Της Άννας Κανελλοπούλου,
Σε μια εποχή που ο χρόνος τρέχει, που οι μέρες κυλάνε βιαστικά, που το 24ωρο δε μας αρκεί, η ανθρωπότητα ξαφνικά παραλύει μπροστά σε μια «πανδημία». Τα πάντα σταματούν, ο κόσμος κλείνεται σπίτι του, οι δρόμοι ερημώνουν, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα αναστέλλουν τη λειτουργία τους, οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση ματαιώνεται, τα ράφια στα σούπερ μάρκετ αδειάζουν και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σπέρνουν τον πανικό. Και έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι τι να κάνεις, τι θα κάνεις, τι πρέπει να κάνεις; Λένε πως οι Έλληνες «είμαστε είτε του ύψους είτε του βάθους», εννοώντας φυσικά πως σαν λαός δυσκολευόμαστε να διατηρήσουμε μια ισορροπία σε κρίσιμες περιόδους.
Πράγματι, και αυτή τη φορά που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έναν ιό και να προστατεύσουμε το πολύτιμο αγαθό της δημόσιας υγείας, φαίνεται πως είμαστε «των άκρων». Από τη μία, υπάρχουν εκείνοι που υιοθετούν άκριτα οτιδήποτε ακούσουν για τον ιό, με αποτέλεσμα να πανικοβάλλονται και να υπερβάλλουν. Σπεύδουν να προμηθευτούν μεγάλες ποσότητες τροφίμων, αντισηπτικών και φαρμάκων για να έχουν «αποθέματα», αγνοώντας πως μια μερίδα ανθρώπων δεν πρόλαβε να αγοράσει ούτε τα αναγκαία. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο του απόλυτου εγωκεντρισμού, κοιτάμε να προστατεύσουμε πλήρως τον εαυτό μας, αλλά αδιαφορούμε εντελώς για τον διπλανό μας ακόμα και για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται εκείνοι που θεωρούν ότι αυτές οι ημέρες «αδράνειας» που διανύει η χώρα δεν είναι παρά μια ευκαιρία για ξεκούραση, διακοπές και βόλτες. Όταν κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για να μην εξαπλωθεί ο ιός αλλά γεμίζουν οι καφετέριες, τα εστιατόρια και οι παιδικές χαρές, αντιλαμβάνεται κανείς την αφέλεια που επιδεικνύει μια μερίδα του πληθυσμού. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινάει το πρόβλημα.
Ένα κράτος πρόνοιας οφείλει να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για να προστατέψει τους πολίτες. Τι γίνεται, όμως, όταν δίνονται σαφείς οδηγίες από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, αλλά οι πολίτες δεν υπακούουν; Είναι εμφανές πως το κράτος στενεύει συνεχώς τα όρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για λόγους δημοσίου συμφέροντος, αλλά δεν είναι δυνατό να ελέγχει τον καθένα μας, ούτε να τιμωρεί με τον «βούρδουλα» όποιον τόλμησε να διαβεί το κατώφλι του σπιτιού του. Επαφίεται, επομένως, σε μεγάλο βαθμό στην κρίση και την ενσυναίσθησή μας η στάση που θα τηρήσουμε. Οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτήν τη φορά δεν πρόκειται για μια προσωπική επιλογή της ζωής μας, πως η δική μας συμπεριφορά θα επηρεάσει και τους γύρω μας. Ομολογουμένως, ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά σκέφτεται με γνώμονα το συμφέρον του, τίποτα δεν τον αγγίζει μέχρι να φτάσεις έξω από την πόρτα του σπιτιού του, μόνο τότε αρχίζει να ανησυχεί. Αν, όμως, πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα αργά ή γρήγορα θα καεί και το δικό σου. Οπότε όχι, το να κλείνεις τα μάτια σου σε μια πανδημία και να συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά, σίγουρα δεν προφυλάσσει ούτε εσένα ούτε τους αγαπημένους σου. Προφανώς, ο πανικός δεν είναι η λύση, όπως ούτε και η ανευθυνότητα.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι συνήθιζαν να λένε τη φράση «μέτρον άριστον», πίσω από την οποία κρυβόταν ένα ολόκληρο οικοδόμημα σκέψης σχετικά με το μέτρο που πρέπει να διατηρεί σε κάθε πτυχή της ζωής του ο άνθρωπος. Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, το μέτρο που δεν είναι άλλο από το να σεβόμαστε τις οδηγίες του κρατικού μηχανισμού πρόνοιας, ώστε όχι μόνο να προστατευτούμε από τον νέο ιό, αλλά και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ανώδυνα. Το παράδειγμα της γειτονικής Ιταλίας που θρηνεί καθημερινά εκατοντάδες θύματα είναι ενδεικτικό για να μας αφυπνίσει. Η υγεία δεν είναι πια προσωπική υπόθεση!
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
