Της Στέλλας Μαυροπούλου,
Αφιερωμένο στην καλύτερή μου φίλη…
Θυμάμαι, αγαπημένη μου φίλη, πως όταν ήμασταν μικρά παιδιά συνηθίζαμε να λέμε το εξής ποιηματάκι: «Φιλία λέξη ιερή, φιλία λέξη θεία, που γράφεται μες τις καρδιές και όχι στα βιβλία». Από τη μέρα, όμως, που σε γνώρισα κατάλαβα πως η δική μας φιλία μπορεί να γεμίσει πολλές σελίδες ενός βιβλίου με τη δική της μοναδική ιστορία.
Ήταν περίπου στα μέσα του Οκτωβρίου, όταν πέρασα για πρώτη φορά τη μεγάλη πόρτα του Πανεπιστημίου. Περπάτησα διστακτικά στο διάδρομο και μπήκα στο κατάμεστο αμφιθέατρο. Είχα έρθει σχεδόν αποφασισμένη. Ήξερα ότι πρέπει να προσπαθήσω να γνωρίσω νέα άτομα τώρα που ήταν ακόμη νωρίς, ώστε πολύ σύντομα να γίνω μέλος μιας φανταστικής παρέας, όπως αυτές που βλέπουμε συχνά στις αμερικανικές ταινίες. Οι πρώτες μέρες κυλούσαν ομαλά με πολλές νέες γνωριμίες. Σύντομα άρχισα να βγαίνω με τους νέους μου «φίλους». Δεν άργησε, όμως, η ζωή να μου διδάξει πως η πραγματική φιλία είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και βαθύ από μια απλή παρέα.
Η φιλία είναι ομολογουμένως ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορεί να δοθεί σε έναν άνθρωπο. Η ανάγκη για δημιουργία φιλικών σχέσεων γεννιέται στην ψυχή του ατόμου από την ηλικία των 3 ετών και τον συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής του. Μέσα στην πορεία των χρόνων, οι φιλίες αλλάζουν, όπως αλλάζει και ο ίδιος ο άνθρωπος. Αντιμέτωπες με διάφορες δοκιμασίες, πολλές φιλίες καταφέρνουν να παραμείνουν αναλλοίωτες, ενώ αντίθετα άλλες ξεθωριάζουν στη μνήμη και οι σκιές τους ζωντανεύουν μονάχα μέσα από φωτογραφίες. Μία από τις σκληρότερες δοκιμασίες, λοιπόν, για μια φιλία είναι η απόσταση. Συνήθως, οι άνθρωποι μιλούν για τον έρωτα εξ’ αποστάσεως και τις δυσκολίες με τις οποίες αυτός συνεπάγεται. Σπάνια, όμως, δίνει κανείς την απαραίτητη σημασία στις φιλίες, που μοιραία καλούνται να αντέξουν τη μακροχρόνια απόσταση. 
Τι ακριβώς συμβαίνει, λοιπόν, όταν η στιγμή του αποχωρισμού έχει φτάσει αναπάντεχα έξω από την πόρτα; Είναι το σημείο που βλέπω καθαρά πως δεν είμαι πια το φοβισμένο πλάσμα που ήμουν τότε που πρωτοήρθα στο Πανεπιστήμιο. Τα χρόνια έχουν περάσει και έφτασε η ώρα που οι δρόμοι μας χωρίζουν αναγκαστικά. Πλέον, είμαι σίγουρη πως η καθημερινότητά μου δε θα είναι ποτέ πια ίδια. Όμως, σου λέω αλήθεια, δε φοβάμαι γιατί ξέρω πως η απόσταση δεν είναι ικανή να χωρίσει δύο ανθρώπους που τους ενώνουν τόσα πολλά.
Ένα πράγμα θέλω να θυμάσαι αγαπημένη μου φίλη:
Όταν ο ήλιος αποχαιρετά τη γη, έστω και για λίγο, αφήνει συνήθως πίσω του ένα όμορφο χρώμα στον ουρανό. Έτσι, λοιπόν, και εσύ φίλη μου, που φεύγεις σαν τον ήλιο για λίγο καιρό, αφήνεις πίσω σε μας υπέροχες αναμνήσεις, οι οποίες θα μας συντροφεύουν για όσο είσαι μακριά μας. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πούμε αντίο, όμως, ακόμα και αν πούμε, να ξέρεις πως αυτό θα είναι προσωρινό, γιατί πολύ σύντομα θα ξημερώσει ξανά και σαν τον ήλιο θα επιστρέψεις και εσύ, ακόμα πιο φωτεινή και λαμπερή. Ας περιμένουμε, λοιπόν, και οι δύο μέχρι να ξημερώσει…
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
