Της Αιμηλίας Μπέλμπα,
Από μια ταινία, που ξεκινά με ένα πτώμα να επιπλέει στην πισίνα μιας βίλας σίγουρα έχει κανείς υψηλές απαιτήσεις και το “Sunset Boulevard” τις ικανοποιεί όλες. To “Sunset Boulevard” (“H Λεωφόρος της Δύσης”) είναι μια από τις σημαντικότερες ταινίες, που έχουν γυριστεί ποτέ και παραμένει ακόμα επίκαιρη με ένα μοναδικό τρόπο, αν και έχουν περάσει 70 χρόνια από όταν βγήκε στους κινηματογράφους..
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο, γιατί το Hollywood δεν μπορεί να δημιουργήσει ξανά την ατμόσφαιρα των noir ταινιών της δεκαετίας του ‘40 και του ‘50 , αλλά και γιατί το “Sunset Boulevard” είναι μια από τις λίγες ταινίες, ίσως και η μοναδική, που παρουσιάζουν με ποιητικό ρεαλισμό τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες σε αυτόν το μαγικό τόπο. Επίσης, αυτή ήταν η πρώτη ταινία, που έδειχνε γενικά ότι τα πράγματα στο Hollywood δεν είναι πάντα υπέροχα και για αυτό αρκετοί από τους παραγωγούς των μεγάλων στούντιο ήταν εκνευρισμένοι με τον σκηνοθέτη, Μπίλι Γουαίλντερ.
Ίσως εν έτη 2020 η ιστορία της πρωταγωνίστριας, Norma Desmond, μιας σταρ της εποχής του βωβού κινηματογράφου που βρέθηκε στο περιθώριο, ίσως ακούγεται λίγο βαρετή, αλλά στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν είναι βαρετή, αλλά είναι εξαιρετικά σύγχρονη. Και αυτό για δύο λόγους, γιατί η Norma Desmond, όπως και αρκετοί άνθρωποι σήμερα, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις ραγδαίες αλλαγές, που συμβαίνουν στον κόσμο γύρω της, αλλά και γιατί, αυτό που στην πραγματικότητα την κρατά πίσω είναι ένα μείγμα ματαιοδοξίας και εγωκεντρισμού, τα οποία αμφότερα αυτή την εποχή μπορούμε να τα δούμε παντού γύρω μας.
Η ταινία, μετά το αρχικό πλάνο με το πτώμα του Joe Gillis (William Holden), κάνει μια αναδρομή στα γεγονότα, που προηγήθηκαν του θανάτου του. Έτσι, μαθαίνουμε ότι ο Joe ήταν ένας σεναριογράφος με μια καριέρα, που είχε την κατιούσα και σε αυτά τα πρώτα λεπτά ανακαλύπτουμε την πρώτη πικρή αλήθεια. Πως δηλαδή οι σεναριογράφοι έπαιρναν τότε (και ίσως και τώρα σε πολλές περιπτώσεις) ελάχιστα χρήματα και οι παραγωγοί και οι διευθυντές των στούντιο δεν τους αντιμετώπιζαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Joe λοιπόν, χρεωμένος, χωρίς δουλειά και ένα βήμα πριν παρατήσει το Χόλιγουντ και γυρίσει στη βαρετή ζωή, που είχε πριν αποφασίσει να κυνηγήσει την καριέρα του στον κινηματογράφο, πρέπει να σώσει το αυτοκίνητο του, που θέλουν να του το πάρουν κάποιοι που τους χρωστά χρήματα. Μέσα στον πανικό του, ο Joe κρύβει το αυτοκίνητο στο γκαράζ μιας όπως πίστευε ο ίδιος εγκαταλελειμμένης βίλας. Όμως, τελικά η τεράστια και εμβληματική βίλα δεν ήταν εγκαταλελειμμένη, αλλά άνηκε στην Norma Desmond, η οποία ήταν μια κορυφαία ηθοποιός την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Η επιλογή της Gloria Swanson για τον ρόλο ήταν ιδανική, μιας και εκείνη ήταν μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της εποχής του βωβού κινηματογράφου και όπως και η Norma Desmond στην ταινία, θα μπορούσε να πει “Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχαν τα Paramount Studios” και θα είχε δίκιο.
