Της Έλενας Καππέ,
Ο Σερ Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ, όπως ήταν το ολοκληρωμένο του όνομα, γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1874 και ήταν Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και πρωθυπουργός της χώρας του, για δυο πενταετίες.
Ο Τσώρτσιλ, γεννήθηκε στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ της κομητείας της Οξφόρδης και προερχόταν από εύπορη και ευγενή οικογένεια. Ήταν ο δεύτερος γιος του πολιτικού Ράντολφ Χένρυ Σπένσερ Τσώρτσιλ και της Αμερικανίδας Τζένης Τζέρομ. Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου, αγγλική φιλολογία και ιστορία και στη συνέχεια στη στρατιωτική ακαδημία. Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος, κατέστη όμως αδύνατο για αυτόν να ταυτισθεί με πολλές από τις επιλογές των συντηρητικών κυβερνήσεων, όπως αυτές που ήταν σχετικές με την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, τις αποικιακές ρυθμίσεις και περισσότερο με το θεσμοθετούμενο σύστημα προστατευτικού δασμολογίου. Οι δυσκολίες του αυτές στο να ενταχθεί με ευκολία στο κόμμα, τον οδήγησαν στην αποχώρησή του από τη συντηρητική παράταξη και την ένταξή του στους Φιλελεύθερους με τους οποίους επανεξελέγη βουλευτής του 1906.
Τον Μάιο του 1940 διαδέχτηκε τον Νέβιλ Τσάμπερλεν στην αρχηγία μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Αμέσως, ανέλαβε τη πρωτοβουλία να ενισχύσει στο εσωτερικό το πνεύμα της αντίστασης, παρά τις περίεργες εξελίξεις των πρώτων μηνών του πολέμου, και στο εξωτερικό να προκαλέσει την επέμβαση της Αμερικής στον πόλεμο έτσι ώστε να πετύχει τη συμμαχία της Σοβιετικής Ένωσης. Με τις τεχνικές του έφτασε να θεωρείται από τους σημαντικότερους παράγοντες στην τελική νίκη των Συμμάχων, ενώ καθιέρωσε και τον χαιρετισμό της νίκης με τα δύο δάχτυλα, το σημερινό «σήμα της νίκης».
Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Τσώρτσιλ υποστήριξε το σχηματισμό της ενωμένης Ευρώπης, η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να συγκροτηθεί χωρίς την οικονομική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως και τη συμμετοχή της Γερμανίας. Παρά την ήττα μετά το τέλος του πολέμου, επικράτησε και επανήλθα εξουσία, ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας για μία πενταετία, μέχρι τον Απρίλιο του 1955.
Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ο χαρισματικός και χαμογελαστός αυτός άνθρωπος τα πέρασε δίπλα στη σύζυγό του Κλημεντίνη, εξασκώντας το αγαπημένο του χόμπι, τη ζωγραφική. Πέθανε στις 24 Ιανουαρίου του 1965, σε ηλικία 91 ετών. Η κηδεία του έγινε στις 30 Ιανουαρίου, στο Λονδίνο, από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου. Η σορός έφτασε εκεί από το Ουεστμίνστερ Χολ, όπου είχε προηγηθεί λαϊκό προσκύνημα. Μετά την τελετή, η σορός μεταφέρθηκε μέχρι τον Τάμεση και από εκεί με ατμάκατο στην προκυμαία κοντά στο σταθμό του Βατερλό, απ’ όπου αμαξοστοιχία τη μετέφερε στο Μπλέιντον, με σκοπό να ταφεί σε πολύ στενό κύκλο, στον οικογενειακό τάφο των Μάλμπορο.
Τελειόφοιτη φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης, με κατεύθυνση στην Ιστορία της Επιστήμης, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννημένη το 1996 στην Αθήνα. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και ασχολείται εδώ και χρόνια με τη προσφορά εθελοντικού έργου σε ευπαθείς ομάδες. Στόχος της είναι μια ακαδημαϊκή καριέρα στον τομέα της ιστορίας καθώς και ένα αξιόλογο κοινωνικό έργο. Σημαντικότερο, θεωρεί το να προσφέρει βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη, ανιδιοτελώς. Η ευγνωμοσύνη στα μάτια τους είναι η μεγαλύτερή της ανταμοιβή.
