Του Θάνου Κουλουβάκη,
Πριν από λίγο καιρό και ενώ έχω κάτσει στον υπολογιστή, ήρθα αντιμέτωπος με μία είδηση που πραγματικά με ταρακούνησε για τα καλά. Έπεσε – μέσω μίας καλής φίλης – στα χέρια μου ένα άρθρο στο οποίο υπήρχε η μαρτυρία μίας κοπέλα που ζει και σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη. Γίνεται λόγος για την Ανθή Ιωαννίδου, η οποία λόγω μίας ασθένειας μετακινείται με αμαξίδιο και αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά στην πόλη που διαμένει.
Όπως αναφέρει η ίδια χαρακτηριστικά: «Ονομάζομαι Ιωαννίδου Ανθή, είμαι μόλις 20 ετών και ήρθα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές από ένα χωριό της Φλώρινας. Είμαι – κακώς ή καλώς – σε αμαξίδιο λόγω μιας ασθένειας και… τέλος πάντων, δυστυχώς ένιωσα στο πετσί μου την αναπηρία αυτά τα τρία χρόνια που είμαι στην πόλη αυτή!»
Εντός του κειμένου που ακολούθησε μετά τις παραπάνω δηλώσεις, καθώς και μέσω οπτικοακουστικού υλικού, η Ανθή έκανε λόγο για την καθημερινότητά της, καθώς και μία σειρά δυσκολιών που παρουσιάζονται. Αυτές οι δυσκολίες σχετίζονται με την μεταφορά της από και προς το πανεπιστήμιό της, καθώς και τη μετακίνησή της στην πόλη εν γένει. Η ίδια έδειχνε μπροστά στα μάτια όσων είδαμε το εν λόγω βίντεο το πόσο δύσκολο είναι γι’ αυτήν να μετακινηθεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Ασυνείδητοι οδηγοί παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, οι ράμπες για να κατεβαίνει και να ανεβαίνει το αμαξίδιο είναι συχνά κλεισμένες από αυτοκίνητα και τα ίδια τα πεζοδρόμια δεν έχουν αρκετό χώρο για να περάσει το αμαξίδιο. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η Ανθή σε αρκετά σημεία της διαδρομής να αναγκάζεται να χρησιμοποιεί το δρόμο, προκειμένου να φτάσει στον προορισμό της.
Όταν διάβασα τις δηλώσεις αυτής της κοπέλας, πραγματικά με έπιασε ένα αίσθημα θυμού και αγανάκτησης. Σκέφτηκα ότι είναι απαράδεκτο μία κοινωνία να μη σέβεται όλους τους πολίτες της και κατέληξα σε μία συνειδητοποίηση. Όχι μόνο η κοινωνία μας δε σέβεται όλους τους πολίτες της, αλλά δεν τους δίνει καν τη δυνατότητα να ακουστούν· δεν έχουν καν τρόπο να μιλήσουν για τα προβλήματα που διαχειρίζονται και που συχνά η ίδια η κοινωνία τούς δημιουργεί. Είναι τραγική η έλλειψη σεβασμού που δείχνει το «πολιτισμένο» κράτος σε συνανθρώπους μας και η έλλειψη ενημέρωσης που επικρατεί.
Η Ανθή είπε κάτι που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου και νομίζω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Δηλώνει σε κάποιο σημείο «Θα ήθελα να ακουστώ! Να γίνουν αλλαγές που θα έχουν ακουστεί με μέσο εσάς, γιατί υπάρχουν άτομα που δεν έχουν το θάρρος ούτε αυτό που κάνω εγώ αυτή τη στιγμή να κάνουν. Και είμαστε πολλοί!».
«Θα ήθελα να ακουστώ». Με αυτή τη φράση με έκανε να συναισθανθώ την ανάγκη της. Με έβαλε στη διαδικασία να αναλογιστώ πόσοι άνθρωποι σιωπούν. Πόσοι άνθρωποι έχουν μία δύσκολη καθημερινότητα και προσπαθούν πραγματικά, παλεύοντας για μία καλύτερη ζωή.
Η Ανθή Ιωαννίδου, λοιπόν, μετατράπηκε στη δική μου ηρωίδα, η οποία προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο· μιλώντας ανοιχτά και ειλικρινά. Διότι το να μοιραζόμαστε τις δυσκολίες και τα βιώματά μας δεν είναι καθόλου εύκολο. Παρ’ όλα αυτά, η κοπέλα αυτή τα κατάφερε και στα δικά μου μάτια είναι πολύ δυνατή!
