Της Πένυς Πανούση,
Χρόνος. Γένος αρσενικού(;). Ποιότητα απροσδιόριστη. Συναίσθημα μεταβλητό. Ιδιότητα: άυλη.
Υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υφίσταται. Οι δείκτες μπορεί να σταματήσουν, αλλά ο πραγματικός χρόνος και όχι εκείνος ο τεχνητός με το χαρακτηριστικό αγχωτικό/εκνευριστικό «τικ-τακ», θα προχωράει ακάθεκτος. Θα συμπληρώνει τον καθημερινό ημερήσιο- εικοσιτετράωρο κύκλο του, όπου κι αν βρίσκεσαι. Ο χρόνος περνάει και δε χρειάζεσαι ένα ρολόι για να το παρατηρήσεις, ότι οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές και τα χρόνια πάνε και έρχονται. Αρκεί να βγεις έξω, να κοιτάξεις γύρω σου και να σηκώσεις ψηλά το βλέμμα σου στον ουρανό. Τότε, θα παρατηρήσεις διάφορα χρώματα. Στην αρχή, πιο ανοικτά και έντονα, στην πορεία πιο απαλά και στο τέλος, πιο σκοτεινά. Κάπως έτσι θα παρατηρήσεις και τη μεταβολή του χρόνου, όταν κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Όπως κι ο ουρανός είναι στην αρχή φωτεινός, όταν φτάνει προς το τέλος του κύκλου του σκοτεινιάζει. Έτσι ακριβώς είναι και τα ανθρώπινα πρόσωπα. Όσο είναι πιο νέα, φαίνονται γεμάτα ζωντάνια, αισιοδοξία, χαρά και όσο περνάει ο χρόνος και μεγαλώνουν, εκπέμπουν κάτι πιο σκεπτικό, σοβαρό, λιγότερο αισιόδοξο, έως και εντελώς απαισιόδοξο. Κάτι που να τους βαραίνει πολύ. Τα συναισθήματα και οι ευθύνες που μεταφέρουν μαζί τους, επεκτείνονται σ’ όλο το πρόσωπο. Σαν τα προβλήματά τους να ζωγραφίζονται στο πρόσωπό τους. Όμως, όλα τα χρώματα έχουν τη μοναδική και ξεχωριστή ομορφιά τους. Είναι μία τέχνη.
Και ο χρόνος είναι τέχνη. Χωρίς αυτόν, δε θα είχαμε το έναυσμα και την έμπνευση να δημιουργήσουμε. Ο χρόνος είναι η ζωή μας. Ξεκινάμε απ’ το 0 και καταλήγουμε στο άγνωστο. Μέσα στον όσο χρόνο θα έχουμε, έως ότου να κλείσουμε τα μάτια μας για πάντα, όσο αναπνέουμε, ζούμε. Και όσο ζούμε, ο χρόνος αρχίζει και μετράει αντίστροφα, μέχρι να έρθει η στιγμή να μας κλείσει τα διόδια προς την αναπνοή, τη ζωή, την ύπαρξη στον γήινο κόσμο και να μας πάει ένα μακρινό, παντοτινό ταξίδι, άγνωστης τοποθεσίας.
Ο χρόνος, όμως, είναι πολύ σημαντικός. Μπορείς να οριοθετήσεις την κάθε στιγμή και να διαμορφώσεις τη ζωή σου σε κάποια χρονοπλαίσια που επιδιώκεις. Αν ο χρόνος δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε τίποτα. Θα απουσίαζε εκείνο το νόημα της ύπαρξής μας. Θα χανόμασταν, ακόμα κι αν υπήρχαμε. Ύστερα, όμως, αφού δημιουργήσαμε κάποια μέσα για να υπολογίζουμε τον χρόνο, καταφέραμε και βάλαμε τη ζωή μας σε μία σειρά. Αρχίσαμε να εξελισσόμαστε, να κινούμαστε σωστά, σε συγκεκριμένα χρονικά όρια, να έχουμε μία ουσιώδη επίγνωση. Καθώς, ο χρόνος συμπεριφέρεται διαφορετικά στον καθένα από εμάς και ακολουθεί πάντοτε διαφορετική προσέγγιση και τακτική, ο ιδιαίτερος τρόπος που έχει για να ξεδιπλώνει τις χαρές και τις φουρτούνες στη ζωή μας αποτελεί μια μαεστρία που δεν μπορεί κανένας ποιητής να γράψει, αλλά ούτε κι ένας ζωγράφος να αποτυπώσει στον καμβά του.
Ο χρόνος δεν μπορεί να πιαστεί, ούτε να σμιλευτεί. Γράφω για το τώρα, το αύριο, όμως, δεν είναι στο χέρι μου, ομοίως και το παρελθόν. Είναι αδύνατο να τον γυρίσεις πίσω, έστω κι αν λησμονείς ή έχεις μετανιώσει. Είναι δύσκολος, έξυπνος και μη προσεγγίσιμος. Είναι, όμως, ελεύθερος και ορίζει. Ξέρει ότι μπορεί να επηρεάσει όποτε, όποιον και όπως το θέλει. Παγιδεύει τους ανθρώπους στα δίχτυα του, ρίχνοντάς τους σ’ ένα ήδη προσχεδιασμένο και μελετημένο για κείνους δρόμο. Ρυθμίζει, δίνει και παίρνει. Εμείς νιώθουμε παγιδευμένοι στον χρόνο και πολλές στιγμές παγωμένοι και αδύναμοι να δράσουμε. «Γιατί σε μένα; Γιατί αυτή η ζωή;», φωνάζουμε. Ο χρόνος ξέρει, όπως και η ζωή. Σωπαίνουν όμως. Δε θα μιλήσουν ποτέ, παρά μόνο θα φροντίσουν να δείξουν.
Ωστόσο, ο χρόνος είναι και κατεργάρης. Όταν περνάς όμορφα ή όταν βιάζεσαι και χρειάζεσαι και στις δύο περιπτώσεις να κυλήσει λίγο πιο αργά ο δείχτης, εκείνος τρέχει σαν δρομέας, ενώ όταν πλήττεις, βασανίζεσαι, βιώνεις φριχτές καταστάσεις, εκείνος βαδίζει αργά, εξαιρετικά αργά. Ο δείκτης των δευτερολέπτων έχει αρχίσει μάλλον και χαλάει. Ή μήπως όχι;
Ο χρόνος δεν αλλάζει ποτέ. Είναι και παραμένει ο ίδιος. Εμείς αλλάζουμε. Εμείς και οι εσωτερικές μας διακυμάνσεις. Αυτός είναι εκεί. Κύριος. Τυπικός στα ραντεβού του. Εμείς, μάλλον, καμιά φορά αργούμε… γιατί δεν είμαστε τυπικοί. Αλλά κυκλοθυμικοί. Αυτά που κοιτάζουμε γύρω μας, δε θ’ αλλάξουν εύκολα. «Ο τόπος φοράει τη μάσκα του χρόνου», είπε ο Άρθουρ Σοπενχάουερ. Ούτε ο χρόνος αλλάζει, ούτε αυτά που αντικρίζουμε. Αλλάζουν μόνο τα συναισθήματα και η οπτική μας με τη βοήθεια του χρόνου. Γι’ αυτό, λοιπόν, νιώσε και άσε τον χρόνο να ξετυλίξει το ταξίδι που προορίζει για εσένα…
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
