Του Στάθη Αποστόλου,
Το ημερολόγιο της ιστορίας έδειχνε 2004 όταν -για πρώτη φορά- προτάθηκε και εξελέγη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Πρακτικά, δηλαδή, η πρώτη γυναίκα Ελληνίδα που ανεβαίνει τα σκαλιά του τρίτου θεσμικού και πολιτειακού αξιώματος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό. Ο λόγος για την Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, η οποία πράγματι τίμησε την θέση αυτή με συνέπεια και διαθέτοντας όλες τις δυνάμεις της, καθ’ ότι έπρεπε να αποδείξει πως ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της και πως μπορούσε να δικαιώσει την εμπιστοσύνη που έδειξε στο πρόσωπό της ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής. Εν έτη 2015, η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά, όμως, λίγο διαφορετική. Η αριστερά -η τουλάχιστον ένα κόμμα το οποίο είχε “αυτοβαφτιστεί” και είχε κατατάξει τον εαυτό του στον ιερό χώρο της αριστεράς- πρότεινε, αυτή τη φορά ως κυβέρνηση, για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας την τότε βουλευτή, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τόσο ίδιες φαινομενικά οι συγκυρίες 11 χρόνια μετά αλλά και τόσο διαφορετικές ταυτόχρονα. Η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη όταν επιλέχθηκε για αυτή τη θέση περπατούσε ήδη το 70ο έτος της ηλικίας της, ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος αρκετά χρόνια (γεγονός που την βοήθησε να αποκτήσει κοινοβουλευτική και κυβερνητική εμπειρία) μα σημαντικότερο ήταν ότι υπήρξε μια προσωπικότητα υπερκομματική, που αποσκοπούσε στην ένωση, κάτι για το οποίο την μνημονεύουν πολιτικοί φίλοι και εχθροί. Την μνημονεύουν για την διάθεσή της για συνεννόηση και για το ποιόν του χαρακτήρα της. Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η πρόταση του τότε κυβερνώντος κόμματος ήταν μια 37χρονη, νεοφερμένη βουλευτής, με μια πράγματι αξιόλογη πορεία ως νομικός, αλλά με μικρή έως μηδαμινή κοινοβουλευτική πείρα. Το σημαντικότερο όλων ήταν το γεγονός πως άσκησε τα καθήκοντα της με πρακτικές και με ύφος “μικρού Ναπολέοντα”, με πραγματικά αποκρουστικό τρόπο και με ρητορική που αποσκοπούσε στην ακραία πόλωση. Ήταν μια περίπτωση Προέδρου της Βουλής, η οποία περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι περισσότερο δίχαζε παρά ένωνε και σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτριζόταν η σημασία του πολιτικού αξιώματος αυτού στο πρόσωπό της.
Εκ περιτροπής και κατόπιν περιστάσεων έκτακτης ανάγκης, στην οποία βρισκόταν η χώρα, είδαμε για πρώτη φορά να ανεβαίνει τα σκαλιά του Μαξίμου γυναίκα Πρωθυπουργός, η πρώτη στην ιστορία του θεσμού. Η τότε η 65χρονη Πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου, η οποία οριστική ως υπηρεσιακή Πρωθυπουργός, ώστε να οδηγήσει αδιάβλητα την χώρα σε εκλογές κατόπιν επιλογής του προέδρου της δημοκρατίας κατά τις επιταγές του Συντάγματος. Μια επιλογή η οποία όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων όχι απλά δεν ήταν τεχνοκρατική ή υπηρεσιακή, αλλά αντιθέτων ήταν εξαιρετικά κομματική.
Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδίως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής (και γενικότερης) κρίσης καταρρίπτονται παραδοσιακά πρότυπα δεκαετιών και πυροδοτείται μια συζήτηση που καταλήγει πως στα πλαίσια της αλλαγής και της εξάλειψης των διακρίσεων, θα έπρεπε να υπάρξει για πρώτη φορά γυναίκα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ένα από τα θέματα που κλήθηκε να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, ήταν το ζήτημα αυτό. Όταν ανέλαβε η νέα κεντροδεξιά κυβέρνηση ήταν αναγκασμένη να συμπορευτεί με έναν προερχόμενο από τις δικές της τάξεις και κατά κοινή ομολογία καλό, αλλά πάνω από όλα δραστήριο και μαχητικό Πρόεδρος Δημοκρατίας, τον Προκόπη Παυλόπουλο. Κύριο -για να μην πούμε το μόνο και φανεί ως υπερβολή- μειονέκτημα αυτού του προέδρου ήταν πως προτάθηκε και εξελέγη με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος το οποίο έμπλεξε την χώρα λόγω δικών του ιδεοληψιών σε έναν κυκεώνα θυμίζοντας εφιαλτικές εποχές του 2010 και του 2012.
Αυτή η κυβέρνηση, λοιπόν, και ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, αποφάσισαν να μην προτείνουν για μια δεύτερη προεδρική θητεία τον Προκόπη Παυλόπουλο και μένοντας πιστός ο Πρωθυπουργός σε δικές του προσωπικές κόντρες και έχθρες και σε ένα διάγγελμα το οποίο στολίστηκε πολύ όμορφα καθότι “η δημοκρατία είναι γένους θηλυκού” πρότεινε την ανώτατη δικαστικό λειτουργό, Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣΤΕ) Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, χωρίς ωστόσο να εξηγήσει τους λόγους της μη επανεκλογής Παυλόπουλου. Μένει να δούμε τις εξελίξεις και το προφίλ που θα επιλέξει η νέα ΠτΔ, ώστε να υπηρετήσει τη θητεία της. Σωστή ή μη, μόνο ο χρόνος θα δείξει αν η επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου θα φανεί αντάξια των προσδοκιών και των απαιτήσεων μιας τέτοιας θέσης. Μέχρι τώρα, πάντως, ο επαγγελματικός της βίος έχει δείξει ότι μπορεί. Οψόμεθα, λοιπόν.
