Του Μανώλη Φυρογένη,
Όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης χρησιμοποίησε τη φράση αυτή, έναν και κάτι αιώνα πριν, σίγουρα δεν αναφερόταν στα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών, ούτε καν σε εκείνα που προέκυψαν και συνεχίζουν και πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να προκύπτουν για τα συμφέροντα άλλων. Όχι δεν αναφέρομαι στη διχοτόμηση του χαρτονομίσματος ούτε στον πληθωρισμό τουλάχιστον άμεσα. Αναφέρομαι στον άνθρωπο αυτό το «έλλογο» όν που χάνεται και απομακρύνεται από τον σκοπό του, λεπτό με το λεπτό, μέρα με τη μέρα.
Μια άλλη αναχρονιστική ερώτηση αυτή τη φορά του Χαρίλαου Τρικούπη «Τις πταίει;», απαντάται εύκολα και γρήγορα από πολλούς. Φταίει ο μετανάστης, φταίει ο πρόσφυγας, φταίει η έννομη τάξη, φταίει η κυβέρνηση, φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, φταίει η Τουρκία.
Φταίει ο πρόσφυγας, λοιπόν, που η εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα του δε λέει να καταλαγιάσει, που γυρνάει στο μισογκρεμισμένο του σπίτι από όποια μορφή εργασίας ευδοκιμεί εκεί, μη γνωρίζοντας αν θα το αντικρίσει όρθιο και την οικογένειά του ζωντανή; ΟΧΙ!
Φταίει ο μετανάστης όπου δέχεται και λαμβάνει πληθώρα πληροφοριών και διαστρεβλωμένων εικόνων για τη γη της «επαγγελίας»; Ή μήπως είναι ιδεατή επιλογή για μια εγκυμονούσα να πάρει το μικρό της παιδί αγκαλιά και να κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι στο άγνωστο, ελπίζοντας να αντικρίσει κάτι καλύτερο που είναι πιθανόν να μην το δει καν; Να ζήσει θέλει, να επιβιώσει με μια κάποια αξιοπρέπεια που δεν της παρέχεται καν στον τόπο της. Εμείς θα αφήναμε τον τόπο μας αν δεν ήταν ανάγκη; Τον τόπο που μεγαλώσαμε και φέραμε στη ζωή τα παιδιά μας; ΟΧΙ!
Ή μήπως φταίνε οι κάτοικοι των Ανατολικών Νήσων του Αιγαίου, που δέχονται μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που μεταδίδουν τα εγχώρια και διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης και που μπορούν να αντέξουν; Επίσης η αίσθηση της αβεβαιότητας και του αγνωστικισμού μήπως βοηθάει τους κατοίκους εκείνους που δε γνωρίζουν ούτε τι τους ξημερώνει, αλλά και ούτε πώς και αν θα βρεθεί επιτέλους μια λύση στην άθλια σημερινή κατάσταση; Σίγουρα ΟΧΙ!
Μήπως τότε φταίνε οι μονάδες αποκατάστασης της τάξης που διατάχτηκαν να αφήσουν πίσω για κάποιο λίγο καιρό ό,τι έχουν και να κατοικοεδρεύσουν στα απομακρυσμένα νησιά της ενδοχώρας για να εκτελέσουν εντολές ανωτέρων και να ξυλοκοπούνται μάλιστα για μισθό κατώτερο του χιλιάρικου, μη γνωρίζοντας καν πότε θα επιστρέψουν στους οικείους τους;
Το ζήτημα είναι ότι η ένωση της Ευρώπης, αυτό το οικοδομικό κατασκεύασμα που συντηρείται τα τελευταία εβδομήντα σχεδόν έτη, παρακολουθεί την τραγική αυτή κατάσταση ως ένας απλός απαθής τοποτηρητής χωρίς ουσιαστική δράση και αντίδραση, πετώντας ουσιαστικά «χαρταετό». Οι ελληνικές κυβερνήσεις περνούν, έρχονται και φεύγουν απομονώνοντας απλά δεκάδες και χιλιάδες ψυχές, Έλληνες ή μη, στο έλεός τους, την ίδια στιγμή που κάποιοι πιέζουν και κερδίζουν ταυτόχρονα χρόνο και χρήμα, στο όνομα της κατάρρευσης.
Το ανθρώπινο είδος δέχεται «έκπτωση». Δέχεται έκπτωση ηθική και ψυχική και δημιουργείται έτσι ένα μένος με παρωπίδες, ένα μένος που έχει λοξοδρομήσει την ίδια ακριβώς ώρα που ανώτερα κλιμάκια ατενίζουν το μέλλον με υπέρμετρη αισιοδοξία, έχοντας οδηγήσει την κατάσταση αυτή σε ένα σημείο που οι ίδιοι επιθυμούν. Από τη μεριά μας, όμως, εμείς οι ενσυνείδητοι, δεν πρέπει να επιτρέψουμε άλλο αυτήν την εθελοτυφλία. Δε νοείται να μισούμε αυτό που μας υπαγορεύεται. Οποιαδήποτε μορφή «εισόδου» και «εισβολής» ανεξαρτήτου χρώματος και φυλής, τη μισήσαμε. Μισήσαμε τους Αλβανούς, μισήσαμε τους νοτιοανατολικό-Ασιάτες, μισήσαμε τους Σύριους, μισήσαμε τους «παρείσακτους». Και ο Έλληνας, ωστόσο, βρέθηκε στη θέση του πρόσφυγα και του μετανάστη, γεγονός που αμελείται συχνά και από πολλούς.
Δεν κατηγορώ όμως και τους κατοίκους εκείνων των νησιών. Η ζωή τους έχει αλλάξει ριζικά την τελευταία τουλάχιστον πενταετία και νιώθουν μόνοι και αβοήθητοι μέσα σε πολλούς. Άρρωστοι υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Άρρωστοι νοητικά. Είτε λέγονται Έλληνες, είτε Αλβανοί, είτε Ρώσοι, είτε Κινέζοι, είτε Γερμανοί, είτε Σύριοι, είτε Αμερικάνοι. Είναι λίγοι όμως, πολλοί λίγοι και αυτός πρέπει να είναι και ο δικός μας στόχος. Να το ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ.
Φοιτητής επί πτυχίω στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων με κατεύθυνση την Πολιτική Επιστήμη. Ενδιαφέρεται για τα κοινά ενώ ασχολείται ενεργά στον τομέα που έχει επιλέξει να ασχοληθεί επαγγελματικά. Επίσης, έχει εμπειρία από το Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ, καθώς υπήρξε μέρος του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών (Erasmus) με απόλυτη επιτυχία.
