Της Κατερίνας Δεσλή,
Ήταν Νοέμβριος του 1972, όταν ο πρόεδρος Nixon κέρδισε άλλα τέσσερα χρόνια στο Λευκό Οίκο με μια σίγουρη νίκη, η οποία από νωρίς το απόγευμα μπορούσε να τεθεί σε σύγκριση με εκείνη του George Washington. Μόνο μια μικρή ‘‘χούφτα’’ των ψήφων έπρεπε να μετρηθεί για να κριθεί επισήμως το αποτέλεσμα και έτσι, το όνομα του Richard M. Nixon να είναι αυτό του επόμενου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το απόγευμα της ημέρας εκείνης, τα μέσα έγραφαν πως για να ξεπεράσει το ρεκόρ των τελευταίων χρόνων, ο Nixon πρέπει να τερματίσει με περισσότερο από 61,1% των ψήφων, ποσοστό το οποίο σημείωσε ο Πρόεδρος Johnson κατά του γερουσιαστή Goldwater το 1964, καθώς και τη νίκη της τάξεως του 60,8% του Προέδρου Roosevelt το 1936. Όποιο και αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα, ήταν μια συγκλονιστική νίκη από έναν πρόεδρο «μειοψηφίας», αφού είχε χαρακτηριστεί με αυτό το επίθετο όταν εξελέγη με μόλις 43.4% της λαϊκής ψήφου στον σύντομο αγώνα των τριών υποψηφίων προέδρων του 1968. Την 7η Νοεμβρίου 1972 και ενώ οι κάλπες ήταν ακόμα ανοιχτές στην ακτή του Ειρηνικού, ο Nixon είχε ήδη ανακηρυχθεί καθαρός νικητής σε 27 από τις 50 πολιτείες, αποσπώντας 323 ψήφους εκλεκτόρων, από τις 270 που χρειαζόταν για να κερδίσει.
Τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού ήταν ικανοποιημένη με το χειρισμό του πολέμου του Βιετνάμ από τον Nixon, καθώς και ότι πίστεψε την υπόσχεση που είχε δώσει, πως «η ειρήνη είναι κοντά». Παράλληλα, η υπόθεση Watergate και άλλες ιστορίες διαφθοράς έδειχναν να ενοχλούν λιγότερο από το αναμενόμενο τον Αμερικανικό λαό και έτσι η δεύτερη προεδρική θητεία του Nixon (αλλά και του ελληνοαμερικανού αντιπροέδρου του Spiro Agnew) ξεκίνησε με θετικούς οιωνούς για να τελειώσει, όμως, άδοξα. Με την ενδελεχή αναψηλάφηση των σκανδάλων, πρώτα ο αντιπρόεδρος Spiro Agnew παραιτείται (1973), όντας κατηγορούμενος για δωροδοκία, ενώ το 1974 ακολουθεί και η παραίτηση του Nixon, εξαιτίας των παράνομων παρακολουθήσεων Watergate.
Επιστρέφοντας όμως στο εκλογικό πλαίσιο, ο Nixon κυριάρχησε στη Δημοκρατική Πενσυλβανία και το Ιλινόις, μία πολιτεία που έχει μακρά ιστορία εναλλαγής ψήφων για το νικητή. Οι ελπίδες του McGovern να κατακτήσει τη Δυτική Βιρτζίνια, μία από τις λίγες πολιτείες στην οποία ο Nixon έμοιαζε ευάλωτος, γκρεμίστηκαν όταν o Nixon έλαβε προβάδισμα άνω του 50%. Η ανάλυση των ψήφων στο Οχάιο και στην Ιντιάνα, σε δύο δηλαδή πολιτείες με έντονη βιομηχανοποίηση, έδειξε ότι ο Nixon είχε πραγματοποιήσει μια αξιόλογη προεκλογική καμπάνια. Στο Οχάιο είχε πάρει 42%, ενώ μια αύξηση του 19% παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του 1968. Στην Ιντιάνα, μία πιο «δεξιά» πολιτεία, για την οποία ο Wallace αγωνίστηκε έντονα το 1968, ο Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος κέρδισε το 58% της ψήφου της εργατικής τάξης, σημειώνοντας βελτίωση 23% σε σχέση με την τελευταία φορά. Αυτό αποδεικνύει, σαφώς, ότι οι ψηφοφόροι του Wallace ήθελαν να στείλουν το μήνυμά τους στην Ουάσινγκτον, μέσω της στήριξης στον Πρόεδρο Nixon.
