Της Κωνσταντίνας Γιαννηνάσιου,
Κρίση ξέσπασε, προ ολίγων ημερών, στους πυλώνες της Super League 1 με την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματισμού Αθλητισμού (ΕΕΑ) να αποδώσει ποινή υποβιβασμού στις ομάδες του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης, έπειτα από επιβεβαίωση καταγγελιών για συνιδιοκτησία των ομάδων από τον Ιβάν Σαββίδη. Ακολούθησαν δηλώσεις κατά του Υφυπουργού Αθλητισμού, πορείες διαμαρτυρίας από φίλους του ΠΑΟΚ και μια ηχηρή απειλή για ρήξη της κοινωνικής συνοχής, σε περίπτωση επικύρωσης της απόφασης της ΕΕΑ. Η κυβέρνηση, με νομοθετική πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, έφερε νέα διάταξη προς ψήφιση, η οποία απαλλάσσει τις δύο ομάδες από τον υποβιβασμό.
Ας εξεταστεί, όμως, το χρονικό της υπόθεσης από την αρχή. Το «εναρκτήριο λάκτισμα» του πολιτικού, πλέον, επιπέδου αγώνα δόθηκε από τις καταγγελίες που εξέδωσε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μαρινάκης, για τις παράτυπες σχέσεις του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης. Η υπόθεση κρίθηκε ως προτεραιότητα των εργασιών της ΕΕΑ, η οποία και την επιβεβαίωσε. Η ποινή για υποβιβασμό των δύο ομάδων ήταν μονόδρομος. Με προσωπική του δήλωση, ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, ανέφερε ότι η κυβέρνηση «σέβεται το αυτοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου και την κρίση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού». Η απόφαση της ΕΕΑ και η στάση του Υφυπουργού, όχι μόνο προβλημάτισαν τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΟΚ, αλλά οι ίδιοι προχώρησαν σε ευθείες βολές κατά των εμπλεκόμενων, καταγγέλλοντας τον Υφυπουργό ως «εντολοδόχο» του κ. Μαρινάκη και ως το πρόσωπο που διαμόρφωσε τη σύνθεση των μελών της ΕΕΑ για την ψήφιση του υποβιβασμού του.
Σ’ αυτό το σημείο, το βάρος της αναταραχής ανέλαβε η ίδια η κυβέρνηση, η οποία βλέποντας την εξέλιξη της υπόθεσης και τη μεγάλη διαμαρτυρία των φίλων του ΠΑΟΚ στα γραφεία της ΝΔ και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, προχώρησε σε τροπολογία του νόμου περί αθλητισμού. Συγκεκριμένα, η τροπολογία, η οποία κατατέθηκε στο νομοθετικό σχέδιο για το επίδομα γέννησης, αναφέρει ρητά πως σε περιπτώσεις πολυιδιοκτησίας, όπως η συγκεκριμένη, προβλέπεται η εμφανώς ελαστική ποινή της αφαίρεσης από 5 έως 10 μονάδων και χρηματικό πρόστιμο. Η εσπευσμένη και έκτακτη φύση αυτής της τροπολογίας ερμηνεύεται από την Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη: «όταν απειλείται με διχασμό η ελληνική κοινωνία, η ανάληψη νομοθετικής πρωτοβουλίας από την κυβέρνηση είναι στάση ευθύνης». Κρίνει, επίσης, πως η τάδε τροπολογία φέρει πνοή εξορθολογισμού στον αθλητικό τομέα.
Ανάγοντας το ζήτημα στο αμιγώς πολιτικό σκηνικό, πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρξαν δύο ηχηρές εξελίξεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης με αφορμή την επίμαχη υπόθεση. Όπως ήταν προβλεπόμενο, ο ευρωβουλευτής και πρώην Πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Θοδωρής Ζαγοράκης, απείλησε, μετά το ξέσπασμα του ζητήματος του υποβιβασμού, με ανεξαρτητοποίηση από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, με τον πρωθυπουργό να επισπεύδει τη διαδικασία διαγραφής του, επικαλούμενος την εσωτερική συνοχή και την αποφυγή διχασμού σε μια κρίσιμη για την συνολική πορεία της χώρας στιγμή. Ενώ η εξέλιξη που αφήνει αναπάντητα ερωτήματα για μια πιθανή σύγχυση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, είναι η απουσία του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, για δεύτερη φορά από διαδικασία ψηφοφορίας, χωρίς ο ίδιος με επιστολή να τη δικαιολογεί.
Δίνοντας μια αποτίμηση της συνολικής κυβερνητικής αντίδρασης, δε θα ήταν δυνατό να γίνει εστίαση σε εξ’ ολοκλήρου θετικές ή αρνητικές εντυπώσεις. Δεδομένου ενός επικείμενου κοινωνικής φύσεως διχασμού και αποτρέποντας τις χειρότερες δυνατές εξελίξεις, ο κυβερνητικός μηχανισμός αντέδρασε γρήγορα και ορθά. Ωστόσο, κατά πόσο δεδομένη και ισχυρή μπορεί να θεωρηθεί μία ρήξη της κοινωνικής συνοχής βασισμένη σε ποδοσφαιρικό ζήτημα και μάλιστα, να δικαιολογεί την ευκολία με την οποία μεταβάλλονται οι νομοθετικές ρυθμίσεις; Εξάλλου, κατά πόσο ορθολογική είναι η δυνατότητα που ανοίγεται σε μεγαλομετόχους, τόσο για την έκβαση της υγείας του αθλητισμού, όσο και της επιρροής που ασκούν σε πολιτικό επίπεδο, να φέρουν μετοχές σε πολλές ομάδες ταυτόχρονα, αντιπαραβάλλοντας μια τέτοιου μεγέθους ποινή;
Κλείνοντας, θα ήταν σημαντικό να σημειωθεί ότι σε ένα κράτος οι αποστάσεις και τα όρια που διακρίνουν την πολιτική ζωή από τον κόσμο του αθλητισμού, είναι σαφώς χαρακτηριστικό που διατηρεί άφθαρτους και τους δύο τομείς. Στις αντίθετες περιπτώσεις, τα έδρανα της Βουλής γηπεδοποιούνται και οι αθλητικές ομάδες κομματικοποιούνται. Θα ήταν τουλάχιστον σεβαστό να επιχειρηθεί στο άμεσο μέλλον η σύσταση ενός τέτοιου πλαισίου ευκρινών ορίων ανάμεσα στους «δύο κόσμους» και στο ελληνικό κράτος.
