Της Άννας Κανελλοπούλου,
«Επειδή απλά είμαι γυναίκα… είμαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας, πληρώνομαι λιγότερο, υπέστην ακρωτηριασμό των γεννητικών μου οργάνων, δεν έχω δικαίωμα να ντύνομαι όπως θέλω, δε μπορώ να επιλέξω ποιον θα παντρευτώ, είμαι θύμα βιασμού». Αυτά τα λόγια συνοδεύουν τα γεμάτα μώλωπες και τραύματα πρόσωπα ορισμένων εκ των «ισχυρών γυναικών» του πλανήτη σε αφίσες, κολλημένες στους δρόμους του Μιλάνο. Πρόκειται για μια ακόμα καμπάνια του Ιταλού καλλιτέχνη Alexsandro Palombo, με στόχο την κοινωνική ευαισθητοποίηση γύρω από το πολυσυζητημένο μεν, κρίσιμο δε, ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Αυτή τη φορά παρουσιάζονται ως θύματα γυναίκες διάσημες στο χώρο της πολιτικής, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, η υποψήφια στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές Χίλαρι Κλίντον, η σύζυγος του Γάλλου προέδρου Μπριζίτ Μακρόν, η πρώην πρώτη κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα, η πρόεδρος του κόμματος αντιπολίτευσης στην Ινδία Σόνια Γκάντι και η επικεφαλής της κυβέρνησης της Μίανμαρ Αούγκ Σαν Σου Κι.
Η βία δεν αναγνωρίζει, άλλωστε, κοινωνική τάξη, μορφωτικό επίπεδο, επάγγελμα, θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εκατομμύρια γυναίκες παγκοσμίως έχουν βιώσει ή βιώνουν συστηματικά κάποια μορφή βίας, λεκτική, σωματική ακόμα και ψυχολογική. Ο λόγος; Επειδή, απλά, ανήκουν στο γυναικείο φύλο, το «αδύναμο φύλο». Φυσικά, καμία γυναίκα δε μιλάει γι’ αυτό, είτε επειδή ντρέπεται είτε επειδή φοβάται είτε επειδή κατά βάθος θεωρεί τον εαυτό της συνυπαίτιο για τα δεινά της. Η ίδια η κοινωνία την έχει πείσει ότι «φταίει». Φταίει που ντύθηκε «προκλητικά» και προκάλεσε το βιαστή της, φταίει που αντιμίλησε στο σύζυγο ή στον πατέρα της, φταίει που έχει ίδιες επαγγελματικές φιλοδοξίες με έναν άντρα, φταίει, τελικά, που είναι γυναίκα. Δε θα σταθώ στα «τετριμμένα» περί βίας κατά των γυναικών, προφανώς η βία είναι κατακριτέα, προφανώς δε δικαιολογείται ούτε συγχωρείται! Παίρνω, όμως, έναυσμα τόσο από την καμπάνια στη γειτονική Ιταλία όσο και από δύο πρόσφατα γεγονότα στη χώρα μας, την εκλογή της πρώτης γυναίκας ως Προέδρου της Δημοκρατίας και τη δίκη των κατηγορούμενων για τη δολοφονία, έπειτα από βιασμό, της 21χρονης φοιτήτριας στη Ρόδο για να αναρωτηθώ, ποια είναι τελικά η θέση της γυναίκας στην κοινωνία;
Η ελληνική κοινωνία, κάθε άλλο παρά προοδευτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ο άντρας διαχρονικά διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικογένεια, την πολιτική και την εργασία. Η γυναίκα; Ζει για χρόνια στη σκιά του πατέρα και ύστερα του συζύγου της. Ο μόνος αξιόλογος ρόλος που της προσδίδει η κοινωνία είναι αυτός της μητέρας, μόνο τότε αποκτά αξία. Στο πέρασμα των χρόνων το μοντέλο αυτό σταδιακά ξεπεράστηκε, άφησε όμως κατάλοιπα στη νοοτροπία του λαού. Όσα δικαιώματα και να αποκτήσουν οι γυναίκες, όσο και να παλέψουν, όση ισότητα και να υπόσχεται το κράτος δικαίου μας, η πραγματική ισότητα των δύο φύλων δεν έχει ακόμα κερδηθεί. Η θέση της γυναίκας κρύβεται πίσω από τη φράση «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», μια φράση γραμμένη στο Ευαγγέλιο, μια φράση που ακούγεται σε κάθε μυστήριο γάμου, μια φράση που τελικά αντικατοπτρίζει ένα πολύ βαθύτερο πρόβλημα, το «φόβο» που αισθάνεται το «αδύναμο φύλο». Επειδή απλά είναι γυναίκα, φοβάται να περπατά μόνη της στο δρόμο όταν πέφτει το σκοτάδι «γιατί κάποιος μπορεί να της επιτεθεί», φοβάται να διεκδικήσει μια θέση στην πολιτική «γιατί ο χώρος αυτός είναι για άντρες», φοβάται να πει στον εργοδότη της ότι είναι έγκυος «γιατί θα την απολύσει», φοβάται να ομολογήσει ότι ο σύζυγός της τη χτυπάει ή ότι υπήρξε θύμα βιασμού «γιατί θα στιγματιστεί». Ως γνωστόν, ο φόβος προκαλεί αδυναμία και οι αδύναμοι είναι σίγουρα πιο ευάλωτοι στη βία.
Παρότι η καμπάνια στο Μιλάνο μεταφέρει ένα σημαντικό μήνυμα, αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά και ουσιαστικά τα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών απαιτείται να αλλάξουμε νοοτροπία, να μετατρέψουμε την αδυναμία του γυναικείου φύλου σε δύναμη. Μέχρι τότε, ας αρκεστούμε σε χειροκροτήματα που για πρώτη φορά στη χώρα μας μια γυναίκα αναρριχήθηκε στο ύψιστο πολιτικό αξίωμα αλλά ας είμαστε έτοιμοι να θρηνήσουμε και άλλα θύματα σαν την Ελένη…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
