Της Σάντυ Μακκού,
Λένε ότι οι άνθρωποι πάντα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Σχεδόν κανείς όμως δεν προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του. Αντ’ αυτού, πιστεύουν ότι μόνο οι γύρω τους συγκεντρώνουν αρνητικά γνωρίσματα και προβληματικές – αν θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι – συμπεριφορές και προσπαθούν μονίμως και απεγνωσμένα να τους αλλάξουν. Ακόμη όμως κι αν θελήσει κάποιος να αλλάξει ο ίδιος, πόσο εύκολο είναι να καταφέρει να πάει κόντρα στη δύναμη της συνήθειας;
Το μεγαλύτερο ενδεχομένως παράδειγμα συσχέτισης αυτών είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε σχέση μεταξύ δύο ατόμων διέπεται από ένα βασικό πρόβλημα. Μένουν σχεδόν πάντα ενωμένοι απέναντι σε ό,τι και όποιον μπορεί να τους προξενήσει κάποια δυσκολία, αλλά όταν τα εξωτερικά εμπόδια λείπουν, τρώνε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Δεν το κάνουν επειδή δε νοιάζονται ή επειδή δεν τρέφουν θετικά συναισθήματα, αλλά γιατί ξέρουν ότι δεν πρόκειται να χάσουν ο ένας τον άλλον.
Οι καβγάδες δεν είναι πάντα το αποτέλεσμα ενός προβλήματος, αλλά και ένας τρόπος επικοινωνίας. Πρόκειται για τις βαλβίδες που απελευθερώνουν την ένταση. Τι την προκαλεί; Συνήθως, η έλλειψη πραγματικής εμπιστοσύνης και αποδοχής του «είναι» του άλλου.
Βλέποντάς το πιο πρακτικά, μέσα από μία αναλογία, έστω ότι οι άνθρωποι είναι μηχανές. Η μία μηχανή παράγει εκατό γραμμάρια αγάπης και η άλλη τριάντα. Όσο και να προσπαθήσει η δεύτερη ποτέ δεν θα καταφέρει να φτάσει την πρώτη. Έτσι και στους ανθρώπους, μέχρι να αποδεχτεί ο ένας ότι πάντα θα είναι αυτός που θα δίνει κάτι παραπάνω, δεν θα μπορέσει να είναι ευτυχισμένος με τον άλλον. Όπως και να ‘χει, έκαστος είναι αυτό που είναι (“I am what I am”) και οφείλει να μάθει να αποδέχεται και αυτό που είναι οι άλλοι με τη σειρά του.
Τελικά, μπορούν πραγματικά να αλλάξουν οι άνθρωποι και να τα βάλουν – να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο – με το τέρας που λέγεται «δύναμη της συνήθειας»; Άλλοι ελπίζουν ότι δύνανται να πετύχουν μία καλύτερη εκδοχή τους, κάποιοι αναρωτιούνται αν πρέπει να αλλάξουν απλά και μόνο για να συμβαδίζουν με το περιβάλλον τους ή να αρέσουν σε άλλους και υπάρχουν και μερικοί που δεν θέλουν να αλλάξουν, γιατί έχουν βρει τη συνήθεια που τους κάνει ευτυχισμένους.
Ναι, λοιπόν, όλοι μπορούν να αλλάξουν. Αλλά αν το αποφασίσουν, θα πρέπει να το κάνουν για τον εαυτό τους και μόνο.
«Μου φαίνεται ότι το δεύτερο μισό της ζωής ενός ανθρώπου δεν αποτελείται από τίποτα άλλο παρά από τις συνήθειες που μάζεψε στο πρώτο μισό».
– Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Γεννημένη στις 25 Αυγούστου το 2000, με καταγωγή από τη Ναύπακτο. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Κομοτηνή, με κατεύθυνση την πολιτική επιστήμη.
