Του Στάθη Αποστόλου,
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αγίας και ομοούσιας και αδιαίρετης τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χωράς, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού λαού». Με αυτά τα λόγια, επάνω σε αυτόν τον όρκο και ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας ορκίστηκαν 7 Πρόεδροι της Δημοκρατίας, 7 ανώτατοι πολιτικοί άρχοντες και εντός ολίγων ωρών θα κληθεί να ορκιστεί έτσι και ο 8ος Πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνταγματικά, ηθικά πολιτικά αλλά και κοινωνικά είναι θεσμός. Θεσμός ενότητας και σταθερότητας. Είναι το πρόσωπο -ή μάλλον οι απαιτήσεις επιτάσσουν να είναι ένα πρόσωπο- το οποίο με την στάση του θα διδάσκει και δεν θα μιμείται, ούτε θα βρίσκεται στην σκιά των προκατόχων του, θα πρέπει να υψώνει την εκ πολλών αιτιών συνταγματικά περιορισμένη φωνή του έναντι σε κάθε εκμαυλισμό της κοινωνίας και του λαού τον οποίο υπηρετεί.
«Η νέφωση είναι πυκνή και χαμηλή». Με αυτά τα λόγια σχεδόν 5 χρόνια πριν ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, παρέδιδε την σκυτάλη στον άρτι εκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Μια διαδικασία που ο σημερινός Πρόεδρος θα πρέπει να ακολουθήσει αυτή τη φορά ως απερχόμενος, παραδίδοντας τη θέση του στη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Πράγματι, η νέφωση ήταν πυκνή και χαμηλή και η αίσθηση του εγκεφαλικού και λειτουργικού θανάτου της Ελλάδας ήταν διάχυτη σε όλους τους πολιτικούς εταίρους ακόμα και στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Σήμερα η νέφωση είναι πάλι πυκνή και χαμηλή μόνο που τώρα συστήνει τον εαυτό της κεκαλυμμένα με όμορφα λόγια, πλατιά χαμόγελα και με άκρως περιποιημένες γραβάτες. Η επαγρύπνηση και ο διαρκής αγώνας ακόμη και ο εσωτερικός για την προάσπιση και «φύλαξη των Θερμοπύλων» πρέπει να είναι διαρκής.
Το τελευταίο εδάφιο του όρκου του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα -να προστατεύει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετεί το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού λαού- είναι ποιο επίκαιρο από ποτέ. Έπειτα από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές επιχειρείται εντόνως να δοθεί η αίσθηση πως κάτι έχει αλλάξει -ή μάλλον καλύτερα κάτι προσπαθεί να αλλάξει- προς το καλύτερο για τους Έλληνες. Πράγματι, έστω και ακρωτηριασμένα, από την άποψη των αρμοδιοτήτων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο εγγυητής του πολιτεύματος αλλά και της λειτουργίας αυτού, κατ’ ουσία και της προάσπισης των ιδίων των δικαιωμάτων των Ελλήνων.
Η Ελλάδα βρέθηκε σε πολλές στιγμές της σύγχρονης και μη ιστορίας της στους πρόποδες ενός αεροπολέμου, με μια χώρα η οποία προσπαθεί να πείσει πρώτα τον εαυτό της για την αίσθηση δημοκρατίας αλλά και την παντελή άγνοια επ’ αυτής και κατάφωρα δείχνει το αντίθετο προσπαθώντας να σύρει την Ελλάδα και όποιον άλλον την συμφέρει στο τραπέζι του διαλόγου και να δημιουργήσει τετελεσμένα. Όταν υπάρχουν τέτοιους είδους καταστάσεις, όταν υπάρχει ένας λαός, ο οποίος έχει εμφανή τα σημάδια της κρίσης -της πρόσφατης κρίσης- ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρέπει να είναι πρόσωπο ενωτικό, με βαρύ όνομα και παρακαταθήκη, με ψυχραιμία, με αίσθημα συναίνεσης αλλά και όπου χρειάζεται επιβολής, χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι προς όφελος του Ελληνικού Λαού και της Ελλάδας. Όχι μόνο για να τιμηθεί ένας θεσμός, αλλά μια Δημοκρατία και ένας ολόκληρος λαός.
