Του Δημήτρη Τόλια,
Τελικά ο κορωνοϊός τα πέρασε τα σύνορα. Τα έβαλε με στρατό και αστυνομία, νίκησε και πήγε στην Πάτρα να γιορτάσει το καρναβάλι, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις. Άτιμος ο νέος ιός. Εμφανίστηκε σε μια περίοδο ηθικού πανικού. Μπήκε σε ένα γαϊτανάκι φόβου, άγνοιας, συνωμοσιολογίας, δημαγωγίας και μισανθρωπιάς που στήθηκε αυτές τις μέρες. Η ειρωνεία είναι πως τα βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου αναβλύζουν μόνο όταν ερωτεύεται, όπως λένε. Που να δείτε τι συμβαίνει σε καταστάσεις ηθικού πανικού σε πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Ακτινογραφία σε κοινή θέα.
Με όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στα τρία νοερά μέτωπα, αναπτύσσονται ηθικά δίπολα που τείνουν στα άκρα. Όλα τα ζητήματα πλέον απαιτούν λύσεις άσπρου-μαύρου μέσα από τις οποίες αναδεικνύονται ο καλός, ο κακός και ο ηλίθιος του παραμυθιού. Από την άλλη τα ελληνικά κόμματα βρίσκονται σε απίστευτη αμηχανία, αδυνατώντας να ταυτιστούν και να εκφέρουν μια σαφή άποψη. Φοβούνται το κήτος της επικοινωνίας μην τους κατασπαράξει.
«Έχουμε οργανωμένη επίθεση – Ανοίξτε τα σύνορα»
Το πρώτο ηθικό δίπολο εμποτισμένο με αρκετή δόση συνωμοσιολογικής νοοτροπίας αφενός και έλλειψης κατανόησης της φύσης της πολιτικής κοινότητας αφετέρου εμφανίζεται στις συνειδήσεις ως απόλυτο. «Δεν θες ανοιχτά σύνορα; Είσαι απάνθρωπος! Δεν πιστεύεις ότι επρόκειτο περί οργανωμένου σχεδίου; Είσαι αμόρφωτος και στο βάθος εθνοπροδότης!» Άσπρο – μαύρο. Και όλη αυτή η ακραία χυδαιότητα διασπείρεται αδιάκοπα στα social media.
Για την πολεμική ρητορική ορισμένων έκανα προβλέψεις στο προηγούμενο μου άρθρο και επιβεβαιώθηκα. Όπως ανέφερα, η πολεμική ρητορική, η αποδοχή του πολέμου, στα βαθύτερα ένστικτα αποτελεί όχι μόνο απόρριψη της ειρήνης αλλά μια απόρριψη της Δημοκρατίας. Επιδιώκεται η επιβολή μιας απόλυτης άποψης για τα φαινόμενα, μια ερμηνεία ικανή να συλλάβει την πολυπλοκότητα. Η πρόθεση αυτή διακρίνεται στα σχόλια που καλούν σε πόλεμο. Όποιος δεν πιστεύει τη συνωμοσιολογική αφήγηση μας είναι προδότης και «καλό είναι να μην μιλάει». Όμως ειλικρινά αυτό που με αηδιάζει είναι ο απάνθρωπος χαρακτήρας εκείνων απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Μετατρέπουν το σκηνικό σε πόλεμο. Επιδιώκουν να εξομοιώσουν τις ελληνικές κοινωνικές συνθήκες της δεκαετίας με τον πόλεμο στη Συρία στο σημείο του λόγου «Πόλεμος». Επομένως, η ροή του λόγου αναγνωρίζει ως απόλυτο εχθρό εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι, απέναντι στον νοερό απόλυτο εχθρό επιτρέπονται τα πάντα. Το να απαιτούν να πυροβοληθούν, να βυθίσουν οι αρχές τις βάρκες, να πνιγούν αυτοί οι άνθρωποι αποτελεί μονάχα ένδειξη της μισανθρωπιάς που λιμνάζει στα βαθύτερα ένστικτα πολλών, όπως φάνηκε, μελών της πολιτικής μας κοινότητας.
