Του Μανώλη Στυλιανάκη,
Το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν χώρα εισφέρουσα (net contributor) στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και ως εκ τούτου η αποχώρησή του από την Ευρωπαϊκή Ένωση αναπόφευκτα θα δημιουργήσει μία χρηματοδοτική τρύπα. Η τρύπα αυτή υπολογίζεται στα 60 δισ. €, και την οποία θα κληθούν να καλύψουν τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και δη η Γερμανία, που είναι η μεγαλύτερη χρηματοδότρια χώρα του ευρω-ενωσιακού προϋπολογισμού. Πιο συγκεκριμένα, η Γερμανία έρχεται αντιμέτωπη με την πιθανότητα αύξησης της συνεισφοράς της στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό ύψους έως και 100%, από 15 δισ. € σε έως 33 δισ. € μεσοπρόθεσμα.
Είναι προφανές, βέβαια, πως αυτή η προοπτική δεν πρόκειται να γίνει δεκτή δίχως αντίσταση, καθώς δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα τις προτεσταντικής νοοτροπίας και παραδοσιοκρατικής καλβινιστικής φειδωλότητας χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, όπως είναι η Ολλανδία, η Αυστρία, η Σουηδία, η Δανία, πρωτοστατούσης βεβαίως της Γερμανίας, οι οποίες αναμένεται να αντιδράσουν, ώστε να αποσοβήσουν τον κίνδυνο της επιπρόσθετης επιβάρυνσής τους. Ήδη ο Αυστριακός καγκελάριος, Σεμπάστιαν Κουρτς, απείλησε με άσκηση «βέτο» στην επικύρωση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, σε περίπτωση που η Κομισιόν επιμείνει στην πρότασή της για αύξηση του επταετούς προϋπολογισμού της EE, που θα αντιστοιχεί στο 1,1% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος, από 1% που είναι μέχρι σήμερα. Ας έχουμε υπ’ όψιν μας πως κάθε ποσοστιαία μονάδα αντιστοιχεί σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ και δεν αποτελεί ευκαταφρόνητο ποσό.
Η αλήθεια είναι πως καμιά από τις πληρώτριες χώρες δεν έχει όρεξη να αγγίξει την καυτή αυτή πατάτα. Και με το δίκιο τους κιόλας, μιας και η ανάληψη δυσανάλογων βαρών στους ώμους των φορολογουμένων τους θα οδηγούσε σε ξέσπασμα κοινωνικών αντιδράσεων και θα διεύρυνε έτι περαιτέρω το χάσμα Βορρά- Νότου, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως ο προϋπολογισμός της ΕΕ είναι ένας σωλήνας που μεταβιβάζει πόρους και επιδοτήσεις από τον πλούσιο Βορρά στον φτωχό Νότο.
Η Ε.Ε., μετά το Brexit, έγινε φτωχότερη, χάνοντας έναν βασικό σπόνσορα. Είναι λογικό και αναμενόμενο, λοιπόν, πως θα πρέπει να σφίξει τα ζωνάρια και να κάνει περικοπές, όπως συμβαίνει σε κάθε νοικοκυριό που βρίσκεται σε οικονομική δυσπραγία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν πρέπει να ασκήσει πιέσεις στις χώρες του Βορρά να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη τους, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να τις οδηγήσει σε ομφαλοσκόπηση ως αντίδραση, κάτι που θα εντείνει τις φυγόκεντρες τάσεις. Άλλωστε, ένα από τα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών είναι πως μία έξοδος από την Ε.Ε. θα ήταν μια επικερδής πολιτική πράξη, καθώς θα εξοικονομούσαμε δισεκατομμύρια ευρώ από τις ακούσιες εισφορές μας προς άλλα κράτη, χρήματα που θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε για τους δικούς μας πολίτες, αντί για ξένους. Αυτό το επιχείρημα θα ισχυροποιηθεί και θα κάνει ακόμα και παραδοσιακά φιλοευρωπαϊκά κράτη να σταθούν με σκεπτικισμό απέναντι στις κοστοβόρες γραφειοκρατίες της Ε.Ε., που δεν μπορούν να κάνουν λίγο κράτει.
Προτού λοιπόν οι Βρυξελλιώτες γραφειοκράτες βγουν στην επαιτεία για να ζητήσουν ασήμωμα, ας κοιτάξουν αν μπορούν να κάνουν ένα νοικοκύρεμα, περικόπτοντας σπατάλες και περιττά προγράμματα που είτε δεν χρειάζονται είτε ο σκοπός τους μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα σε αποκεντρωμένο επίπεδο.
Την προηγούμενη επταετία, η Ε.Ε. ξόδεψε γύρω στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ! Η μερίδα του λέοντος, περί τα 2/3, πήγαν σε επιδοτήσεις φτωχότερων κρατών και σε αγροτικές επιδοτήσεις. Οι αγροτικές επιδοτήσεις, μαζί με τους δασμούς στα εισαγόμενα, έχουν δεχτεί κριτική ότι διαστρεβλώνουν το διεθνές εμπόριο, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού προς τις αναπτυσσόμενες χώρες και οδηγούν σε υπερπροσφορά προϊόντων και άρα εξάντληση και κατασπατάληση των φυσικών πόρων, ενώ οι μεταβιβαστικές πληρωμές αποτελούν προνομιακό τομέα διασπάθισης δημοσίου χρήματος και διαφθοράς. Ίσως είναι πλέον ο καιρός για μία λιποαναρρόφηση. Αν υπάρχει χρηματοδοτικό κενό, τότε εκτός από την αύξηση των εισροών, υπάρχει και η δυνατότητα μείωσης των χρηματικών εκροών. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό, λοιπόν, για μία γενναία τομή εξορθολογισμού του ευμεγέθους προϋπολογισμού της Ένωσης.
