Της Έλενας Γεωργίου,
«Κάνε ό,τι θέλεις. Ο Κόσμος αυτός είναι φανταστικός και έχει φτιαχτεί από αντιφάσεις.» – William Blake
Πολλαπλά σύμπαντα που δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αποτελούν τον πυρήνα μιας παράστασης που προβληματίζει, αφού ξεφεύγει από στερεοτυπικές προσεγγίσεις και αγκαλιάζει το χάος του απρόβλεπτου. Ένα ταξίδι που δε συμβιβάζεται στους περιορισμούς που θέτει ο χρόνος και αντιθέτως, χάνεται στην απεραντοσύνη του, αποδεικνύοντας ότι οι επιλογές μας βασίζονται στο πώς αποφασίζουμε να τις διαχειριστούμε. «Ο χρόνος δεν είναι κάτι που μας αφορά», γι’ αυτό και η εξέλιξη των γεγονότων παρουσιάζεται μ’ έναν τρόπο που δε συμβαδίζει με τα δεδομένα της πραγματικότητας.
«Κάθε επιλογή που έχουμε ή δεν έχουμε πάρει, υπάρχει σε ένα αχανές σύνολο από παράλληλα σύμπαντα». Με λίγα λόγια, στο κάθε σύμπαν που υπάρχει εκτός απ’ το δικό μας, πραγματώνεται και ένα από τα πιθανά αποτελέσματα μιας απόφασης, με όποιο τρόπο κι αν την φέραμε εις πέρας. Οι επιλογές μας καθορίζουν τη ροή της ιστορίας μας στο σύμπαν που μας φιλοξενεί, χωρίς να έχει καμία αλληλεπίδραση με τα υπόλοιπα, αφού δε γνωρίζουμε – θεωρητικά – για την υπάρξή τους.
Οι πρωταγωνιστές κι η χρονομηχανή που αποφασίζει σε ποιο σύμπαν θα ζήσουν και ποια επιλογή θα τους καθορίσει, καθηλώνουν το κοινό με μια εντυπωσιακή ερμηνεία που παρουσιάζει την καθημερινότητα δύο συνηθισμένων ανθρώπων, μέσα από τη μη συμβατική διήγηση που τους χαρακτηρίζει. Η αναμέτρηση του Ρόλαντ και της Μάριαν καθηλώνει απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο, αφού κάθε απόφασή τους οδηγεί και σ’ ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Γίνεται μια συνεχής αναπαραγωγή της κάθε επιλογής τους σ’ ένα άλλο σύμπαν, γεγονός που δεν αναιρεί τις προηγούμενες, αλλά εξιστορεί με άρτιο τρόπο τις εναλλακτικές που θα μπορούσαν να είχαν ζήσει σε αυτό.
Τα σκηνικά κι η σκηνοθετική επιμέλεια αποπνέουν έναν αέρα αβεβαιότητας που ταιριάζει απόλυτα με τη ρευστή έννοια που έχει ο χρόνος κατά τη διάρκεια της παράστασης, το οποίο επιτυγχάνεται μέσω της χρονομηχανής. Τα ηχητικά εφέ –απλά, αλλά αποτελεσματικά- αποδίδουν μια τελευταία πινελιά ανυπομονησίας, αφού η αγωνία κορυφώνεται κάθε φορά που κάνουν την εμφάνισή τους. Ο ρόλος τους είναι καθαρά συμβολικός, αφού παραπέμπουν στο μυστήριο του αγνώστου και δε δίνουν κανένα απολύτως στοιχείο για το τι θα ακολουθήσει.
Ποια κατάληξη θα έχει η απόφαση των πρωταγωνιστών να διαχειριστούν μια κατάσταση μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο, που θα οδηγήσει, τι συνέπειες θα έχει. Οι πιθανότητες είναι άπειρες και δε θα μπορούσε κανείς και ποτέ να τις φέρεις εις πέρας στο μυαλό του, πόσο μάλλον στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό και μπορεί να πάρει μια γεύση λαχτάρας, ενθουσιασμού, αγανάκτησης και στεναχώριας, σε μια παράσταση που προβληματίζει και δεν προϋποθέτει την άφιξη του τέλους, αφού τα ενδεχόμενα παραμένουν, ακόμη κι όταν αυτή έχει τελειώσει. Καμιά επιλογή μας δεν προϋποθέτει την άφιξη του τέλους, αφού θα χαράξει το μονοπάτι για τις επόμενες, όποια κατεύθυνση κι αν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε. Το τέλος, άλλωστε, παραπέμπει σε μια απόλυτη σταθερότητα που δεν υφίσταται, όταν ο χρόνος δε μας καθορίζει.
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