Από την άλλη, οι αρνητές των συνόρων εξαλείφουν τους θεσμούς της πολιτικής κοινότητας και του κράτους δικαίου. Η ενσωμάτωση ανθρώπων σε μια πολιτική κοινότητα χρειάζεται σχεδιασμό, προκειμένου να δύναται να παράξει θετικά αποτελέσματα για ολόκληρο το σύνολο. Κοντολογίς, πολιτική είναι σύγκρουση, μα είναι και συμβιβασμός.
Παρατηρούμε πως τα ελληνικά κόμματα αδυνατούν να πάρουν επίσημη θέση στο δίπολο καθώς οι μικρές αυτές τομές διαπερνούν οριζόντια το εκλογικό τους ακρωτήριο. Η κυβέρνηση κινείται μεταξύ φιλελευθέρων αλλά και αρκετών βαθιά συντηρητικών απόψεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει δύο απόψεις σε μία. Ανάλογα πόσο χρονών είναι αυτός που ρωτάει και πόσο χρονών αυτός που ρωτάς. Το ΚΙΝΑΛ επιλέγει σε αυτή τη συγκυρία να βγει από τη διασταύρωση. Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά μήπως βγει κανείς χωρίς να δει στοπ και δειλά δειλά διασχίζει τον δρόμο.
Η καλύτερη όμως λύση στα προβλήματα είναι φυσικά η «Ελληνική Λύση». Ο κ. Βελόπουλος τα κατάφερε. Εισήγαγε στην Ελλάδα την κρέμα που εξαλείφει τον κορωνοϊό, φαντάζομαι και τον πανικοϊό. Μια τέτοια κρέμα θα ήταν λύση σε πολλά ζητήματα. Το δίπολο «Υστερίας – αναισθησίας» κούμπωσε πάνω σε υπάρχοντες διαχωρισμούς. Για άλλη μια φορά εδώ ξεχώρισε η συνωμοσιολογία. «Όπως το σχέδιο με τους πρόσφυγες είναι οργανωμένο εδώ και χρόνια, έτσι και ο ιός είναι κατασκευασμένος σε εργαστήριο».
Από την άλλη, το αντιστασιακό πνεύμα μας βγήκε στην επιφάνεια για να προστατεύσει τα εθνικά έθιμα και ιδανικά του καρναβαλιού. Αντίσταση στην κυβέρνηση, αντίσταση στα κόμματα, στην ατζέντα, στα ΜΜΕ, στο καθεστώς της Γιουχάν, στον γέρο, τον μπαμπά και τη μαμά. Δεν θα μας κόψουν και το καρναβάλι!
Μέσα στον ηθικό πανικό το μαγικό είναι η πρόσμιξη και των τριών καταστάσεων μεταξύ τους. Οι μεν θέλουν να πνίξουν ανθρώπους στη θάλασσα και να λιντσάρουν Κινέζους. Οι δε κατηγορούν όποιον δεν προτείνει ανοιχτά σύνορα ως μισάνθρωπο, ενώ άλλοι κατακρίνουν όποιον δεν θέλει να χάσει πολύτιμες μέρες από τη ζωή του κολλώντας έναν ιό ως φοβικό και τρομολάγνο, την ίδια στιγμή που φαρμακεία ξεμένουν από μάσκες και αντισηπτικά.
Υπάρχει όμως και ένας πληθυσμός που πέρασε εν τάχει απ’ έξω και από Γιουχάν και από Έβρο. Άκουσε αλλά δεν ψήθηκε ιδιαίτερα και πήγε κατευθείαν Πάτρα. Υπό άλλες περιπτώσεις θα δυσανασχετούσα αλλά με όσα είδα αυτές τις μέρες στον δημόσιο διάλογο -θα το πω χυδαία- σιχάθηκα. Παντού οι λύσεις ενός ζητήματος οφείλουν να είναι μόνο δύο; Άσπρο ή μαύρο; Όλοι μας δηλαδή θα πρέπει να είμαστε καλοί ή κακοί; Ταυτόχρονα, με όλες αυτές τις πολεμικές, τις συνωμοσιολογικές, τις ρατσιστικές και τις απάνθρωπες ρητορικές που είδαν τα μάτια μου, πραγματικά θα ευχόμουν να ανήκω και εγώ στο ρεύμα της Πάτρας. Στο ρεύμα που δεν είδε και δεν άκουσε, αλλά επιδόθηκε στο μύλο της ξεγνοιασιάς που Γιουχάν και Έβρο αλέθει.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
