Της Ματίλντας Γεωργελέ,
Αμφιλεγόμενο πολιτικό κόμμα, με ασυμβίβαστη ιδεολογία, αδέσμευτο πνεύμα και ξεχωριστή οικολογική πολιτική αντίληψη. Ο λόγος φυσικά για τους Πράσινους της Γαλλίας, οι οποίοι έχουν αποδείξει με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η θέση τους στη γαλλική κοινωνία κάθε άλλο παρά παροδική και εφήμερη είναι. Το πρώτο βήμα της εδραίωσής τους ήρθε με τις Ευρωεκλογές του 2019, στις οποίες κατόρθωσαν να κατακτήσουν την τρίτη θέση με ποσοστό 12,7% καταλαμβάνοντας 13 έδρες και αποδεικνύοντας έτσι, ότι τα ζητήματα της οικολογίας και της αειφορίας που άπτεται το κόμμα τους είναι διόλου ευκαταφρόνητα από τον γαλλικό λαό. Μπροστά σε αυτή την ανέλπιστη αλλά και ιστορική νίκη, ο πρόεδρος των Πρασίνων της Γαλλίας, Γιανίκ Ζαντό, σημείωσε ότι η τρίτη αυτή θέση που κατέλαβαν σηματοδοτεί την επιθυμία των Γάλλων πολιτών να μεταθέσουν την οικολογία στον πυρήνα της ζωής τους και ταυτόχρονα δεσμεύτηκε το κόμμα του να αποτελέσει την εναλλακτική επιλογή στη φιλελεύθερη τεχνοκρατία και σε κάθε μορφή λαϊκισμού. Πυρήνας του πολιτικού του σχεδιασμού όπως ο ίδιος σημείωσε, είναι η μάχη έναντι της άκρας δεξιάς βασισμένη σε ένα ισχυρό και κραταιό σχέδιο με κέντρο την οικολογία και την αλληλεγγύη. Το δεύτερο βήμα αποτέλεσαν φυσικά, οι δημοτικές εκλογές της 15ης Μαρτίου όπου παρά την ελάχιστη συμμετοχή λόγω της απειλής του κορωνοϊού, οι Πράσινοι αποτέλεσαν τους μεγάλους νικητές της αναμέτρησης αφού σε ορισμένες περιοχές συγκέντρωσαν ποσοστά έως και 44%. Αναλυτικά, στη Γκρενόμπλ συγκέντρωσαν το 44% των ψήφων, στο Μπορντό το 34%, στη Λυών το 29% και στο Στρασβούργο το 26,7%. Αντίστοιχα μεγάλα ποσοστά κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν στην Τουλούζ, τη Μπεζανσόν και την Τούρ. Ας πάρουμε όμως, τα γεγονότα με τη σειρά και ας δούμε πώς και υπό ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε αυτό το κόμμα, του οποίου η δυναμική σήμερα έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της Ευρώπης.
Το κόμμα των Πρασίνων της Γαλλίας ιδρύθηκε το 1984 ύστερα από την συνένωση των δυο οικολογικών κομμάτων της εποχής και για μια δεκαετία κατόρθωσε να διατηρήσει την απόλυτη αυτονομία του χώρου με κυρίαρχο δόγμα τη ρήση «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά αλλά μπροστά». Ηγετική φυσιογνωμία της εποχής ήταν ο Αλσατός πολιτικός Αντουάν Βατσέρ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της αρχηγίας του κατόρθωσε να πετύχει για το κόμμα τα καλύτερα έως τότε εκλογικά ποσοστά, συγκεντρώνοντας μάλιστα το 10,5% των ψήφων στις Ευρωεκλογές του 1989. Δύσκολη στιγμή αποτέλεσε το 1990 όταν η δημιουργία ενός νέου κόμματος της “Γενιάς Οικολογία” οδήγησε στην διάσπαση του οικολογικού χώρου. Ωστόσο, παρά τη διαίρεση αυτή οι δυο σχηματισμοί κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 13,9% των ψήφων στις περιφερειακές εκλογές. Η συνένωση και η συμμαχία τους όμως, στις βουλευτικές εκλογές του 1993 υπό το προσωνύμιο “Οικολογική Αντάντ” δεν έφερε ανάλογα αποτελέσματα, αφού δεν κατόρθωσε να