Της Δήμητρας Χαρέλη,
Προσπάθησε να «στήσει» τη ζωή του αντιμετωπίζοντάς την ακριβώς όπως ένα ποίημα. Έγραφε, έκανε λάθη, έσβηνε και ξανά πάλι από την αρχή. Μέσα από τα ποιήματά του εκφραστήκαμε, παραδεχτήκαμε την πιο άσχημη εκδοχή αυτού του κόσμου και ταυτιστήκαμε με το χειρότερό του πάθος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ειρωνεία για έναν άνθρωπο εν ζωή που μοιράζει γράμματα, στην κυριολεξία, να σκορπά μετά θάνατον διαχρονικά μηνύματα. Μέσα από τη σκέψη και τα έργα του κατάφερε να δώσει πνοή σε απελπισμένους χαρακτήρες, περιθωριοποιημένους και λίγο πιο διαφορετικούς από τα συνηθισμένα, αλλά και να αποτελέσει σοβαρή επιρροή για τον κόσμο της ποίησης. Αν και δεν ταίριαζε με τα δεδομένα της εποχής του αποτύπωσε με απόλυτη ειλικρίνεια τους φόβους, τις ανησυχίες και τα προσωπικά του βιώματα.
Ο Αμερικανός ποιητής αποτύπωσε στα γραπτά του την πραγματικότητα μέσα από τα δικά του μάτια και δε φοβήθηκε να φανερώσει πόσο σκληρή είναι. Αρνήθηκε να υποταχθεί σε κανόνες και νόμους και όπου ένιωθε να περιορίζεται, έκανε την επανάστασή του. Δεν είχε ποτέ εργασία με σταθερό ωράριο παρά μόνο την περίοδο που εργάστηκε στο ταχυδρομείο, κάτι που πραγματικά μισούσε. Ο Bukowski έχει αναδειχθεί ο πιο αυθεντικός, μεταπολεμικός ποιητής, όμως, δεν κατάφερε το ιδιαίτερο ύφος του να εναρμονιστεί απόλυτα με την Αμερικανική συνείδηση και να αναγνωριστεί όπως πραγματικά του άξιζε. Στην Ευρώπη, εκεί όπου γεννήθηκε αλλά δε μεγάλωσε, αντιθέτως βρήκε μεγάλη αναγνώριση και ανταπόκριση. Απαρνήθηκε οποιαδήποτε ταμπέλα του έδιναν κατά καιρούς και κατάφερε να αναστήσει μέσα από τα έργα του, τόσο τα όνειρα όσο και τους χειρότερους φόβους ιδιαίτερων χαρακτήρων μέσα από τα δικά του «στεγνά» μάτια.
«Όπου κι αν πάει το πλήθος, τρέξε προς την αντίθετη πλευρά. Κάνουν πάντα λάθος». Φύλαξε ευλαβικά τη μοναδικότητά του και απέφευγε επιδεικτικά τη φασαρία του πλήθους. Η στάση ζωής του όπως και τα έργα του αποκαλύπτουν τη μεγάλη προσπάθεια του ποιητή να κρατηθεί μακρυά από το πλήθος και τις επιταγές του συνόλου. Ουσιαστικά, αυτή του η αποστροφή για τους ανθρώπους προέρχεται από τα άσχημα παιδικά του βιώματα καθώς και την κακή σχέση που είχε με τον πατέρα του. Συγκεκριμένα, τον σημάδεψαν κλονισμένες καταστάσεις οι οποίες καθόρισαν τη ζωή του και αποτυπώνονται στα γραπτά του. Η αυστηρή και απόλυτη πατρική φιγούρα του στρατιωτικού πατέρα του έστεκε επιβλητικά απέναντί του από τα πρώτα του χρόνια. Ο ντροπαλός του χαρακτήρας ως μαθητής και αργότερα ως έφηβος χτίστηκε μέσα από αυτήν την άσχημη σχέση που είχε με τον πατέρα του, ο οποίος ασκούσε σωματική βία από μικρή ηλικία στον Charles.
Σε ηλικία 2 ετών, μετακομίζουν από τη Γερμανία στο Λος Άντζελες. Η ιδιαίτερη γερμανική του προφορά έγινε η αιτία να αντιμετωπίσει το ρατσισμό· ακόμα και ο λόγος να θεωρηθεί από κάποιους καθηγητές του στο σχολείο ότι πρόκειται για δυσλεκτικό μαθητή. Οι λανθασμένες αυτές υποθέσεις καθώς και η μη ομαλή του ένταξη στο σχολικό περιβάλλον ήταν ο παράγοντας που καθόρισε τη θεματολογία των ποιημάτων του αλλά και την πορεία μιας ολόκληρης ζωής που αργότερα επέλεξε να κάνει.
«Η διαφορά ανάμεσα στην Τέχνη και τη Ζωή είναι πως η Τέχνη είναι πιο υποφερτή». Από μικρή ηλικία κατάλαβε τι ήταν αυτό που τον εξέφραζε και τον έκανε να ανασαίνει μέσα σε όλη αυτή την αποπνικτική πραγματικότητα που βίωνε. Από τα πρώτα του χειρόγραφα γνώριζε πολύ καλά ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας. Δεν είχε κανένα σύμμαχο, όμως, σε αυτό του όνειρο, αφού μέχρι και η ίδια η μητέρα του κατέστρεφε τα γραπτά του με τη μηχανή του γκαζόν. Τολμούσε συχνά να κάνει την επανάστασή του και να το «σκάει» από το σπίτι. Η πιο οργανωμένη απόπειρά του έγινε με τη συμμετοχή της χώρας στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την πίεση του πατέρα του να καταταγεί στο στρατό. Αυτό ακριβώς το σημείο ορίστηκε αφετηρία μιας νέας, τελείως διαφορετικής πορείας. Χωρίς οικογένεια και σπίτι διάλεξε τη μοναξιά του και απαρνήθηκε τα πάντα από τη ζωή του.
Σε ηλικία 24 ετών, φτάνοντας στη Νέα Υόρκη δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα, «Aftermath of a Lengthy Rejection Slip», στο περιοδικό Story Magazine. Αυτό, όπως και τα επόμενα δύο διηγήματά του δεν εκτιμήθηκαν, όπως ο ίδιος περίμενε. Μεγάλο πάθος του ήταν το ποτό στο οποίο και κατέφυγε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του. Άλλο ένα ήταν οι γυναίκες για τις οποίες έχει γράψει βιβλίο με ομώνυμο τίτλο. Τις ευχαριστεί που υπάρχουν και κάποιες άλλες φορές τις βρίζει. Ασχέτως με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις γραμμές του, τις απόψεις του και τη φωνή του, στο τέλος δε θα βρεθεί κανείς που να μην αναγνωρίζει πως διαβάζοντας τα έργα του έχει αντικρίσει τις πιο βαθιές αλήθειες για τη ζωή.
«Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δε μπορείς να αγοράσεις».
