Της Ανθής Αγγελοπούλου,
«Η ζωή αξίζει τον κόπο να τη ζεις όσο έχει αξία για μας τους ίδιους. Όταν παύει να είναι έτσι καλύτερα να τελειώνει, αφού το να συνεχίσεις δεν έχει νόημα. […] Θα έπρεπε να αποτελεί μία πράξη ατομικής ελευθερίας και να μας είναι ευκολότερο να βρούμε μία βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε. […] Μερικές φορές θα δείχναμε περισσότερη αγάπη σε κάποιον αν του προσφέραμε βοήθεια για να πεθάνει παρά για να ζήσει.»
– Ramón Sampedro Cameán, Γράμματα από την κόλαση. Η σωματική υγεία όπως και η ψυχική υγεία είναι πολύτιμα αγαθά.
Η ελληνική λέξη «ευθανασία» προέρχεται από το επίρρημα «εὖ» και το απαρέμφατο «θανεῖν» και ερμηνεύεται ως καλός, αξιοπρεπής ή ανώδυνος θάνατος. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το θέμα της ευθανασίας έχει προκαλέσει συζητήσεις, διαξιφισμούς και προβληματισμό, καθώς αρκετοί θεωρούν το συγκεκριμένο θέμα ως ταμπού. Στην Ελλάδα, η ευθανασία ή η υποβοηθούμενη αυτοκτονία απαγορεύονται δια του νόμου. Υπάρχει βέβαια η αντίφαση, ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα της αυτονομίας και ουσιαστικά μπορεί να αποφασίζει ο ίδιος για την ζωή του. Αλλά από την άλλη πλευρά, η ζωή του ανθρώπου θεωρείται η ύψιστη αξία και για το λόγο αυτόν οι γιατροί καλούνται να τη διαφυλάσσουν με οποιοδήποτε μέσο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία δέεται «ὑπερ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας καί σωτηρίας» όλων των ανθρώπων.
Η ευθανασία έχει αντιμετωπιστεί τόσο από την κοινωνία όσο και από την εκκλησία ως έγκλημα ή αμάρτημα. Λαμβάνοντας υπόψιν την Χριστιανική διδασκαλία, μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να διαθέσει τη ζωή και το θάνατο. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Αγιοπνευματική μας Παράδοση ο βιολογικός θάνατος είναι απόρροια της πτώσεως και της αποστασίας του ανθρώπου από την πηγή της ζωής, τον Θεό. Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με πόνους και ωδίνες και ανάλογα με τις πράξεις του την εγκαταλείπει χαρούμενος ή με αγωνία και οδύνη. Ο υπαίτιος του θανάτου δεν είναι ο Θεός της αγάπης, αλλά ο άνθρωπος, ο οποίος εχθρεύεται την αγάπη του Θεού. Ο θάνατος ως τίμημα της αμαρτίας είναι ένδειξη θείας φιλανθρωπίας. Επίσης, είναι ένα κομμάτι της ζωής και δεν θα πρέπει να λογίζεται ανεξάρτητα από αυτήν. Επιπλέον, ο θάνατος απασχολεί γενικά όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι μία ατομική υπόθεση, αλλ’ αντ’ αυτού έχει ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις, καθώς αφορά τον άνθρωπο ως αυτεξούσιο και ελεύθερο πρόσωπο, το οποίο σχετίζεται και με άλλα πρόσωπα.
Συνοψίζοντας, η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει κυριαρχήσει σε όλες τις θρησκείες και σε όλα τα έθνη. Γι’ αυτό και η αφαίρεσή της θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Επιπροσθέτως, μήπως αντί να επιδιώκουμε την εφαρμογή της, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να αναζητήσουμε τι είναι αυτό που έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία τέτοια απόφαση;
