Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Αν υποθέσουμε ότι μελλοντικά θα υπάρξει μια «δεύτερη φορά αριστερά», τότε πρέπει να σκεφτούμε και τα χαρακτηριστικά της. Τι δεν θα είναι το ίδιο με τη «πρώτη φορά αριστερά»; Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να μην αφήσει κανένα ερωτηματικό σχετικά με τις προθέσεις του, στο ενδεχόμενο μιας επόμενης πρωτιάς. Την δεύτερα φορά, είπε, δεν συγχωρούνται λάθη, θα ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως οι εκτελεστικοί αρμοί σε μια αστική δημοκρατία διαχέονται σε πολλούς ρόλους και θεσμούς, τόσους πολλούς που την πρώτη φορά αδυνατούσε η κομματική γραφειοκρατία να τους χειραγωγήσει όπως θα ήθελε.
Αυτή η διάχυση των εξουσιών άλλωστε είναι και η ασφαλιστική δικλείδα σε μια δημοκρατία. Η δεύτερη φορά, που τόσο ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει χαρακτηριστικά τρίτου γύρου. Δηλαδή, πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο ξεκινάει από την διάχυση της νοοτροπίας αυτής του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερα κεντρώα ή αριστερά ακροατήρια αλλά και σε εύπιστες μερίδες του κόσμου, κάτι που διαφαίνεται από την «Γέφυρα» αλλά και την είσοδο στον ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμών και προσωπικοτήτων του παλαιού ΠΑΣΟΚ ή του Κέντρου. Ύστερα περνάει μέσα από την συσπείρωση απέναντι σε μια επάρατη χειροπιαστή δεξιά για να φτάσει να διεκδικήσει εκ νέου μια «δεύτερη ευκαιρία». Το δόγμα όμως που θα κυριαρχήσει στην δεύτερη φορά, δεν θα είναι άλλο από τον αποκλειστικό έλεγχο των αρμών κάθε μορφής εξουσίας.
Η σκληροπυρηνική καρδιά του κόμματος θα εφαρμόσει ακριβώς τα σχέδια που μελετώνται, είμαι σίγουρος, από τους επιτελικούς αρμόδιους πολιτικού σχεδιασμού της Κουμουνδούρου. Όπως άλλωστε ανερυθρίαστα ξεστόμισε ο Πολάκης όταν έρθει η αριστερά στην κυβέρνηση μέσω μιας νομοθετικής ρύθμισης θα τοποθετήσει 3 με 4 χιλιάδες καινούργιους λειτουργούς στο δικαστικό σώμα. Η εγχώρια αλά ΣΥΡΙΖΑ αριστερά ακόμα και σήμερα, στην θέση της αντιπολίτευσης, αδυνατεί να εμπνεύσει ή έστω να καθησυχάσει τους πολίτες σχετικά με την στάση της απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς. Περισσότερο μοιάζει να θέλει να τους εκδικηθεί παρά να τους προστατεύσει.
Είναι σίγουρο λοιπόν, ότι την δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν θα μπορεί να δηλώσει ότι δεν γνώριζε. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός κόμματος δήλωνε κάτι παρόμοιο, μια πρόθεση ελέγχου κάθε μορφής εξουσίας, τότε θα αναγκαζόταν σε παραίτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι τόσο καλά δομημένος, στελεχωμένος και κατασκευασμένος έτσι ώστε να φθάσει στην πολυπόθητη δεύτερη φορά, με αποτέλεσμα οι δηλώσεις Τσίπρα απλώς να ξεχαστούν.
Πέφτει λοιπόν το βάρος στην σημερινή κυβέρνηση να θωρακίσει θεσμικά το κράτος και την διάκριση των εξουσιών του. Η θεσμική ανασυγκρότηση με τρόπο αποτελεσματικό απέναντι στις ορέξεις τέτοιου τύπου, απέναντι στην θέληση του κάθε νικητή να αντικαθιστά θεσμούς και δομές που δεν του ταιριάζουν, απέναντι στην υποβάθμιση των θεσμών, είναι ίσως η ύψιστη παρακαταθήκη που μπορεί να αφήσει πίσω της.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
