Της Κατερίνας Μαργαριτίδου,
Μόνα Λίζα (Λεονάρντο Ντα Βίντσι)
Ίσως ο σπουδαιότερος πίνακας όλων των εποχών. Tα μάτια που σ’ ακολουθούν, το χαμόγελο που υπάρχει μόνο όταν δεν το κοιτάς, η απόδειξη της μεγαλοφυΐας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ωστόσο, η πιο εντυπωσιακή ιστορία πίσω απ’ τη Μόνα Λίζα, βρίσκεται ακριβώς εκεί: πίσω απ’ τη Μόνα Λίζα! O Γάλλος επιστήμονας Πάσκαλ Κορτ, λέει πως ανακάλυψε μια διαφορετική γυναίκα κάτω απ’ την Τζιοκόντα που όλοι ξέρουμε. Και ο ισχυρισμός δεν σταματάει εκεί. Αρκετοί αναλυτές πατώντας πάνω στην ανακάλυψη του Κορτ, υποστηρίζουν πως η πραγματική Μόνα Λίζα είναι εκείνη η δεύτερη κοπέλα, ενώ η Τζιοκόντα που ξέρουμε, είναι… ο ίδιος ο Λεονάρντο! Κι αν το καλοκοιτάξεις και δεις λίγο και την ιστορία του πίνακα, υπάρχει περίπτωση να ισχύει.
Η δημιουργία του Αδάμ (Μιχαήλ Άγγελος)
Τον περίφημο πίνακα του Μικελάντζελο, τον ξέρει πάνω-κάτω όλος ο κόσμος. Αυτό που δεν ξέρει όλος ο κόσμος (ή τέλος πάντων, που δεν ήξερα εγώ μέχρι ν’ αρχίσω να το ψάχνω), είναι πως ο ζωγράφος με τ’ όνομα του πορτοκαλί χελωνονίντζα, είχε τεράστια αγάπη στην ανατομία. Αν λοιπόν ρίξει κάποιος μια προσεκτική ματιά στο περίγραμμα του χιτώνα που περιβάλλει τον Θεό, θα δει έναν… καλοσχεδιασμένο ανθρώπινο εγκέφαλο! O Θεός έδωσε στον άνθρωπο μυαλό, ο Θεός προήλθε απ’ το μυαλό του ανθρώπου, αντίσταση στη λογοκρισία της καθολικής εκκλησίας; Όπως και να ‘χει, είσαι μεγάλο κεφάλι ρε Μάικι!
Der Wanderer Über Dem Nebelmeer (Οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης), Caspar David Friedrich, 1818
Το “Der Wanderer über dem Nebelmeer” είναι το ρομαντικό στιλ του Friedrich. Έχει ειπωθεί ότι ο πίνακας εκφράζει μια μεταφορά για τον αυτο-προβληματισμό καθώς και για το άγνωστο μέλλον. Όσον αφορά τη θέση του υποκειμένου, ο Friedrich είχε δηλώσει: «Ο καλλιτέχνης πρέπει να ζωγραφίζει όχι μόνο αυτό που έχει μπροστά του αλλά και αυτό που βλέπει μέσα του».
Starry Night (Έναστρη νύχτα), Vincent Van Gogh, 1889
Μετά από μια πνευματική κατάρρευση που είχε ως αποτέλεσμα τον αυτο-ακρωτηριασμό του αριστερού αυτιού του, ο Vincent Van Gogh ανασύρθηκε οικειοθελώς στο άσυλο του Αγίου Παύλου ντε Μαουζολέ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έφτιαξε μερικά από τα πιο γνωστά έργα της καριέρας του. Η “Έναστρη Νύχτα” δείχνει τη θέα από το ανατολικό παράθυρο του δωματίου του στο άσυλο λίγο πριν την ανατολή, με την προσθήκη ενός ειδυλλιακού χωριού.
The Scream (Η Κραυγή), Edvard Munch, 1893
Edvard Munch βγήκε για μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα, όταν ξαφνικά το ηλιακό φως που έμπαινε μέσα απ’ τα σύννεφα τα έκανε να μοιάζουν σα να έχουν βαφτεί με αίμα. Θεωρείται από μερικούς πως συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου.
Σε μια σελίδα στο ημερολόγιό του με την επικεφαλίδα “Νίκαια 22.01.1892”, ο Munch περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα:
«Περπατούσα σ’ ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία – κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.»
Γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα. Είναι φοιτήτρια στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και παράλληλα σπουδάστρια στην ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας του Αnt1MediaLab. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με την έρευνα πάνω στο τομέα της ιστορίας και με την συγγραφή κειμένων.
