Της Κασσιανής Σκαμάγκα,
Την προηγούμενη εβδομάδα ο πνευματικός κόσμος της χώρας κατέστη ολοένα και φτωχότερος με τελευταίο τον θάνατο της πεζογράφου-συγγραφέα Άλκη Ζέη. Πολλά έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί για τη ζωή της, τα δύσκολα παιδικά χρόνια της Κατοχής και τα έργα της, ελάχιστοι όμως θυμούνται την 6η Φεβρουαρίου του 2016, όταν η ίδια μίλησε στο TEDxAthens.
Το θέμα της διοργάνωσης εκείνη τη χρονιά ήταν οι «Αφετηρίες», και όπως παραδέχτηκε και η συγγραφέας είχε αρκετές αφετηρίες στη ζωή της. Αρχικά, αφηγείται τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, όπου μεγάλωσε εκεί λόγω της άρρωστης μητέρας της, αλλά και το πως γεννήθηκε η αγάπη της για τα βιβλία. Πρωταγωνιστικό ρόλο για τη μετέπειτα πορεία της, διαδραμάτισε ο παππούς της, ο οποίος ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και η μικρή Άλκη τον έβλεπε μονίμως με ένα βιβλίο στο χέρι. Έτσι και εκείνη έπαιρνε ένα βιβλίο μαζί της νομίζοντας ότι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να κάνει.
Επόμενη αφετηρία υπήρξε η μετακόμιση της οικογένειας της στο Μαρούσι, όταν θεραπεύτηκε η μητέρα της. Στο σχολείο όπου φοιτούσε, γνώρισε την επιστήθια φίλη της, Ζωρζ Σαρρή, ενώ ήταν εξ αγχιστείας συγγενής με τη Διδώ Σωτηρίου. Τα χρόνια της κατοχής γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι και υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων), ενώ στη συνέχεια ακολούθησε ο δύσκολος Δεκέμβρης του 1944 που όπως ανέφερε η ίδια «θα ‘θελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου». Επίσης, η Άλκη Ζέη πέρασε κάποια χρόνια στη Μόσχα με τον άντρα της, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου όπου εκεί μεγάλωσε την οικογένεια της, συνεχίζοντας να γράφει έργα, τα οποία έστελνε στην Επιθεώρηση Τέχνης.
Όπως μας διαβεβαιώνει η ίδια, προσπάθησε μέσα από τα κείμενα της να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της την αγάπη για την Ελλάδα με το να διηγείται ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια με την αδερφή της στη Σάμο. Στην ομιλία της στην TEDxAthens μίλησε για την εποχή που βίωσε τον πόλεμο, ο οποίος, όπως ανέφερε, αποτέλεσε μια κομβική εμπειρία που επηρέασε τόσο την προσωπικότητα της, όσο και για το συγγραφικό της έργο. «Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελα μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου λοιπόν έργο, θέλω δε θέλω είναι γεμάτο ιστορία»
Ακόμα ένα κομβικό σημείο για τη καριέρα της υπήρξε το πρώτο της μυθιστόρημα «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», ένα βιβλίο το οποίο πλέον έχει ενσωματωθεί στο πρόγραμμα διδασκαλίας του Δημοτικού. Οι διακρίσεις της είναι αναρίθμητες, αν σκεφτεί κανείς πως το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της, το 2015 αναγορεύτηκε Επίτιμη Διδάκτωρ του Τμήματος Ανθρωπιστικών & Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών αλλά και Ταξιάρχης του Τάγματος Τεχνών & Γραμμάτων από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. Επίσης της απονεμήθηκε Χρυσός σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αξίζει, επομένως, από όλους μας να αφιερώσουμε μόλις λίγο χρόνο από τη ζωή μας για να γνωρίσουμε μέσα από μία ενδιαφέρουσα και διαφορετική ομιλία, την ζωή και τους σταθμούς της πρέσβειρας της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας.
Γεννημένη το 2000 στον Βόλο, είναι δευτεροετής φοιτήτρια Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μόλις στο Λύκειο είχε επιλεγεί για μαθητικό Erasmus στο Nymburk της Τσεχίας, μετρώντας ήδη μία σημαντική συμμετοχή της σε ρητορικούς αγώνες που διεξήχθησαν στο Κολλέγιο Ανατόλια της Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει σε προσομοίωση επιτροπών του ΟΗΕ στο εξωτερικό και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το διεθνές δίκαιο. Είναι γνώστρια της Αγγλικής και Γερμανικής γλώσσας, ενώ παράλληλα η πολυετής ενασχόληση της με τη κλασική μουσική συνοδεύεται από τη συμμετοχή της σε σύνολα δωματίου και τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Βόλου.
