Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Με την ονοματολογία σχετικά με το πρόσωπο που θα προτείνει ο Πρωθυπουργός για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας να κρατεί καλά, φαίνεται τουλάχιστον να αποκλείεται το ενδεχόμενο νέας θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για τη χώρα. Ο Παυλόπουλος, σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει τα προσόντα εκείνα που πρέπει να έχει ο Ανώτατος Πολιτειακός Άρχων. Δεν τυγχάνει ευρύτατης αποδοχής από τον ελληνικό λαό και το πολιτικό σύστημα. Δεν συμβολίζει τη νέα εποχή στην οποία η χώρα οφείλει να προχωρήσει ούτε αντιπροσωπεύει την εθνική επίγνωση και το ήθος το οποίο οφείλει να εκφράζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα έργα και οι ημέρες του τόσο στο τωρινό του αξίωμα όσο και συνολικά στην πολιτική του διαδρομή, τον καθιστούν έναν εκ των κορυφαίων εκπροσώπων της πολυεπίπεδα χρεοκοπημένης Ελλάδας. Υπήρξε, ως Υπουργός Εσωτερικών, το νούμερο δύο των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή της περιόδου 2004-2009, που παρέλαβε μια χώρα με ακμάζουσα οικονομία στον σκληρό πυρήνα της Ενωμένης Ευρώπης, έχοντας κάνει σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της απολαμβάνοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη διεθνώς.
Παρέδωσε μια χώρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, όπου κατά την περίοδο Καραμανλή είχαμε ρεκόρ σκανδάλων, γιγάντωση του Δημοσίου κι έξαρση του κομματισμού μέσω των εκατοντάδων χιλιάδων προσλήψεων “γαλάζιων παιδιών’’ με υπογραφή Παυλόπουλου, ενώ το κύρος της χώρας δέχθηκε απανωτά πλήγματα. Η Πολιτεία δε ουσιαστικά αποσύρθηκε από βασικά καθήκοντά της: Τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, η Αθήνα και μεγάλες πόλεις καίγονταν και λεηλατούνταν επί μέρες από εγκληματικά στοιχεία, που έθεταν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των πολιτών ενώ παράλληλα κατέστρεφαν ιδιωτική και δημόσια περιουσία. Ο Παυλόπουλος, έχοντας την πολιτική ευθύνης της αντιμετώπισης της κατάστασης ως υπέρ-Υπουργός Εσωτερικών, επέλεξε την παθητική στάση με αποκλειστικό γνώμονα τη διαχείριση του ήδη μεγάλου πολιτικού κόστους για τον ίδιο και την τότε κυβέρνηση. Φυσικά, το μεγαλύτερο έγκλημα της περιόδου Καραμανλή ήταν η απόκρυψη των στοιχείων σχετικά με τη πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τη στιγμή μάλιστα που αυτή είχε εισέλθει στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το έλλειμμα και το χρέος της χώρας είχαν εκτιναχθεί, η κυβέρνηση προσπαθούσε να παραπλανήσει Ευρωπαίους και Έλληνες και τελικά επέλεξε να δραπετεύσει δια των βουλευτικών εκλογών του 2009. Ο αποκλεισμός της χώρας από τις αγορές ήταν φυσικό επόμενο και τελικά, προ του κινδύνου της άτακτης χρεοκοπίας, ήρθε το Μνημόνιο. Ουδέποτε ο Καραμανλής ή άλλα ηγετικά στελέχη της περιόδου του όπως ο Παυλόπουλος ένιωσαν την ανάγκη να δώσουν εξηγήσεις στον ελληνικό λαό. Είτε παρέμεναν στη σιωπή είτε διέδιδαν θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες τάισαν το τέρας του λαϊκισμού που θέριεψε στην ελληνική κοινωνία.
