Της Κατερίνας Κοντογιάννη,
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προερχόμενος από μια οικογένεια με μακρά πολιτική παράδοση, γεννήθηκε στα Χανιά στις 18 Οκτωβρίου του 1918. Μετέπειτα, σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε ολοκληρώνοντας μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Δυτική Γερμανία. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, όπου το γεγονός αυτό τον οδήγησε στη σύλληψη και διπλή καταδίκη του σε θάνατο από τις γερμανικές αρχές. Για αυτή του την δράση τιμήθηκε με τα μετάλλια Εθνικής Αντιστάσεως από την Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία.
Με δική του πρωτοβουλία, επανακυκλοφόρησε η ημερήσια εφημερίδα «Κήρυξ Χανίων», το 1945, η οποία συνεχίζει να εκδίδεται μέχρι σήμερα. Η πρώτη του επαφή με το Βουλευτικό αξίωμα ήρθε με το Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1946, όπου κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής Χανίων και από τότε εκλεγόταν συνεχώς με κόμματα του κέντρου μέχρι το πραξικόπημα του 1967. Αντίστοιχα, η πρώτη του επαφή με Υπουργικό Θώκο ήρθε το 1951, ως υφυπουργός, όπου από εκεί και έπειτα ανέλαβε σε διάφορες κεντρώες κυβερνήσεις καθήκοντα υπουργού Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, Οικονομικών και Συντονισμού. Το 1965 ήταν ένα ιδιαίτερα κομβικό έτος, αφού τα λεγόμενα «Ιουλιανά» οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β’ και στην δημιουργία αποστατικών κυβερνήσεων, με τη συμμετοχή και του Μητσοτάκη. Με την επικράτηση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, την 21η Απριλίου 1967, συλλαμβάνεται και κρατείται σε καθεστώς περιορισμού, όμως αφήνεται ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Διαφεύγει, ύστερα, στη Γαλλία όπου συνέχισε την συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα ακόμη και μακριά από την πατρίδα. Μερικά χρόνια αργότερα και με την άρση του Στρατιωτικού νόμου, τον Οκτώβριο του 1973, επιστρέφει από το εξωτερικό και φυλακίζεται ξανά, έπειτα από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, από το καθεστώς Ιωαννίδη. Αυτό δεν τον κράτησε μακριά από την συνεχή ενασχόλησή του με τα κοινά, καθώς, μετά την πτώση της Χούντας συμμετείχε χωρίς επιτυχία στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Το 1977, ωστόσο, επέστρεψε στο κοινοβούλιο, ως αρχηγός και ιδρυτής του Κόμματος των Νεοφιλελευθέρων.
Η Νέα Δημοκρατία ήρθε στο προσκήνιο για εκείνον τον Μάιο του 1978, μετά την μεταπήδησή του και την ανάληψη του υπουργείου Συντονισμού. Εν συνεχεία, το 1980 αναλαμβάνει το υπουργείο Εξωτερικών μέχρι τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981. Τρία χρόνια αργότερα, το 1984 αναλαμβάνει την θέση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας έπειτα από την εσωκομματική αναμέτρηση με τον Κωστή Στεφανόπουλο και την υπερψήφισή του από την κοινοβουλευτική ομάδα με 70 ψήφους έναντι 42 του δεύτερου. Καθ’ όλο το επόμενο διάστημα αποτέλεσε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος του Ανδρέα Παπανδρέου, με τις κοινοβουλευτικές τους αντιδικίες να έχουν μείνει στην ιστορία. Το καλοκαίρι του 1989, με δική του πρωτοβουλία, σχηματίζεται η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ και Αριστεράς, γνωστή ως η κυβέρνηση της «κάθαρσης» με επικεφαλής τον Τζαννή Τζανετάκη. Ακολούθησε η οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και τον Απρίλιο του 1990 σχηματίστηκε η αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ και ορκίστηκε πρωθυπουργός. Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993 παραιτείται από την ηγεσία της ΝΔ και του απονέμεται ο τίτλος του επίτιμου πρόεδρου του κόμματος, έπειτα από σχετική πρόταση του νεοεκλεγέντα προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ και ομόφωνη απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, θέση την οποία διατήρησε μέχρι τον θάνατό του. Συνέχισε να εκλέγεται βουλευτής μέχρι και το 2004.
Στις 5 Μαΐου 1994, 42 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση κατηγορίας εναντίον του, για την υπόθεση της πώλησης της ΑΓΕΤ Ηρακλής, ενώ στις 19 Μαΐου η Βουλή αποφάσισε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση. Στις 16 Ιουνίου η Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για το θέμα των υποκλοπών και στις 15 Σεπτεμβρίου αποφάσισε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της ΑΓΕΤ. Όμως, στις 16 Ιανουαρίου 1995 η Βουλή αποφάσισε την αναστολή της δίωξης για τις υποθέσεις της ΑΓΕΤ και των υποκλοπών, αφού παρενέβη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τον Ιούνιο του 1997, τιμήθηκε με το μέγα βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί» για τη δραστηριότητά του υπέρ την προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία.
Μετά την ολοκλήρωση της κοινοβουλευτικής του καριέρας, συνέχισε να δίνει ηχηρό παρόν, σχολιάζοντας και αναλύοντας πολιτικά ζητήματα μέσω των ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα δεν έπαψε μέχρι το τέλος της ζωής του να κάνει πολιτικές παρεμβάσεις, αφήνοντας πίσω του σπουδαία πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον. Στις 29 Μαΐου 2017, «έφυγε» σε ηλικία 98 ετών. Από την μακρά πορεία του στην πολιτική και την έντονη δράση του, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως ακόμα και αν κάποιος δεν συμμερίζεται τις πολιτικές του πεποιθήσεις, δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως έχοντας ζήσει εκ των έσω γεγονότα που αποτελούν σημεία-σταθμούς για την πολιτική ζωή της χώρας, αποτελεί έναν πραγματικό μύθο της πολιτικής.
