Της Μαρίας Κοζανίτη,
Αυτό το άρθρο θα είναι σαν μία αυτοβιογραφία μου, γι’ αυτό προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι θα είναι σε προσωπικό τόνο. Η αλήθεια είναι ότι, μεγάλωσα στα γήπεδα καθώς από τεσσάρων χρόνων, ξεκίνησα κολύμβηση μέχρι την ηλικία των 12 και στη συνέχεια από τα 12 (ένα διάστημα τα έκανα παράλληλα) ξεκίνησα το στίβο σε επίπεδο αθλητισμού και μετέπειτα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Τον αθλητισμό γενικότερα τον εγκατέλειψα σε ηλικία 17 χρόνων.
Ο αθλητισμός, είναι ακριβώς αυτό που λέει η ρίζα της λέξης, ένας άθλος. Στη διάρκειά του προσφέρει περισσότερες λύπες από ό,τι χαρές, αλλά μακροπρόθεσμα τα εφόδια που σου δίνει είναι για μια ζωή. Πρώτα από όλα, το βασικότερο που μου έδωσε, πέρα από ένα γερό σώμα και ένα δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα, είναι το μικρόβιο του να μην τα παρατάω. Να προσπαθώ ξανά και ξανά μέχρι να πετύχω το στόχο μου. Μου έμαθε ότι η επιβράβευση που θα πάρω στο τέλος θα είναι διπλή από κάποιον που είτε πέτυχε πιο εύκολα από εμένα, είτε απλά τα παράτησε. Μου έμαθε να βάζω στόχους και να τους υλοποιώ όχι μόνο βάσει προγράμματος, αλλά κυρίως “βάσει πάθους” δηλαδή, όταν θέλω να πετύχω κάτι να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.
Ένας αθλητής, έχει μάθει να επιβιώνει, έχει μάθει να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Ένα απλό παράδειγμα για το πείσμα που διαθέτει ένας αθλητής είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες. Φανταστείτε λοιπόν, τον αθλητή που έχει παραδώσει σώμα και ψυχή για να βρίσκεται εκεί και να πάει χαμένος όλος ο άθλος τεσσάρων χρόνων προετοιμασίας, επειδή απλά έκανε μία λάθος εκκίνηση… Ωστόσο, το πάθος, η επιμονή του, η υπομονή του είναι πολύ πιο δυνατά από την αποτυχία της στιγμής και τον πεισμώνουν ακόμα πιο πολύ για να ξαναβρεθεί εκεί.
Ο αθλητισμός μου έμαθε να είμαι πειθαρχημένη, να βάζω πάντα πρόγραμμα στη ζωή μου και να βλέπω τον κόσμο σαν να είμαστε όλοι ίσοι. Γιατί στο πεδίο της μάχης, όλοι είναι ίσοι, όλοι συμμετέχουν, όλοι συναγωνίζονται, όλοι μετριούνται με το ίδιο χρονόμετρο, με την ίδια μεζούρα, όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Μου έμαθε να θαυμάζω και να εμπνέομαι από το καλύτερο και να προσπαθώ γι’ αυτό. Να σέβομαι όποιον προσπαθεί και όχι το βολεψάκια, τον ύπουλο, τον ξερόλα, τον “όλοι ντοπαρισμένοι είναι”, το μίζερο και γενικώς όποιον έχει παραιτηθεί από τη ζωή του γιατί “απλά είναι άτυχος”. Μου έμαθε ότι εμείς καθορίζουμε την τύχη μας με την πίστη και την αφοσίωση στο στόχο μας.
Δεν υπάρχει μέρα στη ζωή μου που να μην εμπεριέχει τη φράση “όταν έκανα στίβο…” ή “όταν έκανα κολύμβηση…” γιατί απλά μου έμαθε να στιγματίζομαι από τα καλά γεγονότα, να τα κουβαλάω πάντα μαζί μου και να τα εξιστορώ στους ανθρώπους μου για να τους παρακινώ και να τους δείχνω το μεγαλείο του αθλητισμού· γιατί αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στη ζωή μου!
Θα κλείσω με την καλύτερη φράση που έχω διαβάσει ποτέ σε άρθρο, από το δημοσιογράφο Βασίλη Σαμπράκο η οποία αποτυπώνει όλη την κοσμοθεωρία του αθλητισμού: «Όχι, δε θα γεμίσει η Ελλάδα Ολυμπιονίκες. Βοήθησέ την, όμως, να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πρωταθλητές. Και, κυρίως, βοήθα το παιδί σου να παραδειγματιστεί σωστά, για να ζήσει καλύτερα. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει Πετρούνιας ή Γιαννιώτης. Είναι όμως απαραίτητο να μη γίνει κοπρίτης, ξερόλας, ο πονηρός του καφενείου, ο τίποτας κι ο πουθενάς. Όχι;».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Είναι 21 ετών, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μιλάει ακατάπαυστα, θέλει να είναι ενήμερη για τα πάντα και στον ελεύθερο της χρόνο κάνει εθελοντικά διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή και διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Λατρεύει τα ταξίδια και ευελπιστεί μέσα από τη δημοσιογραφία να αλλάξει τον κόσμο.