κερδίσει ούτε μια έδρα. Η εκλογική αυτή πανωλεθρία του 1993 συνετέλεσε στην αναθεώρηση της πολιτικής στρατηγικής του κόμματος μέσω της διεύρυνσης της πολιτικής του βάσης. Έτσι, στο κόμμα εντάχθηκαν αριστεροί οικολόγοι όπως η Κοκκινοπράσινη Εναλλακτική και πραγματοποιήθηκε συμμαχία με την αριστερά δηλαδή με κομματικούς σχηματισμούς πλαισιωμένους από σοσιαλιστές, κομμουνιστές και ριζοσπάστες. Οι δραστικές αυτές κινήσεις επέφεραν σαφώς αποτελέσματα και συνέδραμαν στην εκλογή τους το 1997 στη Βουλή με την Υπουργό Περιβάλλοντος μάλιστα, να προέρχεται από τον σχηματισμό τους. Τα επόμενα δέκα χρόνια είχαν αρκετά σκαμπανεβάσματα για τους Πράσινους, οι οποίοι στο διάστημα αυτό εισήλθαν στη Βουλή μόνο μια φορά το 2002, όπου παρά την γενικευμένη ήττα της αριστεράς εκείνη την χρονιά κατόρθωσαν να οριοθετηθούν ως μια πιο ανεξάρτητη πολιτική κίνηση σημειώνοντας αρκετές επιτυχίες και αργότερα στις περιφερειακές εκλογές και τις Ευρωεκλογές του 2004. Το 2007 αποτέλεσε καταστροφική χρονιά για το κόμμα καθώς ηττήθηκε τόσο στις Προεδρικές όσο και στις βουλευτικές εκλογές, θέτοντας επί τάπητος θεμελιώδη ζητήματα επαναπροσδιορισμού της λειτουργίας, οργάνωσης και δομής του σχηματισμού. Το 2009, ήταν μια καλή χρονιά, αφού κέρδισαν 14 έδρες στην Ευρωβουλή καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση. Το πιο μελανό σημείο στην έως τώρα πορεία των Πρασίνων αποτέλεσε το 2015, καθώς στις περιφερειακές εκλογές συγκέντρωσαν μόλις το 6,81 % των ψήφων, ποσοστό μικρότερο κατά 6 ολόκληρες μονάδες από το αντίστοιχο που είχε συγκεντώσει το 2010, με βουλευτή του κόμματος να υπογραμμίζει την απογοήτευση και την θλίψη της για τον καταποντισμό που υπέστη το κόμμα.
Αναφορικά με την ιδεολογία των Πρασίνων, στον πυρήνα της πολιτικής τους ιδεοσυγκρασίας έχουν το περιβάλλον και την προστασία αυτού μέσω ποικίλων τρόπων, όπως τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, την κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας και την ανάπτυξη της βιώσιμης γεωργίας. Στον οικονομικό τομέα στοχεύουν στη δημιουργία «πράσινων θέσεων εργασίας», υποστηρίζοντας ταυτόχρονα έναν φόρο άνθρακα αυξάνοντας επίσης, προοδευτικά τα επίπεδα φόρου για τα υψηλά εισοδήματα. Υποστηρίζοντας σθεναρά τον «διαφοροποιημένο φεντεραλισμό» ο οποίος θα μεταβίβαζε σημαντικές αρμοδιότητες και εξουσίες σε διάφορες περιοχές της Γαλλίας, τάσσονται υπέρ της πολιτικής μεταρρύθμισης συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων ψήφου για τους αλλοδαπούς καθώς και της ισότητας φύλων στην πολιτική και την ηγεσία.
Κλείνοντας λοιπόν, είναι φανερό ότι το κόμμα των Πρασίνων περνώντας μέσα από έναν κυκεώνα δυσκολιών, αποτυχιών, αμφισβητήσεων, αναθεωρήσεων και ανακατατάξεων είναι εδώ ενωμένο και πολύ δυνατό. Μπορεί ο δεύτερος γύρος των περιφερειακών εκλογών του 2020 να αναβλήθηκε και ο πρώτος να επισκιάστηκε από τον κορωνοϊό, όμως ένα είναι το σίγουρο, ότι οι μεγάλοι νικητές αυτών είναι φυσικά οι Πράσινοι αποδεικνύοντας περίτρανα πως “what doesn’t kill you makes you… greener”.