Κι όμως, ένας καθόλα αποτυχημένος υπουργός και ασεβής προς τον ελληνικό λαό πολιτικός αναδείχθηκε στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως πρόταση του Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτών δηλαδή που εργαλειοποίησαν τις πρόνοιες του Συντάγματος ώστε, με αφορμή την υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές, μη διστάζοντας να συνασπιστούν με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ο Παυλόπουλος συμφωνώντας να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας τότε δικαίωσε τον βιασμό του Θεμελιώδους Νόμου του Κράτους. Ταυτόχρονα, έπαιζε και το παιχνίδι του Τσίπρα με στόχο τον διεμβολισμό της ΝΔ. Τα συμφέροντα των συστημάτων Τσίπρα και Καραμανλή διαπλέκονται. Ο πρώτος επέλεξε ν’ αφήσει τον δεύτερο εκτός κάδρου ευθυνών για την χρεοκοπία της Ελλάδας. Η τακτική αυτή ευνοούσε κι ευνοεί αμφότερους. Ο μεν Τσίπρας στόχευε και στοχεύει τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Ο δε Καραμανλής μένει στο απυρόβλητο, ώστε να εμφανιστεί αργότερα πολιτικά αναβαπτισμένος. Ο Τσίπρας αξιοποίησε εκτός των ΑΝΕΛ και άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης του Καραμανλή όπως ο επί ημερών του Διοικητής της ΕΥΠ Παπαγγελόπουλος. Παράλληλα, το σύστημα Καραμανλή πρόσφερε μεγάλη βοήθεια στον Τσίπρα λειτουργώντας ως “πέμπτη φάλαγγα”της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δημιουργώντας προβλήματα κι αμφισβητώντας την αντιπολιτευτική γραμμή του κόμματος.
Σε αυτό πλαίσιο, το καλοκαίρι του 2015, ο Παυλόπουλος έβαλε την υπογραφή του στο δημοψήφισμα – παρωδία ενώ ο υπηρεσιακός Πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μείμαράκης έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να υποστεί ο Τσίπρας όσο το δυνατό μικρότερη φθορά από το χάος που προκάλεσε και τη μεγαλειώδη του κυβίστηση και να κερδίσει άνετα τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να βρεθεί απέναντι στη συμμαχία Καραμανλή – Τσίπρα. Διαφοροποιήθηκε από την κομματική γραμμή και δεν ψήφισε τον Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εξελέγη Πρόεδρος του κόμματος μιας και το διαχρονικό ένστικτο αυτοσυντήρησης της ελληνικής Δεξιάς οδήγησε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της στο ορθό συμπέρασμα ότι με την τακτική του Μεϊμαράκη και καραμανλικών ο Τσίπρας θα παρέμενε για μία οχταετία τουλάχιστον Πρωθυπουργός, μέχρι η δυναστεία να κρίνει πως οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να βγει και πάλι μπροστά…
Δεν έχει λοιπόν λόγο ο Μητσοτάκης να αυτοαναιρεθεί και να δικαιώσει τους αντιπάλους του εντός κι εκτός ΝΔ. Πιθανότατα θα προτείνει ένα πρόσωπο προερχόμενο από την Κεντροαριστερά προκειμένου να συνεχίσει το άνοιγμα σε αυτόν τον χώρο και να σηματοδοτήσει την προσπάθεια διακομματικής συναίνεσης. Ο Τσίπρας θα βρεθεί στη δυσχερή θέση να επιλέξει μεταξύ της προσχώρησης στην πρόταση του αντιπάλου του ή στην επιμονή στον Παυλόπουλο. Θα καταφέρει επίσης ο Μητσοτάκης έτσι να εξασφαλίσει και τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει θέσει βέτο σε υποψηφιότητα από τη Δεξιά. Οι καραμανλικοί είναι δύσκολα θα τολμήσουν να καταψηφίσουν οργανωμένα την πρόταση αυτή, μιας κι ο Μητσοτάκης τότε θα πάει σε εκλογές που, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, θα τις κερδίσει, χρεώνοντάς τους την πτώση της κυβέρνησης και αποκτώντας τον πλήρη έλεγχο της ΝΔ. Ας ελπίσουμε λοιπόν, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι αντάξιος του ρόλου του.
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
