Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Κάθε εποχή έχει την αλαζονεία να θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό, να θεωρεί ότι οι δυσκολίες είναι ανυπέρβλητες, ότι δεν υπάρχει προηγούμενο. Κάπως έτσι, τον τελευταίο καιρό, η κοινή γνώμη φαίνεται να παρακολουθεί τις εξελίξεις που αφορούν την επιθετικότητα της γειτονικής χώρας. Ομοιότητες με ανάλογες συμπεριφορές στο παρελθόν σαφώς και υπάρχουν. Δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά υπάρχουν. Όμως, νομίζω ότι δεν έχει τόση σημασία αυτό, όση το ποια είναι τα αίτια και ποιες οι συνέπειες αυτών των ενεργειών.
Εδώ και δεκαετίες η εξωτερική πολιτική της χώρας μας συνίσταται στη φράση «δεν διεκδικούμε τίποτα». Αυτή η πολιτική πέραν του ότι είναι ηττοπαθής, αποθράσυνε τους γείτονες μας, με αποτέλεσμα να διεκδικούν όλοι κάτι από εμάς. Η Τουρκία διεκδικεί ό,τι έχασε σε μια στιγμή αδυναμίας από το Αιγαίο και τη Θράκη, η Αλβανία διώκει συστηματικά την ελληνική ομογένεια και θέτει ζητήματα Τσαμουριάς, τα Σκόπια κυκλοφορούν, επισήμως, χάρτες της Μακεδονίας του Αιγαίου στους οποίους συμπεριλαμβάνεται όλη η Μακεδονία και ανοίγουν ζήτημα μακεδονικής μειονότητας.
Ιδίως μετά την «σφαλιάρα» των Πρεσπών, η Ελλάδα έχει απολέσει κάθε έννοια εθνικής αξιοπρέπειας. Το είπε ξεκάθαρα και ο Τούρκος Πρόεδρος: οι εξελίξεις στη Συρία και στη Λιβύη θα θερμάνουν ακόμη περισσότερο τα νερά στη Μεσόγειο. Σαν να λέει ότι τώρα που φάγαμε τα μούτρα μας σε Συρία και Λιβύη πρέπει να χτυπήσουμε εκεί που μπορούμε για να αποκαταστήσουμε το κύρος μας. Η ελληνική απάντηση στους προσβλητικούς λόγους του τύπου «θα σας ρίξουμε στη θάλασσα όπως κάναμε με τους παππούδες σας» και στις συνεχείς παραβιάσεις των συνόρων μας, περιορίζεται σε δακρύβρεχτες επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και σε απεγνωσμένες κραυγές βοήθειας προς την Ευρώπη. Ενώ τα τελευταία χρόνια η Τουρκία επένδυε σε εξοπλισμούς, εμείς κάναμε τα εξοπλιστικά προγράμματα κότερα και βίλες στις νήσους των κηφηνοβίων, ουίσκι και γαρύφαλλα στα μπουζούκια. Καταστήσαμε την στρατιωτική θητεία βραχεία παρένθεση στην οκνηρή μας καθημερινότητα, «σπαστικό» διάλειμμα στην ρουτίνα του φραπέ.
Στη Θράκη ακολουθήθηκε μία πολιτική γραμμή εξαιρετικά επικίνδυνη. Το προξενείο στην Κομοτηνή είναι καθαρά πολιτικό και διαδραματίζει περίεργο ρόλο στα τεκταινόμενα. Βουλευτές, δήμαρχοι και λοιποί φωτογραφίζονται με σημαίες της ανεξάρτητης Θράκης, μιλάνε δημοσίως για το ανοιχτό όραμα που «θα αγκαλιάζει τη μητέρα πατρίδα» και άλλα πολλά τέτοια που εξοργίζουν όσους διαθέτουν ακόμη στοιχειώδη εθνική αξιοπρέπεια.
Η πολιτική των «γκρίζων ζωνών» -που εγκαινιάστηκε το 1996, με την κρίση στα Ίμια- σήμερα έχει φτάσει στο απόγειό της. Η, από καιρό, επιδίωξη της Τουρκίας να χωρίσει την Μεσόγειο στον 25ο μεσημβρινό, ενώ κάποτε φαινόταν ουτοπική, έχει αρχίσει να μας φοβίζει. Υπομένουμε μοιρολατρικά (επικαλούμενοι προφητείες και μύθους) όλους αυτούς τους εξευτελισμούς, φοβούμενοι ένα νέο θερμό επεισόδιο που ίσως επιφέρει απώλειες. Επιτρέπουμε να επαναληφθούν οι εξευτελιστικές σκηνές των Πρεσπών.
Με λίγα λόγια, η Τουρκία σε αντίθεση με εμάς ό,τι κάνει το κάνει με σοβαρότητα και πυγμή. Κατακτά ηγεμονικό ρόλο στη Μεσόγειο και γίνεται υπολογίσιμη δύναμη σε διεθνές επίπεδο. Κάθε φορά κάτι κερδίζει. Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Πρέπει επιτέλους οι πολιτικοί μας να αποφασίσουν και να ορίσουν τις κόκκινες γραμμές της χώρας μας. Πού σταματάει η ανοχή μας;
Γεννήθηκε το 1999 στην Βέροια Ημαθίας. Αποφοίτησε το 2017 από το Γενικό Λύκειο Μελίκης και έκτοτε φοιτά στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
