Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Σκυφτοί, σκεπτικοί. Άλλοτε περπατούν αργά, κι άλλοτε χάνονται σαν χείμαρροι μες στον όχλο. Άλλοτε, πάλι, καρφώνουν απάνω σου το χαμένο τους βλέμμα. Μέχρι να σε ψυχολογήσουν, μέχρι να βγάλουν τη μάσκα από το πρόσωπό σου. Δε σε γνωρίζουν, ίσως να μην ιδωθείτε ποτέ ξανά, κάτι, όμως, πρόλαβε να τους τραβήξει πάνω σου. Ίσως η αύρα σου, ίσως τα μάτια σου, ίσως πάλι δε μάθεις και ποτέ.
Κι έπειτα γίνονται καπνός. Συνεχίζουν απτόητοι τη διαδρομή τους. Νιώθουν πολύ, νιώθουν έντονα. Νιώθουν στη σάρκα τους τη θλίψη, σε μια στιγμή αποχαιρετισμού. Τη νοσταλγία, στο θέαμα ενός ρομαντικού φιλιού καταμεσής του δρόμου. Τον πόνο ενός άστεγου, το φόβο ενός παιδιού.
Οι άνθρωποι που γράφουν, έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της ενσυναίσθησης. Συνήθως είναι παρορμητικοί, κυκλοθυμικοί. Όταν ξεχειλίζει το μέσα τους, αδειάζουν επάνω στο χαρτί. Γράφουν πολύ. Γράφουν για ό,τι τους πνίγει, κι έτσι επιβιώνουν…
Εν καιρώ πανδημίας, εν καιρώ καραντίνας οι μέρες στο σπίτι περνούν νωχελικά. Άλλοι επιδίδονται στο διάβασμα. Άλλοι στις ίδιες τους τις σκέψεις. Ξέρεις, ο εγκλεισμός και η ασυνήθιστη απραξία, ευνοούν ρητά την αίσθηση του overthinking. Για τους ανθρώπους που γράφουν, η λέξη «over» είναι μια συνήθεια. Μην ξεχνάς πως η υπερβολή είναι στοιχείο του εαυτού τους. Αγαπούν πολύ, μισούν πολύ, νιώθουν πολύ. Και τότε, το χαρτί είναι η μόνη διέξοδος.
Στις δύσκολες, λοιπόν, αυτές μέρες, στις οποίες καλούμαστε να μείνουμε σπίτι, και να εξασφαλίσουμε την κοινωνική αρτιότητα, ας εκμεταλλευτούμε τον τόσο ελεύθερο χρόνο που μας διέπει, κάνοντας πράγματα για εμάς. Και κυρίως, για εκείνο το «εμάς» που χάνεται καθημερινά στη ρουτίνα και το γκρίζο αυτού του κόσμου.
Το αναίτιο
Σε κλίνες ξένες πλάγιαζες,
Σε ντύνανε, σε γδύνανε.
Βρόμικα χέρια άγαρμπα απάνω σου ακουμπούσαν.
Ποτέ τους δε σ’ αγγίζανε, σε κάτι αποσκοπούσαν.
Σε κλίνες ξένες πλάγιαζες,
Στο σκότος, στα κρυφά.
Η θλίψη σου να μη φανεί, μήτε και το κορμί σου
Μήτε δύο μάτια μάλαμα, μα τόσο αδειανά.
Σε κλίνες ξένες πόνταρες, μα όποιος ποντάρει χάνει
Δεν είναι τσόχα ο έρωτας, κανείς μας δε ρεφάρει.
Ουδείς τη φλόγα εγλίτωσε, ουδείς και τη μανία.
Ουδείς στις στάχτες του σιμά, αντίκρυσε ευτυχία
Ήταν δεν ήταν
Ήταν δεν ήταν τα μάτια του,
Το βλέμμα το χλωμό του.
Πολλάκις έφευγε, μα πάντα εδώ γυρνούσε.
Χαμένο στο τρέξιμο, χαμένο στην μετάφραση.
Έπειτα, και πάλι εδώ,
Εκεί, παραπέρα.
Έπειτα σιωπή.
Έπειτα καπνός.
Έπειτα στάχτη σε άθλια αποτσίγαρα.
Δύο τζούρες, μονάχα, ηδονής,
Κι έπειτα… καπνός.
Γνώριζε, γνώριζε καλά την τέχνη του καπνού.
Κέρβερος στα χείλη σου,
Για βράδια ατέρμονα διψούσε.
Βράδια αλύτρωτα, κενά..
Νύχτες που, σαν τυφλός που ψάχνει φως,
Μια τζούρα λαχταρούσες.
Και σαν τούτη η νύχτα έφτασε, σα χείμαρρος μέσα σου ξεχύθηκε.
Αμέριμνα στις φλέβες σου κυλούσε..
Γνώριζε, γνώριζε καλά την τέχνη του κορμιού σου.
Την κάθε πιθαμή, το κάθε εκατοστό.
Κι όσο οξυγόνο λήστευε, τόσο σε σαγήνευε.
Ζάλη απύθμενη, ζάλη χαοτική.
Στη ζάλη χάθηκες και ξέχασες,
Ξέχασες τον καπνό σου να εκπνεύσεις.
Άργησες, φτωχή, και τίποτε απ’ το μέσα σου δε στέκει πια δικό σου.
Γνωρίζω πως με τον Covid-19 προ των πυλών, το «Έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού» θα εδύνατο να αποτελέσει το πλέον καταλληλότερο τίτλο του εν λόγω άρθρου. Γνωρίζω επίσης πως το τελευταίο που ίσως χρειαζόσουν αυτή τη στιγμή, είναι δύο μεταμεσονύχτια κείμενα μου στην οθόνη σου. Για να ζήσουμε όμως σύντομα κι άλλους Έρωτες σα δαύτους, μένουμε σπίτι και γράφουμε γι’ αυτούς…
