Της Μαριάτζελας Δημητροπούλου,
Με την πρόσφατη ανακοίνωση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, της πρότασης για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας στην κ. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και την συνεπακόλουθη εκλογή της με ευρύτατη πλειοψηφία (261 ψήφους), η διακεκριμένη ανώτατη δικαστικός θα αποτελεί από τις 14 Μαρτίου την πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει το αξίωμα αυτό στη χώρα μας. Μια τέτοια επιλογή εκ μέρους του πρωθυπουργού σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή και φέρνει μια νέα τάξη πραγμάτων, δίνοντας το «πράσινο φως» για την περαιτέρω ανάδειξη των γυναικών στον πολιτικό στίβο.
Παρόλο που γίνεται λόγος για την εξάλειψη των έμφυλων ανισοτήτων, δεν φαίνεται να αποτυπώνεται έμπρακτα, τουλάχιστον στον τομέα της εκπροσώπησης των γυναικών σε υψηλόβαθμες θέσεις ευθύνης και στα κέντρα λήψης αποφάσεων, με χαρακτηριστική περίπτωση την μειωμένη παρουσία τους στην πολιτική. Χρειάστηκαν χρόνιοι αγώνες, προκειμένου να κατακτήσουν αυτό που σήμερα εμείς θεωρούμε αυτονόητο, το δικαίωμα ψήφου! Δεδομένου, όμως, ότι το 51% του πληθυσμού της Ελλάδας είναι γυναίκες, κρίνεται άξιο απορίας γιατί αυτό δεν αντικατοπτρίζεται και στην πολιτική ζωή.
Κατά μέσον όρο μόνο το 10% των μελών των πολιτικών επιτροπών των κομμάτων που μας εκπροσωπούν στη Βουλή είναι γυναίκες. Μία στους έξι βουλευτές είναι γυναίκα, ενώ ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι μία στους τέσσερις – ποσοστό μάλιστα που έχει μειωθεί κατά 5% από τις προηγούμενες εκλογές. Στον παγκόσμιο χάρτη του ΟΗΕ για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σε υπουργικές θέσεις η Ελλάδα καταλαμβάνει μόλις την 74η θέση ανάμεσα σε 174 χώρες, με χαμηλότερα ποσοστά από την Ουγκάντα και τα ΗΑΕ.
Αυτό που, κατ’ εμέ, κρίνεται αναγκαίο είναι να εντοπίσουμε που έγκειται η ρίζα του προβλήματος και να επιχειρήσουμε να αμβλύνουμε τα αρνητικά αποτελέσματα που επιφέρει. Τα εμπόδια που συναντούν οι σύγχρονες γυναίκες που επιθυμούν να ασχοληθούν με την πολιτική είναι πολλά. Αρχικά, λαμβάνουν μικρότερα ποσοστά χρηματοδότησης σε σχέση με του άνδρες. Το γεγονός αυτό καθιστά τη μάχη που καλούνται να δώσουν άνιση. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι αντιμετωπίζουν συχνότερα, σε σχέση με τους συνυποψήφιούς τους, τη δημόσια και κοινωνική κριτική για το πώς θα ανταπεξέλθουν στο ρόλο τους ως σύζυγοι και μητέρες. Ορισμένοι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι 2 αυτοί ρόλοι μπορούν να συνδυαστούν, αν η ίδια η γυναίκα επιδεικνύει θέληση, επιμονή και αγάπη για αυτά με τα οποία καταπιάνεται και διακατέχεται ως προσωπικότητα από υψηλά ιδανικά και αξίες. Έτσι, περιορίζονται σε ανούσιες κριτικές. Η γυναίκα είναι αυτή που παράλληλα με τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, επωμίζεται σχεδόν εξ’ολοκλήρου και τα «οικογενειακά βάρη». Κάτι τέτοιο, αναπόφευκτα δημιουργεί τροχοπέδη στην ενασχόλησή της με την πολιτική ζωή, καθώς η καθημερινότητά της είναι τόσο γεμάτη και υπερφορτωμένη, που δεν της αφήνει περιθώρια να προσφέρει και σε άλλους τομείς, ώστε να αναδείξει τις ικανότητες και τις δυνατότητες που φέρει.
