Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η φράση του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την επιδίωξη του ΣΎΡΙΖΑ, όταν επιστρέψει στην κυβέρνηση να ελέγξει «όλους τους αρμούς της εξουσίας», δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Η απέχθεια του έναντι της Αστικής Δημοκρατίας, είναι απόλυτα φυσιολογική, τόσο λόγω της ιδεολογικοπολιτικής του συγκρότησης όσο και βάσει της πορείας του ιδίου και του κόμματός του μέχρι σήμερα. Στην ίδια συνεδρίαση άλλωστε, ο απόλυτα ταυτισμένος με τον αρχηγό του Πολάκης, επιτέθηκε στον Βούτση, διότι ως Πρόεδρος της Βουλής δεν άλλαξε τον Κανονισμό. προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ελέγξει απόλυτα το ΕΣΡ.
Το ότι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει όμως δεν σημαίνει και ότι δεν θα πρέπει να μας προβληματίζει. Ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι είναι αδίστακτος και εφαρμόζει συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία στοχεύει στην υπονόμευση της Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας τα όπλα με τα οποία είναι εξοπλισμένη για την προστασία και την προαγωγή της.
Αρκεί να αναλογισθεί κάποιος πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εξουσία το 2015. Αφού κατά τη διάρκεια της αντιμνημονιακής υστερίας των προηγουμένων ετών είχε καταπατήσει, με τη χρήση διαφόρων μορφών βίας βασικά συνταγματικά δικαιώματα των αντιπάλων του, και είχε προκαλέσει επικίνδυνη πολιτική και ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών, εργαλοιοποίησε τις πρόνοιες του Συντάγματος για την εκλογή του ανωτάτου πολιτειακού άρχοντα, προκειμένου να επιτύχει την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Εκμεταλλεύτηκε λοιπόν τον συνταγματικό σκοπό της συγκρότησης ενός ευρύτατου μετώπου συναίνεσης των κοινοβουλευτικών δυνάμεων και συναθροίζοντας τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές των Ακροδεξιών ΑΝΕΛ και της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, κατάφερε να μπλοκάρει την εκλογή του τότε προτεινόμενου από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Σταύρου Δήμα.
Άλλο, χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής είναι το Δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015. Αφού με την τακτική της λεγομένης “περήφανης διαπραγμάτευσης” η χώρα οδηγήθηκε ένα βήμα πριν την χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, ο Τσίπρας κατέφυγε και πάλι στον βιασμό του Συντάγματος. Προκήρυξε ένα δημοψήφισμα – παρωδία, το οποίο έλαβε χώρα κατόπιν μηδενικής σχεδόν προεκλογικής περιόδου, με ένα ερώτημα που ουσιαστικά ήταν ανύπαρκτο δεδομένου ότι η πρόταση Γιουνκέρ η οποία ετέθη στην κρίση των πολιτών είχε ήδη αποσυρθεί από τον τελευταίο. Ακόμα όμως και να ήταν σε ισχύ η συγκεκριμένη πρόταση, ο Έλληνας ψηφοφόρος κλήθηκε να απαντήσει με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε ένα περίπλοκο ερώτημα οικονομοτεχνικού περιεχομένου, το οποίο ανεγράφη στα ψηφοδέλτια στα ελληνικά και στα αγγλικά. Ακόμα και η διάταξη των ψηφοδελτίων ήταν στοχευμένη ώστε να πριμοδοτηθεί το ΟΧΙ που πρότεινε ο τέως Πρωθυπουργός, με το συγκεκριμένο πεδίο να τοποθετείται πρώτο, προκειμένου αρκετοί ψηφοφόροι του ΝΑΙ να ψηφίσουν εκ παραδρομής αντίθετα! Το ΟΧΙ κέρδισε πράγματι με συντριπτική διαφορά πλην όμως το αποτέλεσμα κατ΄ουσίαν άλλαξε το ίδιο βράδυ, με τον Τσίπρα να υπογράψει το τρίτο και χειρότερο όλων των μνημονίων.
