Της Έλενας Καππέ,
Ο Βασίλης Τσιτσάνης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1915. Οι γονείς του ήταν Ηπειρώτες. Ήταν ο μόνος από τους ρεμπέτες τραγουδιστές που είχε στεριανή καταγωγή γι’ αυτό και οι φίλοι του τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Βλάχο». Είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες, τραγουδιστές και στιχουργούς που έχει γεννήσει η Ελλάδα. Βασικές κατηγορίες στις οποίες είναι γνωστός είναι το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι.
Από πολύ μικρή ηλικία ήξερε να παίζει πολλά μουσικά όργανα, όπως μαντολίνο, βιολί και μπουζούκι. Πρώτη επαφή του με τη μουσική ήταν οι εκκλησιαστικές ψαλμωδίες αλλά και το μαντολίνο που συνήθιζε να ακούει τον πατέρα του να παίζει. Τα πρώτα του τραγούδια, τα συνέθεσε σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Η αγάπη του για τη μουσική φάνηκε πολύ γρήγορα όταν το 1936 ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική αλλά τελικά ασχολήθηκε με το τραγούδι. Το πρώτο του κομμάτι το ηχογραφεί στην Odeon μετά τη γνωριμία του Δημήτρη Περδικόπουλο.
Τη περίοδο της Γερμανικής κατοχής, έμενε στη Θεσσαλονίκη όπου διατηρούσε και το δικό του μαγαζί με το όνομα «Ουζερί Τσιτσάνη» που βρισκόταν στην οδό Παύλου Μελά 22. Εκεί έγραψε και πολλά από τα πιο γνωστά του τραγούδια. Τα τραγούδια του λογοκρίνονταν ιδιαίτερα, μιας και εκείνη τη περίοδο το ρεμπέτικο ήταν απαγορευμένο είδος.
Το 1942, παντρεύτηκε με κουμπάρο τον Νίκο Μουσχούντη, τη Ζωή Σαμαρά η οποία ήταν από τα Γρεβενά. Από αυτό το γάμο, απέκτησε μια κόρη τη Βικτώρια και ένα γιο, τον Κώστα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, επιστρέφει στην Αθήνα όπου ξεκινάει πάλι τις ηχογραφήσεις μαζί με σπουδαία ονόματα στο πλάι του.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, η ζωή του καλυτερεύει και η αποδοχή του κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Διοργανώνει συναυλίες και γράφει τραγούδια. Στη τελευταία του συναυλία συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και μάλιστα, ο δεύτερος τον θαύμαζε πολύ. Ήταν ποδοσφαιρόφιλος και πήγαινε συχνά στο γήπεδο. Η αγαπημένη του ομάδα ήταν ο Άρης Θεσσαλονίκης.
Αρρώστησε από καρκίνο και πέθανε τη μέρα των γενεθλίων του, του έτους 1984 στο Λονδίνο. Η κηδεία του έγινε στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Ο δρόμος στον οποίο κατοικούσε στη Γλυφάδα, πήρε το όνομά του προς τιμήν του. Μετά το θάνατό του παίρνει το βραβείο της μουσικής ακαδημίας «Σάρλ Γκρό». Η προσφορά του στο ρεμπέτικο τραγούδι ήταν μεγάλη μιας και πρόσθεσε το πιάνο αλλά και το ακορντεόν. Το ρεμπέτικο τραγούδι μαζί του, αποκτάει ρεφρέν και παίρνει τη μορφή της τέχνης χάνοντας πλέον τη μορφή της παράδοσης.
