Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ο Στάλιν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους και γνωστότερους αρχηγούς κρατών κατά την περίοδο του Ευρωπαϊκού μεσοπολέμου αλλά και του πρώιμου μεταπολεμικού κόσμου. Μια φιγούρα, η οποία στην αρχηγία του ΚΣΣΕ και της ΕΣΣΔ καθόρισε σε σημαντικό βαθμό τη μορφή και τα όρια της Γηραιάς Ηπείρου, ενώ υπό την ηγεσία του η ΕΣΣΔ ανέπτυξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του Β. Παγκόσμιου Πόλεμου. Ακόμα περισσότερο συνέβαλε στην συγκρότηση των χαρακτηριστικών εκείνων που έμειναν στην Ιστορία και αφορούσαν τόσο την ΕΣΣΔ όσο και τα Ανατολικά κράτη της Ευρώπης, χαρακτηριστικά τα οποία αποκρυσταλλώθηκαν σε αυτό που αποκαλούμε «υπαρκτός σοσιαλισμός».
Ο Στάλιν γεννήθηκε στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας στις 18 Δεκεμβρίου του 1878. Η μητέρα του ήταν ταπεινής καταγωγής το ίδιο και ο πατέρας του, ο οποίος εργαζόταν περιστασιακά σαν τσαγκάρης αλλά και σε αγροτικές εργασίες. Συχνά ο πατέρας του ασκούσε τόσο ψυχολογική όσο και σωματική βία. Ένας από τους παιδικούς φίλους του Στάλιν σημείωσε κάποτε ότι οι ξυλοδαρμοί, «κατέστησαν το αγόρι τόσο σκληρό και άκαρδο όσο ο πατέρας του». Μεταγενέστερα υποστήριξε ότι οι ξυλοδαρμοί από τον πατέρα του τον κατέστησαν εχθρικό προς την εξουσία. Επίσης ο ίδιος φίλος σημείωσε ότι οποιοσδήποτε με δύναμη πάνω σε άλλους θύμιζε στο Στάλιν τη σκληρότητα του πατέρα του
Η οικογένεια του ήταν βαθιά θρησκευόμενη και το 1888 ο Στάλιν κατόρθωσε να εξασφαλίσει μια θέση στην θεολογική σχολή της περιοχής του. Παρά τα προσωπικά προβλήματα του και κάποια θέματα υγείας ο Στάλιν κατόρθωσε και εξασφάλισε την πρωτιά σε πολλές εργασίες και αρίστευσε στα εκκλησιαστικά μαθήματα του. Το 1889 όμως, σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ο Στάλιν αποβλήθηκε από τη σχολή της Τιφλίδας, όπου φοιτούσε. Πολλοί φίλοι και γνωστοί του θεώρησαν πως αυτό έγινε ως αποτέλεσμα μιας ανάρμοστης συμπεριφοράς του, όμως μάλλον η αποβολή ήρθε ως αποτέλεσμα της προσπάθειας του Στάλιν να στρέψει τους συμφοιτητές του προς τον Μαρξισμό.
Το 1901 ο Στάλιν προσχώρησε στο Σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα. Τότε δεν υπήρχαν κομμουνιστικά καθαρά κόμματα και όλοι λεγόντουσαν «σοσιαλιστές». Οι περισσότεροι από τους ηγέτες και τα μέλη του κόμματος ζούσαν εξόριστοι, αυτός παρέμεινε στη Ρωσία όπου βοήθησε να οργανώσει τη βιομηχανική αντίσταση στο τσαρικό καθεστώς. Στις 18 Απριλίου 1902 συνελήφθη αφότου συντόνισε απεργία στις μεγάλες εγκαταστάσεις Ρότσιλντ στο Μπατούμι. Μετά από αυτό πέρασε 18 μήνες εξόριστος στη Σιβηρία.
Όταν πέθανε ο Λένιν, το 1924, ύστερα από πολλές δολοπλοκίες και σχεδιασμούς, την ηγεσία ανέλαβαν τα ισχυρότερα μέλη του κόμματος δηλαδή οι Ιωσήφ Στάλιν, Λεβ Κάμενεφ, Γριγκόρι Ζινόβιεφ, Τρότσκι και Μπουχάριν. Τότε πολλοί πίστεψαν πως ο Τρότσκι ο οποίος κατείχε μια μεγάλη δημοτικότητα μέσα στην οργάνωση του κόμματος θα αναλάμβανε την ηγεσία.
Το 1925 ο Στάλιν ήταν σε θέση να εκδιώξει τον Τρότσκι από την κυβέρνηση και αργότερα το έκανε πράξη υπογράφοντας την εξορία του. Με τα υπόλοιπα μέλη είτε σε φυλακές είτε εκδιωγμένα ο δρόμος για τον Στάλιν ήταν ανοιχτός.
Την δεκαετία του 1930 ο Στάλιν εξάλειψε με διοικητικά μέσα, όπως διαγραφές και εκκαθαρίσεις, όλη την αντιπολίτευση. Ακολούθησε μια περίοδος μεγάλης τρομοκρατίας που έλαβε το όνομα «Σταλινισμός» απέναντι τόσο σε πάρα πολλούς κομμουνιστές πολίτες και μέλη του ΚΣΣΕ που διαφωνούσαν με τις επιλογές και τη νοοτροπία της κυρίαρχης τάσης του σταλινισμού, όσο και χιλιάδες άλλους πολίτες που κατηγορούνταν για πολιτικά εγκλήματα.
Ο Στάλιν έμεινε στην ιστορία για εκκαθαρίσεις πληθυσμών, λογοκρισίες, φυλακίσεις, πολιτικές εκκαθαρίσεις αλλά και για τις ακραίες πολιτικές που ακολούθησε όπως ο κολεκτιβισμός στην ύπαιθρο. Πέθανε σαν σήμερα στις 5 Μαρτίου του 1953, από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία 73 ετών.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
