Της Πένυς Πανούση,
Μοναξιά. Μονό συναίσθημα με έναν παθόντα. Αριθμητής ο εαυτός σου, με παρονομαστή τις σκέψεις σου, το σκοτεινό σου είναι. Status προσωπικής κατάστασης: Είναι περίπλοκο. Συνεχή σκαμπανεβάσματα. Διάθεση για εφήμερες τέρψεις: ουδεμία. Συναναστροφές όμως πολλές· οξύμωρο;
Και όμως όχι. Φαίνεται αλλά δεν είναι. Συμβαίνει όντως, το να αισθανόμαστε δυνατά συναισθήματα μοναχικότητας, τάσεις για αποστροφή απ’ την καθημερινότητα που συνηθίζαμε να έχουμε, ακόμα και τάσεις απομάκρυνσης από δικά μας πρόσωπα, δικές μας συνήθειες και γενικότερα από πράγματα που έως πρότινος, τα θεωρούσαμε πηγή ζωής και ευεξίας για εμάς. Βλέπεις πολλές φορές, ακόμα κι εκείνα που θεωρούσες ότι σε εξυψώνουν σαν άτομο και προσωπικότητα, κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα που θα τα αναθεωρήσεις και ίσως δραπετεύσεις απ’ αυτά. Για να απαλλαγείς μια και καλή από εκείνα όμως, μη τυχόν βρουν αποδεικτικά στοιχεία για το πού κρύβεσαι, η λύση είναι στο να αποκτήσεις νέες συνήθειες, καινούριους ανθρώπους δίπλα σου αλλά και νέα στέκια που θα συχνάζεις μαζί τους. Τα κατάλοιπα, δε θα ξέρουν πού θα σε βρουν. Ψάχνουν με βάση τα όσα ήξεραν απ’ το παρελθόν σου, καθώς το παρόν σου τους είναι άγνωστο.
Τι συμβαίνει όμως μ’ αυτή την μοναξιά που ενδέχεται να μην σ’ αφήσει ήσυχο ακόμα και στο καινούριο σου ξεκίνημα; Μάλλον δεν της αρέσει να σε βλέπει και πολύ στα high σου και αδημονεί πως και πως να σε πάρει με το μέρος της. Γεννημένη για να ζει μόνη της, δεν της αρέσει να την περιβάλλει πολύς κόσμος, αλλά ούτε και να βλέπει πολλά χαμόγελα και χαρές. Επιδιώκει να αισθάνονται όσοι περισσότεροι γίνεται το ίδιο με εκείνη. Καλή της φίλη λένε ότι είναι η κατάθλιψη. Μάλλον είναι η μόνη που έχει κάπως πιο κοντά της, καθώς βρίσκει σ’ εκείνη κοινά στοιχεία με τον εαυτό της. Αυτές οι δύο, θέλοντας να ζουν σ’ ένα περιβάλλον ιδανικό για τα γούστα τους και τις ιδιαιτερότητές τους, καταστρώνουν μαζί τα πονηρά σχέδιά τους. Τρυπώνουν στα μουλωχτά μέσα στ’ ανθρώπινα συναισθήματα και ξεκλέβουν την όρεξή μας για ζωή, για κέφι, για ενέργεια, για συναναστροφές. Αρχίζουμε λοιπόν και επιζητάμε περισσότερο την ανάγκη να μείνουμε με τον εαυτό μας, να εσωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας αλλά και να ξοδεύουμε τον πολύτιμο χρόνο μας στην πλήρη αδράνεια. Παράλληλα, το έδαφος δίνεται τώρα στην κατάθλιψη, η οποία κάνοντας τις μαεστρίες της, μας εφοδιάζει με πολλά συγκεχυμένα συναισθήματα, μπερδεμένες σκέψεις αλλά και δυστυχία. Κλείνουμε πόρτες, κόβουμε επαφές, κλεινόμαστε στο καβούκι μας, εισπνέουμε θλίψη και αποβάλλουμε αρνητικότητα. Κανείς δεν μπορεί να μας λυτρώσει απ’ όλο αυτό. Να μας τραβήξει έξω μονομιάς στο φως για να το δει το σκότος που κάνει κατάχρηση του συναισθηματικού μας κόσμου, να τρομάξει και να φύγει. Αντιθέτως, το έρεβος έχει απλώσει τα πλοκάμια του σ’ όλο μας το είναι και εμείς ασφυκτιούμε. Αδυνατούμε όμως, να αντιδράσουμε. Έχουμε χάσει τον εαυτό μας πλέον. Έχουμε αρχίσει και συμφιλιωνόμαστε μ’ αυτή την κατάσταση. Θεωρούμε δε πως ο καθένας που μας πετάει εκείνο το σκοινί για να το γραπώσουμε και να αναρριχήσουμε έξω απ’ τον λάκκο στον οποίο πέσαμε, είναι κάποιος που δεν θέλει το καλό μας. Η αλλαγή πάνω μας έχει αρχίσει και παίρνει σάρκα και οστά.
