Της Έλενας Γεωργίου,
Λένε ότι το μυστικό της ευτυχίας, κρύβεται στην ικανότητά σου να είσαι διαφορετικός από τους άλλους. Να διαφέρεις γιατί σου ταιριάζει, με το ταλέντο της προσαρμογής να βάζει την τελευταία πινελιά σε ό,τι αφορά τον τρόπο που επιλέγεις να ζωγραφίζεις την καθημερινότητά σου. Κλισέ θα μου πεις, αλλά όλα τα ωραία χαρακτηρίζονται από μια δόση οικειότητας, που προσφέρει μια νότα σιγουριάς στο ταξίδι σου προς το άγνωστο.
Είναι πιο όμορφη η ζωή, όταν ατενίζεις από μακριά το αύριο και ζεις για το σήμερα, χωρίς να σε επηρεάζει η πορεία του πλήθους. Γιατί η πλειονότητα ακολουθεί προκαθορισμένα μονοπάτια, που πολλές φορές δεν αφήνουν περιθώρια για παρακάμψεις και πισωγυρίσματα. Ο χάρτης τους αποτελείται από ευθείες γραμμές και αυστηρούς κανόνες κυκλοφορίας. Άνθρωποι που βυθίζονται, εν τέλει, στον καθωσπρεπισμό απόψεων που δεν ταιριάζουν με αυτά που πρεσβεύει το μέσα τους.
Γελαστοί και γελασμένοι, λοιπόν, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να περιθωριοποιεί ό,τι ξεχωρίζει κι αρνείται να βαλτώσει στη συνήθεια.
Γιατί η δύναμη κρύβεται στις διαφορές. Στις λεπτομέρειες που σε κάνουν αναντικατάστατο, στα μάτια όλων όσοι ξέρουν πώς να τις διακρίνουν και πού ακριβώς να τις ψάξουν.
Η μοναδικότητα ξεπροβάλλει από το πουθενά κι εκεί που δεν το περιμένεις, όταν συνειδητοποιείς πόσο κουραστική μπορεί να γίνει η ατέρμονη προσπάθειά σου να μοιάσεις στους γύρω σου. Ακολουθείς ευλαβικά τις τάσεις, παρόλο που δεν ξέρεις από πού προέρχονται. Ντύνεσαι με τον τρόπο που προτείνει η μόδα που επικρατεί, ανάλογα με την εποχή που διανύουμε, χωρίς να μπεις στη διαδικασία να δημιουργήσεις τις δικές σου, ακόμη κι αν οι ήδη υπάρχουσες δε σε εκφράζουν.
Γίνεσαι έρμαιο του υπερκαταναλωτισμού και της mainstream κουλτούρας του σήμερα, που αποτρέπει την ανάδειξη του πραγματικού σου εαυτού. Καταπιέζει το είναι σου με τη στασιμότητα που έχει να προσφέρει και συρρικνώνει εσκεμμένα τους ορίζοντές σου, έτσι ώστε να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο διεύρυνσής τους. Αργά, αλλά σταθερά, η κοινωνία εκμηδενίζει την ατομικότητά σου, είτε το συνειδητοποιείς, είτε όχι. Η αξία σου ως άνθρωπος, όντας μια ανεξάρτητη ύπαρξη που μπορεί να επιβιώσει οπουδήποτε, αρκεί να κατέχει το ταλέντο της προσαρμογής, είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη, αφού παγιδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό σ’ έναν φαύλο κύκλο συντηρητισμού και αν μη τι άλλο, συμβιβασμού.
Τρέχεις για να προλάβεις τους γρήγορους ρυθμούς μιας καθημερινότητας που σου έχουν επιβάλει και να ευχαριστήσεις τους πάντες, γιατί έτσι έχεις μάθει. Αλλιώς, πώς θα γίνεις σωστό μέλος μιας ευυπόληπτης κοινωνίας, που δε θα σου προσφέρει τίποτα απ’ αυτά που χρειάζεσαι για να αναδείξεις τις ικανότητές σου μέσα από αυτήν; Πώς θα βρεις τον κατάλληλο σύντροφο, που δε θα σου προσφέρει την ακατέργαστη έννοια της ευτυχίας, αλλά θα φροντίσει για την αποκατάστασή σου;
Βολεμένοι, λοιπόν, σε μια ζωή που ξέρουμε πολύ καλά πως δε μας ανήκει, αποδεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν ως κοινωνικά αποδεκτό και η ζωή συνεχίζεται. Γυρίζουμε την πλάτη σε ερεθίσματα που διαφέρουν απ’ τα τετριμμένα, για να μη μας δείχνουν στο δρόμο οι χωριανοί, καθώς περπατάμε προς έναν κόσμο ολόδικό μας. Αναζητούμε τη μιζέρια γιατί φοβόμαστε να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο, αφού – σύμφωνα με την πλειοψηφία, πάντα – δε μας αξίζει. Κρίνουμε τους εαυτούς μας βάσει των απόψεων που σχηματίζουν δεύτεροι και τρίτοι για εμάς, υποφέρουμε στο σκοτάδι μας κι έτσι γίνεται πιο υποφερτό, που σημαίνει ότι δεν καιγόμαστε και πολύ να ξεφύγουμε από τον συναισθηματικό όλεθρο που βασανίζει την καρδούλα μας. Αφού, στην τελική, το έχουμε συνηθίσει, τι να την κάνουμε τη ζωντάνια που θα μας προσφέρει κάτι διαφορετικό;
Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Αξίζει, άραγε, να είσαι διαφορετικός; Αν ναι, τι σημαίνει για σένα η διαφορετικότητα; Πώς επιλέγεις να την εκφράσεις για να γίνει κατανοητή; Μέσω του στυλ σου, των απόψεών σου, των πράξεών σου; Αν όχι, ίσως να έχει φτάσει ο καιρός να την αναζητήσεις κι εσύ μέσα σου. Γίνε απρόβλεπτος, κάνε θόρυβο, γιατί το να είσαι ίδιος με τον καθένα, είναι σα να μην υπάρχεις.
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
