Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ολόκληρος ο πλανήτης καλείται να εγκαταλείψει τον γνωστό και βολικό βηματισμό του, για να καταφέρει να διαφυλάξει την υγεία του, απέναντι σε μια απειλή η οποία έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε πρωτόγνωρη κατάσταση για την νεότερη κοινωνία μας. Οι προσεκτικά χτισμένες δημοσιονομικές συνταγές ανακαλούνται εν μια νυκτί, εν ριπή οφθαλμού πλατείες ερημώνουν, σχολεία κλείνουν, πάσης φύσεως ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αδειάζουν, τα αμφιθέατρα κατεβάζουν ρολά. Η φυσική ροπή του ανθρώπου να συναθροίζεται, να αναζητά την συντροφιά και την επαφή, έχει μετατραπεί σε κίνδυνο για την ύπαρξη του.
Η απομόνωση που βιώνουμε, υποχρεωτική ή και προληπτική, είναι μια προσπάθεια απομόνωσης των ενδεχόμενων ξενιστών ή φορέων, αραίωσης του πληθυσμού δηλαδή, προκειμένου να μην μεταδίδεται ο ιός. Τα ελληνικά ΑΕΙ ως κατεξοχήν χώροι συνάθροισης νέων ανθρώπων, οι οποίοι σύμφωνα με τους ειδικούς αποτελούν το νούμερο ένα φορέα μετάδοσης καθώς τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουν ότι νοσούν μέχρι να είναι αργά, είδαν τον πληθυσμό τους να αδειάζει πρώτο και τις πόρτες τους να κλείνουν. Έπειτα ακολούθησαν και τα κλεισίματα σε καφετέριες και μπαρ (γιατί ως εκ θαύματος εκεί πήγαν οι νέοι..).
Αν σε μια καφετέρια η ζημιά μετράται σε οικονομικά και μόνο δεδομένα, στα ελληνικά ΑΕΙ, η ζημιά θα «μετρηθεί» με την ικανότητα (ή την ανικανότητα) τους να διεξάγουν το έργο της διδασκαλίας, σε όλη την επικράτεια, με επιτυχία, δίχως να στερήσουν τους φοιτητές με τις απαραίτητες γνώσεις, τις αναγκαίες παραδόσεις μαθημάτων και εργαστηρίων. Μια πρώτη αποτίμηση της μέχρι τώρα κατάστασης μας δίνει να καταλάβουμε, ότι παρά και σε αντίθεση με τις εξαγγελίες και τις επιθυμίες του Υπουργείου Παιδείας δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο, δεν παρατηρείται σοβαρή συνεννόηση σε κεντρικό επίπεδο και δεν προκρίνεται κάτι το συγκεκριμένο για να αποφευχθεί η κατάσταση της αποδιοργάνωσης. Κάθε ΑΕΙ έχει αφεθεί μόνο του να καθορίσει τον τρόπο διεξαγωγής ηλεκτρονικών μαθημάτων και αναμεταδόσεων διαλέξεων. Με τη σειρά τους τα ΑΕΙ αρχίζουν να πετσοκόβουν την ύλη των εξετάσεων και να παρατείνουν την περίοδο της εξεταστικής. Μέχρι στιγμής ελάχιστα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχον καταφέρει να εξασφαλίσουν συνολική παροχή τηλεματικών μαθημάτων. Πολύτιμος χρόνος χάθηκε. Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι ο Covid-19 έβαλε την πολιτική των e-class των ελληνικών ΑΕΙ σε ένα παρατεταμένο «crash test» στο οποίο δεν φαίνεται να πιάνουμε ούτε τη βάση προαγωγής.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την e-class εποχή στην οποία υποτίθεται ότι είχαν αρχίσει να βαδίζουν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας μας; Μάλλον δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε το κατώφλι αυτής της εποχής. Το Πανεπιστήμιο της Haifa στο Ισραήλ, έχει αρχίσει από την πρώτη ημέρα μαθήματα καθώς είχε έτοιμο, στα σκαριά, συγκεκριμένη πλατφόρμα τηλεματικών μαθημάτων. Καμία σύγκριση δεν χρειάζεται να γίνει με τα ελληνικά δεδομένα. Θα ήταν αποκαρδιωτική. Στην πλειονότητα του το σώμα των μελών του διδακτικού προσωπικού δεν είναι εξοικειωμένο με την e-class μορφή διεξαγωγής μαθημάτων – αν αυτή υπάρχει δηλαδή και δεν εξαντλείται μονάχα σε ηλεκτρονικές φόρμες εγγραφής και δηλώσεων μαθημάτων. Από την άλλη στη Μέση Εκπαίδευση η κατάσταση δεν είναι φωτεινότερη. Με πολλούς υποψήφιους πανελλαδικών στην Τρίτη Λυκείου να αναμένουν μαθήματα καθώς είναι στα σπίτια τους, ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ έχει εμφανισθεί – όπως και το σώμα της ΟΛΜΕ – ακάθεκτος μπροστά σε κάθε σκέψη για… τηλεματικά μαθήματα. Ο λόγος; Σε ένα γαλατικό χωριό η ΟΛΜΕ δεν θέλει τηλεκπαίδευση λέγοντας ένα ντροπαλό όχι καθώς σύμφωνα με τον πρόεδρο κύριο Τσούκλο «έχει πέσει πολύ βάρος στους διευθυντές των σχολικών μονάδων επειδή πηγαίνουν στα σχολεία για ώρες μόνοι τους (!)», χωρίς να σταματήσει η μισθοδοσία τους, εντός ωραρίου. Επίσης, δεν υπάρχει επιμόρφωση (δεν είχαν ποτέ εξάλλου εδώ και δεκαετίες). Το πιο ακραίο φυσικά είναι το ότι τα «παιδιά σε πολλές περιοχές της Αττικής δεν έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο..». Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την απροετοιμασία και την αμέλεια, στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι η επιμονή κάποιων να ασκούν σκληρή συντεχνιακή πολιτική εν μέσω υγειονομικής κρίσης σε βάρος μαθητών και οικογενειών.
Ο Βενιζέλος στην ακαδημαϊκή πρωτοπορία
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει αρκετό καιρό που επέστρεψε στα ακαδημαϊκά έδρανα. «Ζεστός» από τη πρώτη στιγμή επέστρεψε, μέσα στο βαρύ κλίμα των ημερών που περνάνε διεξήγαγε το πρώτο του διαδικτυακό μάθημα συνταγματικού δικαίου. Μεταπτυχιακοί και Βενιζέλος συνεργάστηκαν άριστα, δίνοντας το παράδειγμα διαμόρφωσης ενός τεχνικού περιβάλλοντος που έφερε εις πέρας το έργο του μαθήματος και ενίσχυσε τη διάθεση συμμετοχής των φοιτητών. Ένα φωτεινό παράδειγμα, μέσα στο γενικότερο γκρίζο μοναχικό τοπίο.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
