Της Άννας Κανελλοπούλου,
Ήταν Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου του 2006, όταν χάθηκαν τα ίχνη του 11χρονου, τότε, Άλεξ Μεσχισβίλι από την περιοχή της Βέροιας, όπου διέμενε με τη μητέρα του. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, η υπόθεση παραμένει «μυστήριο», αφού κανείς δε γνωρίζει με σιγουριά τι ακριβώς συνέβη στο άτυχο παιδί και δε γύρισε ποτέ στο σπίτι του, βυθίζοντας στη θλίψη την οικογένειά του, αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η ομολογία πέντε παιδιών για τη δολοφονία του μικρού Άλεξ, φαίνεται πως «έριξε» τίτλους τέλους στην υπόθεση και ήταν αρκετή για την αρχειοθέτησή της. Το γεγονός, όμως, ότι η σορός του δε βρέθηκε ποτέ, γεννά ερωτήματα σε μια κοινωνία, τόσο δύσπιστη, όσο η ελληνική.
Αν αποδεχτούμε τη μάλλον κρατούσα εκδοχή της υπόθεσης, τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρώτο ακραίο φαινόμενο bullying στη χώρα μας. Όπως αποκαλύφθηκε, μια συμμορία από πέντε ανήλικους επιτέθηκε λεκτικά και έπειτα σωματικά στον Άλεξ, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να χτυπήσει το κεφάλι του στη γωνία ενός σκαλοπατιού χάνοντας, έτσι, τη ζωή του. Έπειτα, συνειδητοποιώντας το έγκλημα που διέπραξαν, φυγάδεψαν προσωρινά το σώμα του άτυχου παιδιού σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, ώσπου αποφάσισαν να το εξαφανίσουν οριστικά, ρίχνοντάς το στο ποτάμι. Αυτά τα γεγονότα επικαλούνται οι πέντε ανήλικοι δράστες στην αρχική τους ομολογία και σίγουρα το άκουσμά τους προκαλεί μούδιασμα. Δυστυχώς, ο Άλεξ δεν είναι το μόνο θύμα bullying στην Ελλάδα, ήταν, όμως, το πρώτο και γι’ αυτό ακριβώς η ιστορία του συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Ομολογουμένως, δύσκολα ένας λαός, τόσο παραδοσιακός, τόσο πιστός σε αξίες και ιδανικά, αποδέχεται πως μικρά παιδιά μπορούν να κρύβουν μέσα τους τέτοια σκληρότητα και βία. Πράγματι, κανένα παιδί εκ φύσεως δεν είναι «κακό», κανένα παιδί δε γεννιέται δολοφόνος, ένα προβληματικό περιβάλλον ανατροφής, όμως, μπορεί να το μετατρέψει σε εγκληματία.
Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως και οι ψυχιατρικές πραγματογνωμοσύνες, στις οποίες υποβλήθηκαν οι πέντε ανήλικοι κατηγορούμενοι, επιβεβαίωσαν πως επρόκειτο για «προβληματικούς» χαρακτήρες. Ήταν παιδιά που ζούσαν στο περιθώριο, που δύσκολα γίνονταν αποδεκτοί από τους συγχωριανούς τους, είτε λόγω της αλλοδαπής εθνικότητάς τους, είτε λόγω της αντιδραστικής τους συμπεριφοράς. Οι πέντε τους, μάλιστα, δεν έχαναν την ευκαιρία να επιδείξουν τη «δύναμή τους» και συχνά επιτίθονταν σε συμμαθητές τους. Όλα αυτά συνηγορούν στην πεποίθηση ότι η βία γεννά βία, σαν φαύλος κύκλος. Όταν ένα παιδί λαμβάνει την απόρριψη από τους γύρω του, σίγουρα εκείνο δε θα μεταδώσει αγάπη και τρυφερότητα. Μήπως, τελικά, στην πραγματικότητα δεν ευθύνονται μόνο οι «ένοχοι» για τη δολοφονία του Άλεξ, αλλά ολόκληρη η κοινωνία που μεταμόρφωσε την αθωότητα της ηλικίας τους σε τερατώδη σκληρότητα; Μήπως πρέπει να κατηγορηθούν και «οι μεγάλοι» που δηλητηριάζουν με το μίσος, το ρατσισμό και την ξενοφοβία τις παιδικές ψυχές;
Το δεύτερο σενάριο της υπόθεσης, που βασίζεται στην αδυναμία εύρεσης της σορός του θύματος, περιγράφει την εξαφάνιση του Άλεξ ως μια καλοστημένη επιχείρηση εμπορίας οργάνων, την οποία, μάλιστα, γνώριζε και κάλυπτε ολόκληρη η τοπική κοινότητα. Όσο για την ομολογία των πέντε παιδιών, λέγεται πως είναι προϊόν χειραγώγησής τους από τους ενήλικες. Σίγουρα, κανένα σενάριο δε μπορεί να αποκλειστεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα εξαφανισμένο εδώ και 14 χρόνια παιδί, με πέντε ακόμα ανήλικους που στιγματίστηκαν με τη δολοφονία του, με ένα σύστημα δικαίου που μοιράζει ποινές χωρίς επαρκείς αποδείξεις και με μια κοινωνία που εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια στο φαινόμενο του bullying…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
