Της Στέλλας Μαυροπούλου,
Αφιερωμένο σε μια μικρή πριγκίπισσα, με την ελπίδα πως κάποια μέρα όλα θα φαντάζουν σαν ένα μακρινό κακό παραμύθι…
Λένε πως η παιδική ηλικία είναι ίσως μια από τις ομορφότερες περιόδους στη ζωή ενός ανθρώπου. Αθωότητα, ατέλειωτα παιχνίδια στις σχολικές αυλές, σκανδαλιές, ξεγνοιασιά είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που μπορούν να την περιγράψουν. Δε θα ήταν υπερβολή αν την παρομοιάζαμε με παραμύθι, ένα παραμύθι συναρπαστικό και όμορφο. Δεν είναι, όμως, πάντα έτσι. Δυστυχώς, υπάρχουν παραμύθια που δε θυμίζουν σε τίποτα την ανεμελιά ενός παιδιού. Αντιθέτως, είναι γεμάτα δράκους, κακές μάγισσες, κατάρες και τέρατα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, σαν κακό παραμύθι, ξετυλίγεται και το νήμα της δικής μας ιστορίας, η οποία έλαβε χώρα πριν από λίγες ημέρες σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό, όμορφο κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα παιδάκια. Η μόνη του ιδιαιτερότητα ήταν πως ήταν αρκετά ντροπαλό, κάτι το οποίο είχε γίνει αντιληπτό από τους συμμαθητές του. Το μικρό μας κοριτσάκι επιζητούσε καθημερινά τη συντροφιά των άλλων παιδιών, τα οποία, όμως, την περιφρονούσαν. Κάποια μέρα, η μικρούλα τους παρακάλεσε να την αφήσουν να παίξει μαζί τους το γνωστό παιχνίδι «λάστιχο». Εκείνοι, τελικά, δέχτηκαν, λέγοντάς της όμως πως αν έχανε, θα έπρεπε να γλύψει την τούρκικη τουαλέτα του σχολείου τους. Το κοριτσάκι, πιστεύοντας ότι ακόμη και αν έχανε δε θα την ανάγκαζαν να κάνει κάτι το τόσο αποτρόπαιο, δέχτηκε. Δυστυχώς, όμως, η μικρούλα έχασε και κάπου εκεί χάθηκε και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς.
Το μικρό κοριτσάκι υπέστη τον απόλυτο εξευτελισμό, αφού εξαναγκάστηκε να γλύψει την τούρκικη τουαλέτα, χωρίς μάλιστα να της επιτραπεί μετά να ξεπλύνει το στόμα της, όμως, για πρώτη φορά ένιωσε πως οι συμμαθητές της την δέχονταν στην ομάδα τους. Έτσι έπαιξε για δεύτερη φορά μαζί τους αυτό το φρικτό παιχνίδι, το «λάστιχο», που τελικά έσφιξε την παιδική καρδούλα της και την έκανε να ασφυκτιά. Η μικρή πριγκίπισσα δεν άντεξε, ομολόγησε στη μαμά της με δάκρυα στα μάτια πως αυτή τη φορά, «την έπαιξαν τα άλλα παιδάκια».
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι απλώς ένα κακό παραμύθι. Αντίθετα, παρόμοια συμβάντα αποτελούν κομμάτι της σύγχρονης πραγματικότητας. Βασανιστήρια συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας από ανθρώπους που πολλές φορές δε μοιάζουν ικανοί για τέτοιες πράξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επρόκειτο για παιδιά δημοτικού. Το λεγόμενο bullying, για το οποίο γίνεται τόσο εύκολα λόγος σήμερα, έχει όπως φαίνεται γερές βάσεις.
Η αντιμετώπισή του μπορεί να επέλθει μονάχα αν ο κάθε γονέας καταρρίψει μέσα του το μύθο ότι το δικό του παιδί δεν μπορεί να ασκήσει bullying. Δυστυχώς, κάθε παιδί -όπως και γενικότερα κάθε άνθρωπος- μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε τέρας, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια σε όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Και κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινάει ένα κακό παραμύθι. Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πως τα παραμύθια είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή, όχι μόνο επειδή μας διδάσκουν ότι η ζωή είναι γεμάτη με τέρατα, αλλά και επειδή μας δείχνουν ότι είμαστε ικανοί να τα νικήσουμε.
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
