Της Μαρίας Τάκη,
Ξεκίνησε το φθινόπωρο από κάπου φαινομενικά μακριά. Αυτή τη στιγμή μονοπωλεί το ενδιαφέρον και την ανησυχία (κυρίως την ανησυχία) της Παγκόσμιας Ιατρικής Κοινότητας, αλλά και του πλανήτη γενικότερα, καθώς μετράει πάνω από 163.000 κρούσματα παγκοσμίως, εκ των οποίων 6.400 είναι θανατηφόρα. Ο λόγος για τον COVID-19 ή αλλιώς το νέο κορωνοϊό που εμφανίστηκε στην Κίνα και ο οποίος, όπως φαίνεται, μεταδίδεται πολύ ευκολότερα από μια οποιαδήποτε άλλη γρίπη και δεν υπάρχει εμβόλιο για την αντιμετώπιση του. Συνεπώς άπτεται στο ανοσοποιητικό του καθενός στο πώς και το αν θα τον αντιμετωπίσει, ενώ η θνησιμότητα του κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα στις ευπαθείς ομάδες (διαβητικοί, καρκινοπαθείς, χρόνια καπνιστές, ηλικιωμένοι κλπ).
Η χώρα μας προσβλήθηκε για πρώτη φορά στις 26 Φεβρουαρίου και μέχρι τώρα μετράει 331 επιβεβαιωμένα κρούσματα, τέσσερα εκ των οποίων έχουν καταλήξει. Η τρέχουσα εβδομάδα λοιπόν είχε μια σειρά ανακοινώσεων από το Υπουργείο Υγείας αναφορικά με τη λήψη μέτρων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να μειωθεί η εξάπλωση του κορωνοϊού και η έξαρση του να κυμανθεί σε φυσιολογικά επίπεδα, χωρίς να χρειαστεί να ζήσουμε στιγμές όπως η γείτονος χώρα Ιταλία, στην οποία δυστυχώς η κατάσταση φαίνεται να έχει τεθεί εκτός ελέγχου, θέτοντας τους ίδιους τους πολίτες της, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, σε κίνδυνο.
Ωστόσο, εγώ δεν θέλω να συνεχίσω να παραθέτω στη σειρά γεγονότα γύρω από τον ιό. Έτσι κι αλλιώς οι βασικές πληροφορίες είτε από την τηλεόραση είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γνωστές σε όλους μας. Εγώ θέλω να μιλήσω για δυο λέξεις, η έννοια των οποίων είναι δυστυχώς διφορούμενη στη χώρα μας κι οι υποστηρικτές αυτών ενδέχεται να υποστούν κριτική για τη στάση τους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Υπευθυνότητα και ασφάλεια. Το ένα φέρνει συνήθως το άλλο. Και εξηγούμαι. Όταν το Υπουργείο Υγείας διακόπτει τη λειτουργία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης με στόχο την μείωση της διασποράς του ιού, δεν είναι έξυπνη ιδέα να πας για καφέ με τους φίλους σου στο πιο πολυσύχναστο μαγαζί της πόλης σου. Σκοπός είναι να αποφευχθεί ο συνωστισμός κι όχι αυτός να μεταφερθεί από τον έναν κλειστό χώρο στον άλλον. Όταν έχει γίνει το κεφάλι μας καζάνι για το καλό πλύσιμο των χεριών, το βήξιμο στον αγκώνα, τη συχνή χρήση αντισηπτικού και την αποφυγή επαφής των χεριών με τα μάτια τη μύτη και το πρόσωπο εν γένει, είναι τουλάχιστον ανεύθυνο να βήχεις στο χέρι σου και μετά να πιάνεις πόμολα και πόρτες. Όταν γιατροί και νοσηλευτές υπογραμμίζουν ότι ακόμη κι αν εμφανίσεις συμπτώματα, δεν πρέπει να πας στο νοσοκομείο, αλλά να μείνεις σπίτι και να πάρεις τηλέφωνο το γιατρό σου διότι, αν βγεις, ενδέχεται να κολλήσεις κι όλους όσους έρθεις σε οποιουδήποτε είδους επαφή μαζί τους, κι εσύ φτάνεις στα επείγοντα ενώ έχεις βγάλει βόλτα στην πόλη τα μικρόβια σου, δεν ξέρω κατά πόσο έχεις αντιληφθεί τι συμβαίνει.