Η Norma Desmond μέσα στη μοναξιά της και στη θλίψη της απομόνωσης της μπερδεύει τον Joe με τον υπάλληλο του γραφείου τελετών ζώων που περίμενε, καθώς ένα από τα κατοικίδια της είχε πεθάνει και στέλνει τον μπάτλερ της να τον καλέσει μέσα στο σπίτι. Η παρεξήγηση λύνεται γρήγορα και ο Joe απελπισμένος για χρήματα βρίσκει μια εκ πρώτης όψεως καλή ευκαιρία στο πρόσωπο της Norma Desmond, που είναι απελπισμένη και για παρέα και για επιβεβαίωση, και αναλαμβάνει να την βοηθήσει να κάνει κάποιες διορθώσεις σε ένα σενάριο, που έχει γράψει η ίδια για να επιστρέψει στην μεγάλη οθόνη.
Ο Joe μετακομίζει στο σπίτι της Norma Desmond και η σχέση τους εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω από επαγγελματική. Η Norma Desmond «λούζει» τον Joe με δώρα και χρήματα. Εκείνος, λίγο αργά συνειδητοποιεί, πως είναι ερωτευμένη μαζί του και προσπαθεί να την απορρίψει ευγενικά, αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμενε και έτσι, μένει εγκλωβισμένος σε αυτή τη σχέση. Παράλληλα, σε ένα πάρτι, ο Joe γνωρίζει την Betty, η οποία δουλεύει στην Paramount, έχει διαβάσει το τελευταίο σενάριο που απέρριψε το στούντιο και θεωρεί πως μια σκηνή έχει προοπτική. Οι δύο τους ταιριάζουν αμέσως. Η Betty, η οποία προέρχεται από μια οικογένεια στην οποία όλοι είχαν μικρές δουλειές στον χώρο του κινηματογράφου, το οποίο με τη σειρά του -έμμεσα- δείχνει τον νεποτισμό της βιομηχανίας, αλλά και την εθιστική δύναμη της, είναι ό,τι ήταν ο Joe κάποτε. Νέα, δημιουργική και με όρεξη να γράψει κάτι που θα προκαλέσει συναισθήματα και θα έχει κάποια σημασία. Οι δύο τους βρίσκονται κρυφά τα βράδια στα γραφεία του άδειου στούντιο και γράφουν την ταινία τους, και έτσι όπως γράφουν ερωτεύονται. Αλλά, «κανείς δεν αφήνει μια σταρ, αυτό είναι που την κάνει σταρ», όπως λέει και η Norma Desmond στην ταινία. Εν τέλει, μετά από πολλές αποκαλύψεις και ανατροπές, τις οποίες δε θα σας πούμε για να δείτε την ταινία, ο Joe καταλήγει νεκρός από πυροβολισμούς στην πισίνα. Η σταρ, Norma Desmond, «βουτάει» εντελώς στην τρέλα και κατεβαίνει τις μεγάλες εντυπωσιακές σκάλες της βίλας της, που είναι γεμάτες από δημοσιογράφους και αστυνομικούς, νομίζοντας πως βρίσκεται σε γύρισμα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι αποφασίζουν να πάνε με τα… νερά της και η ταινία κλείνει με εκείνη να κοιτά το φακό και να λέει: «Εντάξει κύριε De Millie, είμαι έτοιμη για το κοντινό μου».
Στην ταινία, guest εμφανίσεις ως ο εαυτός τους έκαναν αρκετά γνωστά ονόματα της εποχής, όπως η gossip αρθρογράφος Hedda Hopper, που έχει και δικό της αστέρι στο Hollywood και ο επίσης Αρθρογράφος, Sidney Skolsky, ο θρυλικός σκηνοθέτης Cecil B. DeMille και οι ηθοποιοί Buster Keaton, Anna Q. Nilsson και H. B. Warner.
Για το τέλος, σας παραθέτουμε μια από τις καλύτερες ατάκες της ταινίας: “So they were turning after all, those cameras. Life, which can be strangely merciful, had taken pity on Norma Desmond. The dream she had clung to so desperately had enfolded her”.
Γεννήθηκε το μεσημέρι ενός Νοέμβρη. Τώρα ποιανού ακριβώς Νοέμβρη, αυτό δεν πρόκειται να σας το πει. Έχει τελειώσει μια Σχολή Δημοσιογραφίας και έχει δουλέψει ως δημοσιογράφος σε site, κειμενογράφος και έχουν εκδοθεί δυο βιβλία της, εκ των οποίων το ένα στα αγγλικά.