Μονάχα σε δύο πολιτείες υπήρξε νίκη των Δημοκρατικών. Στη Μασαχουσέτη, όπου ο γερουσιαστής McGovern επικράτησε του Nixon με 54.20%, κυρίως λόγω της οικογένειας Kennedy και στην Ουάσινγκτον (DC), όπου σημείωσε το θριαμβευτικό 78.1% έναντι του εν ενεργεία προέδρου. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν άκρως αναμενόμενο, αλλά ουδείς περίμενε ότι, σε σύνολο 537 εκλεκτόρων ο Nixon θα επικρατούσε κατά κράτος με 520 έναντι 17 του Δημοκρατικού McGovern. Το εκλογικό αποτέλεσμα, δε, έδωσε στον Nixon ευρύτατη νίκη – όχι όμως ρεκόρ. Πιο συγκεκριμένα, επικράτησε με 60.7% έναντι 37.5% του αντιπάλου του και πάνω από 47 εκατομμύρια ψήφους, έναντι 29 εκατομμυρίων ψήφων.
Όσον αφορά την εκστρατεία του McGovern, παρότι κατάφερε να φτάσει στο απόγειο της δύναμης και της αποτελεσματικότητάς της στη Δημοκρατική Εθνική Συνέλευση, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο στην ακτή του Μαϊάμι της Φλόριντας, δεν έδειξε να είναι ικανοποιητική για την κατάκτηση της προεδρίας. Ο McGovern ήθελε τον Ted Kennedy ως υποψήφιο αντιπρόεδρο του, αλλά ο Kennedy αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτή την προεκλογική κούρσα, ενώ και ο Muskie απέρριψε επίσης την προσφορά του McGovern, έπειτα από μόλις δύο ημέρες. Ο McGovern έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του, προκειμένου να κερδίσει το μυαλό και την ψυχή του λαού, με όπλα την εμπιστοσύνη και την ειλικρίνεια προς τον απλό πολίτη. Μάταια ωστόσο, καθώς αυτό που μάλλον κέρδισε τον Αμερικανικό λαό τελικά ήταν η ανάγκη να απεμπλακούν οι ΗΠΑ από τον πόλεμο του Βιετνάμ, γεγονός που είχε κοστίσει αρκετά στις ηνωμένες πολιτείες. Αυτό βέβαια μόνο ο πρόεδρος Nixon κατάφερε να το διαπραγματευτεί και έτσι μπορούμε να μιλάμε σήμερα για μια μεγάλη νίκη, ένα μεγάλο εκλογικό πάρτι, πριν ξεσπάσει με ακόμη μεγαλύτερα αντανακλαστικά η υπόθεση του Watergate.
Ας μην ξεχνάμε φυσικά τη συνάντηση Nixon-Mao τον Φεβρουάριο του 1972, που άλλαξε κατά πολύ το μέλλον του κόσμου. Τέλος, για τον Nixon, όπως ειπώθηκε αργότερα, το αποτέλεσμα είχε κριθεί ήδη τη μέρα που έθεσε υποψηφιότητα ο McGovern ή ακόμη καλύτερα αμέσως μετά το προσωπικό σκάνδαλο του Ted Kennedy, στο Chappaquiddick Island (Ιούλιος 1969), που έβαλε την «ταφόπλακα» στα όνειρα του για την προεδρία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- https://www.theguardian.com/world/1972/nov/08/usa
- https://www.britannica.com/event/United-States-presidential-election-of-1972
- https://www.politico.com/story/2007/03/nixons-bold-breakthrough-003022
- https://www.nytimes.com/2019/12/11/us/politics/zoe-lofgren-democrats-impeachment.html?searchResultPosition=8
Μόλις 23ων ετών, απόφοιτη του τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διεθνή Δημόσια Διοίκηση και πιστοποίηση στην Ευρωπαϊκή Διαχείριση του Μεταναστευτικού. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα στην θέση του Project Manager ενώ έχει εμπειρία στην επιμέλεια, διόρθωση και μετάφραση κειμένων στην Ελληνική Πρεσβεία του Βερολίνου και άλλες ερευνητικές μονάδες. Ασχολείται με την έρευνα και τις καινοτομίες στο Δημόσιο Τομέα, ενώ δείχνει ζήλο για την διεθνή και εγχώρια σκηνή.