Φυσικά, αν εξετάσουμε την τετραετία που ακολούθησε θα βρούμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Το παρακράτος “Ρασπούτιν” στη Δικαιοσύνη και η απόπειρα ελέγχου της ενημέρωσης, με τον αντισυνταγματικο διαγωνισμό Παππά, είναι τα πλέον χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερης σημασίας επίσης και ο εκλογικός νόμος της απλής αναλογικής στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Στόχος, αφενός να δυσκολέψει ο σχηματισμός πλειοψηφιών στα όργανα των ΟΤΑ, εφόσον ο Τσίπρας γνώριζε ότι δεν έχει πιθανότητες να ελέγξει την πλειοψηφία τους, και αφετέρου να δημιουργήσει θύλακες ΣΥΡΙΖΑίων, οι οποίοι είτε θα δίνουν μάχες οπισθοφυλακών είτε θα αναλαμβάνουν θέσεις διοίκησης διαπραγματευόμενη με τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη τη στήριξή τους. Στην ίδια κατεύθυνση και ο αναλογικός εκλογικός νόμος βάσει του οποίου θα διεξαχθούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, που επίσης στοχεύει στον περιορισμό της κοινοβουλευτικής δύναμης του πρώτου κόμματος (με τα σημερινά δεδομένα, της ΝΔ) και στη δημιουργία συσχετισμών που θα επιτρέπουν θεωρητικά ακόμα και την παράκαμψή του για τη συγκρότηση κυβέρνησης.
Ο Τσίπρας, έχει αποδείξει πως στοχεύει και κατά περιπτώσεις κατορθώνει, να πολεμήσει την υπάρχουσα μορφή και οργάνωση της Πολιτείας εκ των έσω. Στη σημερινή συγκυρία, αντιλαμβάνεται πως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία αποτελεί αναγκαία στοιχείο επιβίωσης της Ελλάδας. Προσπαθεί και θα συνεχίσει να προσπαθεί όμως να αλλοιώνει την ουσία της προκειμένου να επιτύχει την επαναφορά του στην εξουσία και την εδραίωσή του σε αυτήν. Θεωρεί επίσης ότι εφόσον όχι μόνο δεν αμφισβητεί τις παγιωμένες δεσμεύσεις της χώρας σε εξωτερικό επίπεδο αλλά αντιθέτως πλειοδοτεί σε προθυμία και αποτελεσματικότητα για την εξυπηρέτηση συμφερόντων Ευρωπαίων και Αμερικανών, αυτοί όχι μόνο θα ανεχθούν εκτροπές από τις δημοκρατικές αρχές αλλά και θα εντείνουν τη στήριξή τους προς αυτόν. Και η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι αυτή η άποψη δεν απέχει και πάρα πολύ από την πραγματικότητα, δεδομένου ότι παρά τα μεγάλα λόγια και τις ωραίες διακηρύξεις, ένα πρόθυμο delivery boy έστω και με αυταρχικές τάσεις είναι προτιμότερο για τις μεγάλες δυνάμεις από κάποιον απαρέγκλιτα προσηλωμένο στις δημοκρατικές αρχές αλλά λιγότερο εξυπηρετικό…
Εν κατακλείδι, δεν μάθαμε κάτι για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν το γνωρίζαμε. Ήταν απλά ακόμα μία υπόμνηση της ποιότητάς τους, η δήλωση αυτή. Να σταματήσουν επομένως οι αφελείς και οι υποκριτές να πέφτουν από τα σύννεφα με τον “ώριμο” και “σοσιαλδημοκράτη” Τσίπρα. Να πάψουν, επίσης, και οι διάφοροι επιπόλαιοι και ανιστόρητοι της άλλης πλευράς να διακωμωδούν τη δήλωση του. Ο καθένας ας αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
