Του Νίκου Παντελαίου,
Ένα μεγάλο ζήτημα των τελευταίων βδομάδων που έχει προκύψει, είναι ο επικείμενος υποβιβασμός του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης και στην συνέχεια η αλλαγή του νόμου από την κυβέρνηση για την μείωση της ποινής, με αφαίρεση 5 έως 10 βαθμών από το πρωτάθλημα. Με αφορμή αυτό το περιστατικό αποφάσισα να πω και εγώ την γνώμη μου, όχι τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα, όσο για την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα. Αρχικά, να πω ότι υποστηρίζω την ομάδα του Ολυμπιακού, χωρίς όμως να είμαι και φανατισμένος. Επίσης, να αναφέρω ότι έχω σταματήσει να παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα αρκετά χρόνια τώρα, παρ’ όλα αυτά, αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα πάω στο γήπεδο.
Για τους λίγους που δε γνωρίζουν το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί, εν τάχει, βγήκε στη δημοσιότητα ότι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ έχει και την ιδιοκτησία της ομάδας της Ξάνθης. Βάσει του κανονισμού, η συγκεκριμένη παρανομία θα οδηγούσε και τις δύο ομάδες στον υποβιβασμό, ωστόσο, μετά από διαδηλώσεις των οπαδών του ΠΑΟΚ, η κυβέρνηση άλλαξε τον νόμο και από τον υποβιβασμό, η ποινή μετατράπηκε σε μείωση βαθμών, ανάλογα με τη σημαντικότητα της κατάστασης. Τώρα αν η στάση της κυβέρνησης ήταν σωστή ή λάθος, δε νομίζω ότι μπορώ να το κρίνω. Η άποψή μου επί του θέματος, είναι ότι καλώς και άλλαξε ο νόμος. Μπορεί η συγκεκριμένη παρανομία να είναι αρκετά σημαντική και σίγουρα μπορεί να επηρεάζει και την εξέλιξη του πρωταθλήματος, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, το πρωτάθλημα θα γινόταν ακόμα φτωχότερο εφόσον και εάν έπεφτε ο ΠΑΟΚ κατηγορία.
Για πολλά χρόνια, υπάρχει ένα μίσος μεταξύ των οπαδών των ελληνικών ομάδων, το οποίο είναι σίγουρα λογικό και αναμενόμενο, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει εδώ και πολλά χρόνια, καθώς αυτό το μίσος υποστηρίζεται από τους δημοσιογράφους και από τις ίδιες τις ομάδες. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε θεατές ενός πρωταθλήματος στο οποίο οι ομάδες θα έρχονται αντιμέτωπες επ’ ίσων όρων, χωρίς η διαιτησία να αλλάζει την έκβαση των αγώνων και χωρίς να μονοπωλούν οι ίδιοι κάθε χρόνο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα της απληστίας και της διαφθοράς, αυτό δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει εάν δεν έρχονταν ξένοι παράγοντες να επιτηρούν την κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια, με την ανάθεση των μεγάλων αγώνων σε ξένους διαιτητές έχουμε δει μεγάλη αλλαγή σε αυτό το σκηνικό, το οποίο μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο και με τη χρήση του VAR. Από ό,τι φαίνεται, όμως, τα μεγάλα «κεφάλια» του ποδοσφαίρου δε θα εγκαταλείψουν εύκολα τα όπλα. Ο πόλεμος έξω από τα γήπεδα συνεχίζει ακμαίος και μονίμως, αφού τα επικοινωνιακά παιχνίδια των διοικήσεων συνεχίζουν να τρέφουν το μίσος στους οπαδούς.
Πρότυπο του αθλήματος αποτελεί το αγγλικό πρωτάθλημα. Εκεί, οι ομάδες αναμετρούνται στα ίσια, ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο για να ξεδώσει και να απολαύσει την αγαπημένη του ομάδα και το επίπεδο είναι κορυφαίο. Ήταν όμως πάντα έτσι; Όχι. Εκεί, ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα ήταν σε πολύ χειρότερο επίπεδο από ό,τι θα υπάρξει ποτέ εδώ. Όμως, ο κόσμος συμμορφώθηκε. Σίγουρα, ο αποκλεισμός των ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έδωσε το κίνητρο, όμως, ήταν και η νοοτροπία που είχαν τόσο οι ομάδες, όσο και οι οπαδοί, που βοήθησε να βελτιωθεί τόσο ραγδαία η κατάσταση. Πλέον, έρχονται αντιμέτωπες ομάδες όπου το μίσος μεταξύ τους είναι τεράστιο, όμως, μέσα στο γήπεδο, η κατάσταση που επικρατεί είναι απλά μαγική. Οι οικογένειες πηγαίνουν πλέον ελεύθερα να παρακολουθήσουν τους αγώνες χωρίς να φοβούνται για τη ζωή τους και ο φανατισμός τους μένει έξω από το γήπεδο. Δεν μπορώ να φανταστώ τη στιγμή που στα ελληνικά γήπεδα θα έρθουν αντιμέτωπες ομάδες και στο γήπεδο θα βρίσκονται οπαδοί και των δύο.
Για να γίνει, όμως, αυτό, πρέπει να αλλάξει η στάση των διοικήσεων, έτσι ώστε να βλέπουν την ομάδα τους σαν ιδέα και όχι σαν επιχείρηση. Ο κάθε Ολυμπιακός και ο κάθε ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, δεν είναι επιχειρήσεις. Είναι ομάδες που δημιουργήθηκαν από απλούς ανθρώπους και πρεσβεύουν συγκριμένες αξίες. Πλέο, ν έχει γίνει μία μάχη χρήματος και εξουσίας, όπου αυτός με τα περισσότερα κερδίζει. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι ότι ο κόσμος επιλέγει να παίρνει το μέρος αυτής της κατάστασης και να μην επιζητεί την πραγματική αλλαγή. Η αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από εμάς τους ίδιους και στη συνέχεια, να προχωρήσει και στο κομμάτι της διοίκησης.
Βέβαια, στη χώρα που η διαφθορά έχει ριζώσει για τα καλά, σίγουρα ο αθλητισμός δεν έρχεται σε πρώτη μοίρα, τουλάχιστον όμως, ας αλλάξουμε την νοοτροπία μας. Ας γίνουμε φίλαθλοι και όχι οπαδοί.
Γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα, έζησε και μεγάλωσε στην Πάρο μέχρι τα 18 του χρόνια. Αποφοίτησε από το τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας της Καστοριάς του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και έκανε πτυχιακή εργασία στο Μποϊκοτάζ Επιχειρήσεων στα Social Media. Πλέον εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα στην πρωτεύουσα. Όνειρό του είναι να εργαστεί στις Δημόσιες Σχέσεις με στόχο να τις διευθύνει, καθώς πιστεύει στις σχέσεις που μπορούν να έχουν οι οργανισμοί με το κοινό τους. Εκτιμάει την ειλικρίνεια και πορεύεται με τα μάτια του ανοιχτά χωρίς παρωπίδες.
