Της Πένυς Πανούση,
Κενό. Το νιώθεις αλλά είναι σα να μην το νιώθεις. Δυσκολεύεσαι να το προσδιορίσεις, να το ονοματίσεις, να το περιγράψεις. Δεν το κατανοείς. Λογικό. Πώς να κατανοήσεις κάτι άγνωστο, αόριστο, κάτι χωρίς ένα δικό σου γνώριμο συναίσθημα; Και όμως, όχι. Υποσυνείδητα το κατανοείς στο ελάχιστο, χωρίς να το γνωρίζεις. Είναι ένα δικό σου κομμάτι. Ένα κομμάτι του εγώ σου. Του εαυτού σου. Ζεις μ’ αυτό. Οι επιλογές σου φιλτράρονται απ’ αυτό. Πορεύεσαι μ’ εκείνο. «Mα πως είναι δυνατόν να ζεις μ’ ένα κενό;» θα πει κάποιος. Και όμως, δεν είναι…
Δεν είναι δυνατόν, ούτε εφικτό, ούτε υγιεινό. Είναι σα να σε χτυπάει εμμονικά κάποιος ή καλύτερα, ας πούμε η ζωή και εσύ να μην αντιδράς καθόλου. Να παραμένεις παθητικός. Δε δρας, δεν εναντιώνεσαι στις εξελίξεις, δεν συμμετέχεις, απλώς δέχεσαι. Είσαι ένας παθητικός δέκτης. Χωρίς καμία βούληση, χωρίς καμία φωνή. Η διαφορά σ’ αυτού του είδους τα ‘’χτυπήματα’’, είναι πως στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχεις ακριβή επίγνωση αυτών, δεν μπορείς να τα νιώσεις, ούτε να τα αποθηκεύσεις στην μνήμη σου. Είναι διαπεραστικά, με τον εαυτό σου να βρίσκεται σε μια άλλη υπόσταση, συναισθηματικά κάπου αλλού, παρασέρνοντας και το πνεύμα σου παράλληλα. Βρίσκεσαι σε πλήρες μπέρδεμα, συγκεχυμένες πληροφορίες και συναισθήματα. Υπάρχει ένας γενικότερος αποσυντονισμός και ενώ ψάχνεις τον διαιτητή να βάλει μία τάξη σ’ αυτό το ατελείωτο παραπλανητικό παιχνίδι, εκείνος σφυρίζει αδιάφορα. Ακόμα κι αν συμβαίνουν όλα αυτά, το υποσυνείδητό σου όμως, έχει φροντίσει να μην παραμένει αμέτοχος. Είναι πάντα εκεί για σένα. Ένας κρυφός, ισχυρός συμπαραστάτης σου. Έτοιμος να σου δώσει το ‘’χέρι’’ του, όσο εσύ ασφυκτιάς απ’ την ίδια σου την ύπαρξη. Συλλέγει εκείνος όσα εσύ αδυνατείς να αποθηκεύσεις μέσα σου, ακόμα και όταν δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις, εκείνος σαν ένα αρχείο πληροφοριών, γνωρίζει όλες τις παρελθούσες εμπειρίες σου και ενώ όσο εσύ δέχεσαι τα χτυπήματα της ζωής, ενδόμυχα γνωρίζεις και ας αποφεύγεις να τα αντιμετωπίσεις. Κάποια στιγμή όμως, η υπερχείλισή σου θα είναι τόσο μεγάλη, που συνάμα με την υπενθύμιση του υποσυνειδήτου θα αντιδράσεις. Και μάλλον αυτή η αντίδραση θα είναι και έντονη.
Η ακριβής εξήγηση του γιατί νιώθουμε ότι δε νιώθουμε δεν έχει εξήγηση. Αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς από μόνο του αυτό είναι πολύ οξύμωρο. Αλλά, η συνεχής μας συναισθηματική φόρτιση, η διαρκής μας συναισθηματική ενέργεια μάλλον κουράστηκε. Να υπέρ κορέστηκε και για την ώρα της, να θέλει μια μεγάλη χρονική αδράνεια, απροσδιορίστου χρονικού ορίου. Ίσως να διαρκέσει και αιώνια. Τα συναισθήματα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν μηχανή. Κι αν λειτουργήσουν τεταμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο δείκτης θα δείξει αντίστροφα. Θα γεννηθεί ένα άλλο συναίσθημα, το οποίο ενώ δεν είναι παραγωγικό, ενδέχεται για ένα διάστημα να λειτουργήσει ευνοϊκά για τις συνθήκες του μέσα μας.
Όμως, η αίσθηση του κενού είναι εξαντλητική και σε δεσμεύει. Σε καθηλώνει σε μία θέση. Αν δεν κάνει το κύκλο του αυτό, το κατά κάποιο τρόπο ‘’συναίσθημα’’, δεν πρόκειται να σου αφήσει το περιθώριο να αποδεσμευτείς. Ακόμα κι αν σε προστατεύει απ’ το να μη νιώσεις και πληγωθείς πάλι, η αίσθηση του να μην νιώθεις να αντιδράσεις είναι χειρότερη. Λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας και σε αφήνει πίσω. Δεν θα σε ικανοποιεί τίποτα, δε θα ευχαριστιέσαι με τίποτα και οι επιλογές σου θα είναι επιδερμικές και μάλλον μακριά απ’ τις πραγματικές σου αρέσκειες και ανάγκες. Κατά κάποιον τρόπο ο εαυτός σου βρίσκεται στο σώμα ενός άλλου.
Προσπαθώντας να ξεφεύγεις απ’ αυτή την δυσβάσταχτη πλάνη και να ξανά ενεργοποιήσεις τα συναισθήματά σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με το πραγματικό πρόσωπο εκείνου του ‘’κενού’’ . Έχει καταφέρει εκεί όπου βρισκόταν η δικιά σου θάλασσα, η οποία αντιπροσωπεύει όλου του είδους τα συναισθήματά σου, να την αποστραγγίσει και να επιφέρει ξηρασία. Πρόσωπο με πρόσωπο λοιπόν, μ’ αυτή την εδραιωμένη ξηρασία. Πού θα ψάξεις να βρεις τώρα μια πηγή νερού; Ευελπιστείς πως λίγο νερό θα σε βοηθήσει να βρεις πάλι τον εαυτό σου που εδώ και καιρό έχεις χάσει. Ψάχνεις, ψάχνεις πηγή δεν βρίσκεις. Μόνο ξηραμένο χώμα. Νιώθεις πελαγωμένος και απογοητευμένος. Ποιος θα ποτίσει με λίγο νερό τώρα τον συναισθηματικό σου κόσμο, να ανθίσει ξανά;
Η αισιόδοξη έκβαση μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Αν θα έρθει όμως, θα προέλθει από μια κατάσταση, η οποία θα λειτουργήσει αφυπνιστικά και σιγά σιγά θα αρχίζεις να βρίσκεις τον χαμένο εαυτό σου που κάποτε έχασες. Θα αρχίσεις και πάλι να αισθάνεσαι, να χαμογελάς, να αντιδράς, να αισθάνεσαι. Προτιμότερο να αισθάνεσαι απ’ το να μην αισθάνεσαι. Είσαι εν δυνάμει περισσότερο ελεύθερος, κι ας μην καταλαβαίνεις πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Η φυλακή ποτέ δεν άρεσε σε κανέναν. Καλύτερα έξω, σ’ ένα πεδίο μάχης, παρά φυλακισμένος απ’ τον εαυτό σου. Αυτή είναι η διαφορά τους…
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
