Της Σοφίας – Ζωής Παράσχου,
«Πρέπει να αδυνατίσω, δεν αρέσω έτσι». «Πώς έχω γίνει έτσι πια; Δε θέλω να με βλέπω ούτε στον καθρέφτη». «Με σιχαίνομαι, κοίτα πώς έχω γίνει». Αυτές οι κουβέντες σίγουρα, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν γαργαλήσει το μυαλό μας, αν δεν έχουν εντυπωθεί σε αυτό. Σπανίως μπορεί να εντοπίσει κανείς άνθρωπο απεγκλωβισμένο από τον ψυχαναγκασμό των κιλών και, αν υπάρχει κάποιος, σίγουρα έχει φτάσει σε αυτό το σημείο με πολλή προσπάθεια και έχοντας περάσει μέσα από το βούρκο αυτό. Όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, θέλουμε την τέλεια εικόνα, θέλουμε να είμαστε θελκτικοί, να αρέσουμε, να μας θαυμάζουν, κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Η ματαιοδοξία μέσα μας είναι απαραίτητο να ικανοποιείται σε ένα βαθμό, είναι στην ανθρώπινη μας φύση. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι ο άρρηκτος δεσμός που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας μεταξύ του ωραίου και των κιλών.
Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική η κατάσταση όταν καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με εμπορικά πρότυπα ομορφιάς, τα οποία παρουσιάζουν το ωραίο ως αδύνατο, ψηλό, ξανθό και με ζουμερά χείλη. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάσταση όταν όλοι μας έχουμε προσχωρήσει σε αυτή τη λογική και την αποδεχόμαστε άνευ φιλτραρίσματος, άνευ επεξεργασίας; Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάσταση όταν δεν αγαπάμε, αλλά μαστιγώνουμε ανελέητα τον εαυτό μας που δεν είναι σύμφωνος με τα εμπορικά πρότυπα ομορφιάς;
Ψάχνουμε στο ίντερνετ δίαιτες και χάπια αδυνατίσματος εξπρές. Γραφόμαστε σε γυμναστήρια όχι για την υγεία αλλά για την εμφάνιση. Βάζουμε κρέμες αδυνατιστικές που μας καίνε το δέρμα, ενώ πληρώνουμε διατροφολόγους και διατροφολόγους για να μας υποδεικνύουν να τρώμε τρία αμύγδαλα και δύο φιστίκια γιατί… no pain no gain.
Κούφιες και καταστροφικές, επιπόλαιες κινήσεις, χαρακτηριστικά επιφάνειας και όχι ουσίας.
Αυτό που ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει είναι το μυαλό και τη διάθεση να καταλάβει είναι το εξής: η ζωή είναι ένας κύκλος εμπειριών. Στο τέλος του κύκλου αυτού κανείς δε θα αναπολήσει εποχές που τα κιλά του ήταν όπως η τότε εποχή επέβαλε και που τραβούσε ενδιαφέρον γι’ αυτό το λόγο.
Θα αναπολήσει εποχές που το σώμα του ήταν τόσο υγιές, που, με λίγο ακόμα οξυγόνο θα έσκαγε.
Θα αναπολήσει εποχές που ανέβαινε σκάλες με δύναμη και σθένος, που δεν πονούσαν τα κόκαλα του και δεν κόντευε να λιποθυμήσει από τις εξαντλητικές δίαιτες.
Θα αναπολήσει εποχές που είχε το χρόνο να φροντίζει τον εαυτό του και να τον αγαπά, δίνοντας του βιταμίνες και τρόφιμα υγιεινά για να αντέξει η «μηχανή» όσο περισσότερο γίνεται.
Και καθώς θα τα αναπολεί αυτά, το χέρι του θα το κρατά ένας άνθρωπος που έμεινε δίπλα του όχι για τα 10 κιλά λιγότερα που είχε, αλλά για τα 10 κιλά παραπάνω θαυμασμό για το μέσα του, το τσαγανό του και την ωριμότητα του! Λίγοι μπορούν να αντιληφθούν ότι η ζωή είναι ένα δώρο και πρέπει να το μεταχειριστούμε με ευπρέπεια και λεπτότητα, αλλά κυρίως να το ζήσουμε.
Εσύ μπορείς;
