Του Ανδρέα-Άγγελου Σκόνδρα,
Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι ειδήσεις που φτάνουν από όλο τον πλανήτη έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου εξαιτίας της ραγδαία εξελισσόμενης πανδημίας COVID 19. Αυτή η πανδημία έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα και κανείς δε θα πίστευε ότι κάποιος θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του, πόσο μάλλον την στιγμή που οι επιστήμονες κάνουν έκκληση για διεθνή συνεργασία των κρατών.
Προς λύπη όλων, εξαίρεση φαίνεται να συνιστά η Ουγγαρία και πιο συγκεκριμένα, ο Πρωθυπουργός της Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος εν μέσω αυτής την υγειονομικής κρίσης άδραξε την ευκαιρία για να πραγματοποιήσει τα ποταπά πολιτικά του σχέδια. Το κόμμα του Fidesz κατέχει την πλειοψηφία του κοινοβουλίου με 133 σε σύνολο 199 έδρες και συγκαταλέγεται στα κεντροδεξιά κόμματα των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Ουγγρικό κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται στην κυβέρνηση Ορμπάν να νομοθετεί με διατάγματα έχοντας ως σκοπό την αποτελεσματικότερη καταπολέμηση της πανδημίας. Ο νόμος αυτός αποτέλεσε το έναυσμα σφοδρής αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με 137 βουλευτές να ψηφίζουν υπέρ και 53 να εναντιώνονται κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για μια συνταγματική και δημοκρατική εκτροπή της χώρας.
Η πλευρά του κυβερνώντος κόμματος διαβεβαιώνει ότι αυτή η πρωτοβουλία ελήφθη αποκλειστικά για την αντιμετώπιση αυτής της έκτακτης ανάγκης, ύστερα και από τις εξαγγελίες του εκπροσώπου τύπου, Ζόλταν Κόβακς και του υπουργού Δικαιοσύνης, Ζουντίτ Βάργκα, ο οποίος δήλωσε ότι «οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να σταματήσουμε την εξάπλωση του ιού. Το νομοσχέδιο εντάσσεται θαυμάσια». Ωστόσο, είναι γνωστές στη διεθνή κοινότητα οι εθνικιστικές και αποκλίνουσες απόψεις του Ορμπάν, γεγονός που καθιστά τις εγγυήσεις του απλώς και μόνο τεχνάσματα λόγου και μεθοδευμένες υπεκφυγές.
Από το 2010 έχει προσπαθήσει να κατακερματίσει το κράτος δικαίου, να επέμβει στο έργο της δικαιοσύνης και να περιορίσει την ελευθερία του Τύπου. Παράλληλα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν και οι στενές επαφές που διατηρεί με τον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, καθώς η Ουγγαρία συμμετείχε και στην Τουρκική Σύνοδο στο Αζερμπαϊτζάν ως παρατηρητής δηλώνοντας την πλήρη στήριξη της Τουρκίας στη μάχη με τη Συρία. Κατά συνέπεια, όπως ευλόγως συνάγεται αυτές οι επ΄αόριστον – το πιθανότερο – υπερεξουσίες θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει το σχέδιό του και να επιβάλει ένα καθεστώς ανελευθερίας με άλλοθι τον ιό.
Τέτοιες προσχηματικές συμπεριφορές έχουν επαναληφθεί βέβαια και στο παρελθόν ξεκινώντας από την Γερμανία του Χίτλερ, ο οποίος στις 23 Μαρτίου του 1933 έθεσε σε εφαρμογή το “Enabling act” (Ermächtigungsgesetz) επιθυμώντας να εγκαθιδρύσει ένα είδος νομιμοποιημένης δικτατορίας. Αλλά δε χρειάζεται να ανατρέχουμε τόσο πίσω στο παρελθόν, πόσο μάλλον όταν έχουμε το απτό παράδειγμα της γείτονος χώρας. Μετά το πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016 ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε τις πρόσθετες εξουσίες από την παρεπόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έτσι ώστε να πολεμήσει τους αριστερούς, φιλελεύθερους αντιπάλους του αλλά και τους Κούρδους αυτονομιστές του Δημοκρατικού κόμματος των Λαών.
Θα ήταν ανεπίτρεπτο για μία δημοκρατική Ευρώπη να επιτραπεί η εγκαθίδρυση δικτατορικού καθεστώτος με συνεπακόλουθο την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της Ουγγαρίας. Οι μέχρι τώρα εξαγγελίες της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν κρίνονται ήπιες και δε δηλώνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της Ευρώπης και την αυστηρή στάση που θα πρέπει να επιδείξει. Στα ίδια βήματα βαδίζει και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, καθώς και το Ευρωπαϊκό Λαικό Κόμμα (ΕΛΚ) (μέλος του οποίου είναι η Ουγγαρία, αλλά έχει ανασταλεί η ιδιότητά της από τον περασμένο Μάιο), την στιγμή που ο Ματέο Σαλβίνι χαιρετίζει τις ενέργειες του Ορμπάν, αποκαλώντας τον «φίλε Βίκτορ». Συνεπώς, η αποτροπή μιας δικτατορίας του Ορμπάν είναι χρέος της Ευρώπης, η οποία πρέπει να επέμβει αποφασιστικά και χωρίς -ανώφελους- διπλωματικούς ελιγμούς, οι οποίοι παρέχουν χρόνο στον Ορμπάν να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Μία χώρα δίχως δημοκρατικούς θεσμούς και ελευθέρους πολίτες δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