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καταστροφικά. Ίσα ίσα είναι πολύ απλά. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Γι’ αυτό, μένουμε σπίτι! Οι ηλικιωμένοι γιατί αν έρθουν σε επαφή με τον ιό, κινδυνεύει στ’ αλήθεια η υγεία τους και σε δεύτερο επίπεδο η ίδια τους η ζωή, για όλους τους λόγους που προαναφέραμε. Οι νέοι γιατί αν νοσήσουμε, κατά πάσα πιθανότητα θα το περάσουμε σαν απλή γρίπη στο σπίτι μας και σε τρεις-τέσσερις βδομάδες θα είμαστε και πάλι ενεργοί πολίτες. Το θέμα είναι όμως σε πόσους άθελά μας θα έχουμε μεταδώσει τον ιό. Η εξάπλωση του COVID-19 έχει μια ταχύτητα μετάδοσης γεωμετρικής προόδου από τις γρηγορότερες που έχουν παρατηρηθεί ποτέ και αυτό καθιστά τον ιό «επικίνδυνο». Όχι λόγω συμπτωμάτων. Όχι λόγω θνησιμότητας. Όχι λόγω επικινδυνότητας. Αλλά λόγω γρήγορης διασποράς.
Γι’ αυτό μένουμε σπίτι. Όχι για να μειώσουμε τον αριθμό των ανθρώπων που θα νοσήσει. Η κήρυξη του ως πανδημία από τον Π.Ο.Υ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) σημαίνει πρακτικά ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι θα έρθουμε σε κάποιου είδους επαφή μαζί του. Συνεπώς, θέλουμε να μειώσουμε την ταχύτητα με την οποία θα πραγματοποιηθεί το παραπάνω σενάριο. Για να μπορέσει το σύστημα υγείας της κάθε χώρας να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα και να μην καταρρεύσει. Για να επιβραδύνουμε το «πικ» της έξαρσης, για να μη φουλάρουν εν μία νυκτί τα κρεβάτια της Μ.Ε.Θ., για να μη μετρήσουμε θανάτους ηλικιωμένων και ευπαθών ομάδων.
«Βραχυπρόθεσμη ένταση για μακροπρόθεσμη αισιοδοξία» είναι μια φράση που συνοψίζει το κλίμα της εποχής. Η υπευθυνότητα δεν ήταν ποτέ άλλοτε εφάμιλλη με την ασφάλεια σε επίπεδο υγείας. Όλοι αποτελούμε κομμάτι του κοινωνικού συνόλου και η υγεία όλων περνάει από το χέρι του καθενός ξεχωριστά. Αντί να δυσανασχετούμε για τον καφέ ή την έξοδο ή την παράσταση ή το ταξίδι που ακυρώθηκε, ας αναλογιστούμε τις επιπτώσεις που θα έχει σε προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο η μη πειθαρχία στις οδηγίες που έχουν δοθεί.
Μένουμε σπίτι, ακούμε και παίζουμε μουσική, επιτραπέζια και χαρτιά, διαβάζουμε βιβλία (ξεχασμένο σπορ από τους πάντες), τηλεφωνούμε σε όλους αυτούς που θέλουμε και μονίμως το αναβάλαμε λόγω έλλειψης χρόνου και ας επαναπροσδιορίσουμε τι μετράει σ’ αυτή τη ζωή και τι έχει πράγματι σημασία.
Για ακόμη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη συνειδητοποίηση πως η υγεία είναι από τα σημαντικότερα αγαθά. Για ακόμη μια φορά αντιλαμβανόμαστε κάπως βίαια ότι μέσα στους εξωφρενικούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, ξεχάσαμε ότι αλλού είναι τα σπουδαία.
Για ακόμη μια φορά, η λύση είναι απλή και είναι στο χέρι μας. Μένουμε σπίτι! Για να πάνε όλα καλά!
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