Ωστόσο, υπάρχει κι ένα άλλο είδος μοναξιάς, το οποίο δεν είναι εύκολα αντιλαμβανόμενο αλλά ούτε και εύκολα προσδιοριζόμενο. Μοναξιά ανάμεσα σε κόσμο λέγεται. Μοναξιά με συναναστροφές, επικοινωνία, εξωστρέφια και ωραίες στιγμές, γίνεται να θεωρείται μοναξιά; Και όμως γίνεται.
Η μοναχικότητα που αισθανόμαστε και συνάμα η επιλογή μας να μη μιλάμε για όσα μας δυσβάσταχτα μάς ταλαιπωρούν, δεν παίρνει πάντοτε την μορφή της απομόνωσης απ’ τις πολλές κινήσεις και παραστάσεις της ζωής. Αντιθέτως, ένας άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται μοναξιά, να μη μιλάει για όσα τον βασανίζουν, να κάνει πράγματα που δεν τον γεμίζουν και παράλληλα, να συνεχίζει να περνάει τόσες καλές στιγμές, που όποιος μάθαινε ότι ο τάδε αισθάνεται μοναχικότητα , θα είχε ολίγον τι σαστίσει. Η μοναξιά λοιπόν, δεν παίρνει πάντοτε την μορφή της αποξένωσης και της εσωστρέφειας. Είναι ένα πονηρό θηλυκό. Από εκεί που θα την δεις πνιγμένη στην θλίψη της, μπορεί την επόμενη μέρα να έχει ενσαρκωθεί ως η χαρά της ζωής προσωποποιημένη. Και όμως ναι, γίνεται. Δεν σημαίνει πως επειδή χαμογελάς, διασκεδάζεις και έχεις πολλά άτομα γύρω σου, ότι νιώθεις και καλά μ’ όλα αυτά. Μπορεί να έχεις και όλα τα καλά του κόσμου, ό,τι ποθείς διακαώς και πάλι να νιώθεις πως είσαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, σε τόσα πράγματα που στην πραγματικότητα, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν σε γεμίζει αληθινά. Δεν γελάς με την ψυχή σου, ούτε διασκεδάζεις με την καρδιά σου. Μιλάς, αλλά επιλέγεις τι θα πεις. Δεν νιώθεις. Είσαι κενός. Απλώς επιβιώνεις και συναναστρέφεσαι τυπικά. Χωρίς συναισθήματα. Μηχανικά. Ξυπνάμε, περνάμε καλά (επιβιώσαμε) και σήμερα κοιμόμαστε. Ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο. Έχεις χάσει τον εαυτό σου, μέσα σε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς καμιά ουσία και αξία για σένα. Αλλά, όπως βλέπεις, το συνηθίζει αυτό η μοναξιά. Σε οδηγεί σε λάθος αποφάσεις μπας και ξεγελάσεις τα όσα αρνητικά νιώθεις.
Είσαι δυνατός πάντως. Προσπαθείς να δημιουργήσεις σχέσεις για να μη σε διαφθείρει εντελώς η μοναξιά. Δεν το βάζεις κάτω, προσπαθείς να αναπληρώσεις αυτά που σου λείπουν, μέσα απ’ τον ενθουσιασμό του καινούριου. Βέβαια, αυτό δεν είναι η αλήθεια. Η λύση στο πρόβλημα της μοναξιάς σου, ώστε να μην ξανά οδηγηθείς στα ίδια και τα ίδια, είναι να βρεις εκείνο το κάτι που σε έκανε να πετάς ψηλά… Εκείνο που σου χάριζε τα όνειρα και τις ανεπανάληπτες στιγμές. Εκεί λοιπόν, υπάρχει η γιατρειά της μοναξιάς μας. Στο μέρος που νιώθαμε «εμείς» και όχι το «αυτοί». Κι αν αυτό το ‘’εμείς’’ δεν υπάρχει πια, μην σκας. Κάνε υπομονή και το κατάλληλο δε θα αργήσει να εμφανιστεί. Ας είναι ένα άτομο, ένα νέο, μια παλιά συνήθεια, ένα όνειρο. Θα έρθει..
Η μοναξιά ανάμεσα στην βοή, η μοναξιά ανάμεσα στους πολλούς, ίσως είναι η χειρότερη μορφή της. Λειτουργεί τόσο υποκριτικά που μπερδεύει και το κύριο πρόσωπο αλλά και τους τριγύρω του. Δίνει το κορμί της και παίρνει δίχως να νιώθει. Δεν νιώθει τίποτα.
Φταίει αυτή όμως; ‘Η οι άνθρωποι που επέλεξε να έχει γύρω της; Κάποτε είχε πει ένας… «Δεν είναι θέμα μοναξιάς, αλλά θέμα επιλογής λάθος ατόμων».
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
