Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στις 7 Μαρτίου του 2004, η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές και θα επιστρέψει στη διακυβέρνηση της χώρας μετά από έντεκα χρόνια. Αποτέλεσμα αναμενόμενο, καθώς η φθορά του ΠΑΣΟΚ από τα πολλά, συνεχόμενα χρόνια στην εξουσία ήταν μεγάλη. Κατά πολλούς, τη χρονιά εκείνη τελείωσε ουσιαστικά η Μεταπολίτευση, η οποία απαρτίζεται από τρεις περιόδους: την περίοδο 1974-1981, με την αποκατάσταση και τη σταθεροποίηση της Δημοκρατίας. Την περίοδο 1981-1989, με την εμβάθυνση της Δημοκρατίας, τη συγκρότηση του Κοινωνικού Κράτους και την «Εθνική συμφιλίωση». Την περίοδο 1996-2004, με την κατοχύρωση της θέσης της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ενωμένης Ευρώπης, την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της, τα μεγάλα έργα υποδομής και το ευρώ. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, το καλοκαίρι του 2004, αποτελούν την συμβολική κορύφωση της πορείας αυτής.
Αν ζητούσαμε από κάποιον, πέραν των κομματικών τειχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να κάνει μία μετριοπαθή πρόβλεψη για τη διακυβέρνηση Καραμανλή, τον Μάρτιο του 2004, η πιθανότερη απάντηση θα ήταν ότι, σε αρκετά βασικά ζητήματα θα συνέχιζε την πολιτική Σημίτη, με «Δεξιές πινελιές», που θα αφορούσαν την προαγωγή της ελεύθερης αγοράς, την περιστολή των δημοσίων δαπανών, ενδεχομένως το σπάσιμο του μονοπωλιακού δημοσίου χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Βασικό διακύβευμα επίσης ήταν η πάταξη της διαφθοράς, πεδίο όπου αναγνωριζόταν διακομματικά η ανάγκη άμεσης και δυναμικής παρέμβασης. Από εκεί και πέρα, φαινόταν ότι η χώρα είχε λάβει μια σταθερή πορεία η οποία στα βασικά της σημεία δεν αμφισβητούνταν από τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία εξέφραζαν αθροιστικά 9 στους 10 Έλληνες. Άλλωστε, παρά τις λεκτικές εκτροπές («αρχιερέας της διαπλοκής», «νταβατζήδες» κ.λπ.), τα πολιτικά πάθη είχαν καταλαγιάσει σε μεγάλο βαθμό. Επρόκειτο για μία λογική πολιτική συμπεριφορά, δεδομένου ότι σε περιόδους ανάπτυξης, ευημερίας και ομαλότητας, οι μεγάλοι πόλοι του δικομματικού συστήματος έρχονται πιο κοντά προσπαθώντας να κερδίσουν την κρίσιμη μάζα του Κέντρου που θα κάνει τη διαφορά στην εκλογική αναμέτρηση. Ανθρώπους οι οποίοι είναι μετριοπαθείς, δεν έχουν απόλυτη κομματική ταύτιση και αναμένουν να διαπιστώσουν πιο από τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ικανό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους τη δεδομένη στιγμή. Ο Καραμανλής υιοθέτησε την τακτική του «μεσαίου χώρου» και ο Σημίτης έφερε το ΠΑΣΟΚ πιο κοντά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, κάτι το οποίο κατέστη ευχερέστερο και λόγω της βαθμιαίας «αστικοποίησης» της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, ένεκα των συνθηκών ευμάρειας.
Φευ! Η πενταετία Καραμανλή ήταν αυτή η οποία έβαλε τη βόμβα στα θεμέλια της χώρας, με την παγκόσμια οικονομική κρίση να ανάβει το φιτίλι. Η θητεία του ξεκίνησε με την αλήστου μνήμης «απογραφή Αλογοσκούφη», όταν η χώρα κατασυκοφαντήθηκε από την ίδια της την κυβέρνηση στην ΕΕ. Και τούτο, προκειμένου να δημιουργηθεί «χώρος» για την εξυπηρέτηση διαφόρων ρουσφετιών και για παροχές. Την περίοδο 2004-2009, το χρέος και το έλλειμμα εκτοξεύτηκαν και όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση φούντωσε η Ελλάδα βρέθηκε ανοχύρωτη. Ο Καραμανλής, αφού προσπάθησε μέσω των “Greek statistics’’ να κουκουλώσει πρόσκαιρα το πρόβλημα (με την ανοχή της τότε ηγεσίας της Ε.Ε.), δραπέτευσε από τη διακυβέρνηση της χώρας. Η καυτή πατάτα βρέθηκε στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ και μετά τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές, οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο, προκειμένου να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία. Πέραν των οικονομικών, ούτε σε κάποιο άλλο πεδίο άσκησης πολιτικής η διακυβέρνηση της ΝΔ διακρίθηκε για τα θετικά της αποτελέσματα: Ρεκόρ 45 σκανδάλων σε 54 μήνες, άκρατη κομματικοποίηση του Δημοσίου, θανάσιμη ανικανότητα στις πυρκαγιές του θέρους του 2007, παράδοση της Αθήνας στους κουκουλοφόρους τον Δεκέμβριο του 2008, ολιγωρία στα Εθνικά ζητήματα και τόσα άλλα που πιστοποιούν το καταστροφικό χαρακτήρα της περιόδου 2004-2009.
Έτσι λοιπόν, την τριακονταετία της Μεταπολίτευσης, διαδέχθηκε η πενταετίας της χρεοκοπίας για να ακολουθήσει η δεκαετία των Μνημονίων. Οι δύο τελευταίες περίοδοι συναποτελούν την «εποχή της Κρίσης». Ο νέος κύκλος, στον οποίο έχουμε εισέλθει σίγουρα δεν επιδέχεται προβλέψεων για τη διάρκεια και πρόσημό του. Θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό, από τα διδάγματα που έχει λάβει το πολιτικό προσωπικό της χώρας από τα γεγονότα του παρελθόντος αλλά και από το πώς επιθυμεί να καταγραφεί στην Ιστορία…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