Η σύγχρονη γυναίκα έχει αποδείξει ότι μπορεί να συμβάλλει θετικά στον πολιτικό στίβο μέσα από τη δράση και το έργο της, καθώς είναι ιδιαιτέρως καταρτισμένη, εφόσον τα επίπεδα τη τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι πλέον ίσα μεταξύ των 2 φύλων και έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στη μόρφωση και την εκπαίδευση. Σύμφωνα με μελέτες και έρευνες που έχουν διεξαχθεί, αποδείχθηκε πως οι γυναίκες είναι εξίσου αποτελεσματικές με τους άνδρες στην αντιμετώπιση και τη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων και ειδικά στη δημιουργία κοινωνικών συστημάτων πρόνοιας, κάτι που θεωρείται απαραίτητο για τη μείωση της ανεργίας και τη προστασία των οικογενειών με χαμηλό εισόδημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ισλανδία: η Γιοχάννα Σιγκουρδαντότιρ, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε τα ηνία της από το 2009 έως το 2013, σε μία περίοδο που η Ισλανδία αντιμετώπιζε έντονες οικονομικές αναταράξεις. Η χώρα κατάφερε να αποφύγει τη χρεωκοπία με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες στην κυβέρνηση της, καθώς δημιούργησε για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα ισάριθμο υπουργικό συμβούλιο. Αντίστοιχη όμως ήταν η εικόνα των τραπεζών στη χώρα. Μεταξύ αυτών που χρεοκόπησαν το 2008 δεν υπήρχαν καθόλου γυναίκες μάνατζερ. Αυτές που διοικούνταν από γυναίκες, έδωσαν καλύτερα παραδείγματα για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Είναι προφανές λοιπόν ότι για να έχουμε ένα ισορροπημένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα χρειαζόμαστε εξίσου γυναίκες και άντρες. Η παρουσία και των 2 καθίσταται αναγκαία, προκειμένου μια κοινωνία να λειτουργήσει εύρυθμα και να γνωρίσει την πρόοδο και την ευημερία σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα σε γυναικείους και ανδρικούς ρόλους και αρμοδιότητες. Ο καθένας ανάλογα με τα προσωπικά του χαρακτηριστικά και τι δεξιότητές του, θεωρείται επιτυχημένος στον τομέα του, ανεξαρτήτως φύλου. Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους είναι ότι η απαγκίστρωση από ξεπερασμένες αντιλήψεις και πρότυπα του παρελθόντος θα φέρουν την ουσιαστική αλλαγή που ένα μεγάλο μέρος τη ελληνικής κοινωνίας, εν έτη 2020, θέλω να ελπίζω πως την επιζητά. Ήρθε επιτέλους η ώρα το πολιτικό μα σύστημα να ανανεωθεί και παράλληλα να εξυγιανθεί, απομακρύνοντας όλα εκείνα που το κρατούν πίσω και δεν το αφήνουν να κάνει το μεγάλο βήμα στο μέλλον. Η Ελέανορ Ρούζβελτ, πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ και πρόεδρος της Επιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, είχε πει ότι «μια γυναίκα είναι σαν το τσάι – δεν ξέρεις ποτέ πόσο ισχυρή είναι μέχρι να μπει στο ζεστό νερό». O ρόλος της γυναίκας, όσο περνούν τα χρόνια, θα μεταβάλλεται διαρκώς. Το θέμα είναι εμείς να δεχθούμε αυτές τις αλλαγές και να τις αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έτσι ώστε να λάβουν και οι γυναίκες τη θέση που τους αρμόζει στο στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.
