Της Σαμπίν Καμχή,
Ο Christopher Raeburn ήταν ένας από τους πρώτους σχεδιαστές του Λονδίνου που ξεκίνησε μια συλλογή ρούχων από ανακυκλωμένα υλικά, παρουσιάζοντας την πρώτα στο London Fashion Week τον Ιανουάριο του 2009, με μια συλλογή εξωτερικών ενδυμάτων από στρατιωτικό απόθεμα.
Η συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα στην μόδα του Λονδίνου εξακολουθεί να εξελίσσεται. Σχεδιαστές όπως η Katharine Hamnett και η Vivienne Westwood έχουν αγωνιστεί εδώ και χρόνια τονίζοντας την ανάγκη για πιο οικολογικές πρακτικές στον κλάδο. Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη μας πως η επίδραση της παραγωγής ρούχων στο περιβάλλον είναι σημαντική για όλο και περισσότερους καταναλωτές, πολλές εταιρείες μόδας έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν τις παλιές τους πρακτικές, με νέες, πιο φιλικές για το περιβάλλον. Τα τελευταία 10 χρόνια ένας αυξανόμενος αριθμός σχεδιαστών με έδρα το Λονδίνο, όπως ο Richard Malone, η Dilara Findikoglu, η Phoebe English και η Bethany Williams, έχουν δημιουργήσει ανεξάρτητες επιχειρήσεις που επικεντρώνονται στην αειφόρο σχεδίαση ή άλλαξαν τις πρακτικές τους για να περιορίσουν τον αντίκτυπό τους στο περιβάλλον. Οι προσεγγίσεις ποικίλλουν: ορισμένοι σχεδιαστές, όπως και ο Raeburn, χρησιμοποιούν ανακυκλωμένα υφάσματα όπως το Econyl, ενώ άλλοι ανταλλάσσουν συνθετικά για οργανικά υφάσματα.
Η προσέγγιση της Phoebe English, για παράδειγμα, είναι να επικεντρωθεί σε ένα πρόβλημα κάθε φορά. Άρχισε με την ανταλλαγή πλαστικών συσκευασιών για χαρτί, μια διαδικασία που πήρε ομάδα τριών, γύρω στους τρεις μήνες. Ο στόχος της για το φθινόπωρο/χειμώνα του 2020 ήταν να χρησιμοποιήσει 100% «άχρηστα» υφάσματα στη συλλογή της, σε σύγκριση με το 70% της περασμένης σεζόν. Μια ματιά από την παρουσίαση της Phoebe για την συλλογή του ’20 βλέπουμε παρακάτω.
Κάθε χρονική περίοδο, η Bethany Williams, που εργάζεται κυρίως με ανακυκλωμένα και οργανικά υλικά, αρχίζει με την έρευνα ενός κοινωνικού ζητήματος. Στη συνέχεια, βρίσκει μια φιλανθρωπική οργάνωση που προσφέρει λύσεις σε αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα, συνεργάζεται μαζί της για να δημιουργήσει τη συλλογή της, και τελικά τους δωρίζει ένα ποσοστό των κερδών της. Από την αποφοίτηση της το 2016 από το London College of Fashion, η σχεδιάστρια, μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με την ιταλική κοινότητα αποκατάστασης ναρκωτικών του San Patrignano, το Manx Workshop για τα άτομα με αναπηρίες, και το Magpie Project, το οποίο προσφέρει προσωρινή διαμονή σε μητέρες και παιδιά κάτω των πέντε στο Newham.
Όπως ανέφερε και το UN, χρειάζεται τη βοήθεια της μόδας για να εκπληρώσει τους 17 στόχους βιώσιμης ανάπτυξης που έθεσε το 2015. Το κύριο μήνυμα του UN πριν το Fashion Week της Νέας Υόρκης το Φεβρουάριο ήταν: Η μόδα έχει ευθύνη για να καταφέρει να επιτύχει τους στόχους βιωσιμότητάς που θέσαμε, οι οποίοι καθορίστηκαν για να ωφελήσουν τον πλανήτη, και καλύπτουν τομείς όπως η υγεία των ωκεανών, η ισότητα των φύλων και η βιώσιμη κατανάλωση. Η μόδα, μεταξύ και άλλων βιομηχανιών, κατατάσσεται από της σημαντικότερες για να αναλάβει δράση λόγω του μεγέθους και του αντικτύπου της.
Ο Valentino Vettori, ο οποίος δούλεψε για δύο δεκαετίες στη μόδα, σημείωσε τα πολλά κοινά σημεία μεταξύ της μόδας και των στόχων του UN. «Όσων αφορά τα δικαιώματα των γυναικών; Η μόδα είναι προφανώς συνδεδεμένη με αυτό», λέει. «Όσων αφορά την δουλεία; Και σε αυτό έχει αντίκτυπο» συνέχισε. Παρόλα αυτά, η κατανάλωση και η ρύπανση που προκαλεί αυτή η βιομηχανία την προδίδει ίσως περισσότερο απ’ όλα. «Θα γίνει το πιο πολύτιμο πράγμα και θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε 2.000 γαλόνια για να φτιάξουμε ένα ζευγάρι τζιν; Δεν το νομίζω.»
Είναι γεννημένη το 1998 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Σχολή Μωραΐτη και πλέον ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο, στο Τμήμα Business and Management του University Of Reading. Αρθρογραφεί για το περιβάλλον στην κατηγορία του Ελεύθερου του OffLine Post.
