Της Μαρίας Μήτσα,
Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή, ανεξαρτήτως των προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίζουν. Παρ’ όλα αυτά, για κάποιους γύρω μας τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Ποιοι είναι αυτοί;
Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες μειονότητες παγκοσμίως και καλύπτουν μια πληθυσμιακή ομάδα άνω των 500 εκατομμυρίων. Αν ανατρέξουμε ακόμη και στην ιστορία, αυτά τα άτομα έχουν δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις και ανάρμοστες συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα, κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν μια από τις κοινωνικές ομάδες που δέχτηκε τη βίαιη ναζιστική συμπεριφορά. Ωστόσο, ακόμη και στις μέρες μας, τα άτομα με αναπηρία δεν αντιμετωπίζονται σε πολλούς κλάδους ισάξια (σε σχολεία, χώρους εργασίας κ.α.).
Η αναπηρία, λοιπόν, δεν αποτελεί μόνο ατομικό ή οικογενειακό πρόβλημα, αλλά και κοινωνικό. Η έννοια της ανικανότητας-αναπηρίας, υποδηλώνει μια απόκλιση από το κοινωνικό πλαίσιο ικανότητας του ατόμου, είτε αυτή είναι σωματική, είτε διανοητική. Η βλάβη έχει να κάνει με οποιαδήποτε απώλεια ή ανωμαλία ψυχολογικής, φυσιολογικής ή ανατομικής δομής ή δυσλειτουργίας, γι’ αυτό και την ονομάζουμε αναπηρία.
Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της
Οι μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, είναι αρκετά αφιλόξενες για τα άτομα με αναπηρίες. Τόσο παλιοί, όσο και νέοι δρόμοι δεν πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να εξυπηρετήσουν ανθρώπους με αναπηρία να μετακινηθούν μέσα στην πόλη, δίχως κάποιο κώλυμα. Επιπλέον, χαρακτηριστικά είναι τα πολύ στενά και πολλές φορές κατεστραμμένα πεζοδρόμια που εντείνουν την κατάσταση, κάνοντας ανέφικτη την πρόσβαση σε αναπηρικά αμαξίδια ή τυφλούς, καθώς και οι διέξοδοι που υπάρχουν είναι μερικές ράμπες, οι οποίες τυγχάνει συχνά να έχουν αποκλειστεί από αυτοκίνητα. Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να επισημάνω ότι δεν είναι λίγοι οι οδηγοί που έχουν παντελή έλλειψη οδικής συνείδησης και παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους στις περιορισμένες θέσεις στάθμευσης που υπάρχουν για Α.Μ.Ε.Α.
Βέβαια, εκτός από τις υποδομές των πόλεων, μεγάλο πρόβλημα αποτελούν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου δεν έχουν άμεση πρόσβαση όχι μόνο τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και γυναίκες με καρότσια ή ηλικιωμένοι, καθώς ελάχιστα από αυτά διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό (π.χ. ράμπες).
Αυτό, όμως, που με θλίβει περισσότερο από όλα είναι η αδιαφορία της πολιτείας για την ίση διαχείριση όλων των κοινωνικών ομάδων. Αν και η επιτροπή του ΟΗΕ έχει εκφράσει επανειλημμένως την ανησυχία της για τις ελλείψεις στην ελληνική νομοθεσία σχετικά με τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η πολιτεία συνεχίζει να μένει άπραγη.
Η απομόνωση, ο ρατσισμός και η ψυχρή στάση του κράτους για την εκπαίδευση, την υγεία και κυρίως την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, μέρα με τη μέρα τους απομακρύνει όλο και περισσότερο από την κοινωνία. Υπάρχουν τόσα παιδιά εκεί έξω «που δε ζουν» επειδή κάποιοι άλλοι το επέλεξαν.
Γεννημένη το 1996 στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγαλωμένη σε ένα χωριό του Λαγκαδά, την Όσσα. Φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, με ειδίκευση στον κλάδο της προϊστορικής Αρχαιολογίας. Αγαπώ πολύ τα μουσεία καθώς είναι και το αντικείμενο που θα ήθελα να ασχοληθώ και στο μέλλον της επαγγελματικής μου ζωής.
