Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Ας ξεκινήσουμε με μία σημαντική παραδοχή. Στο διαδίκτυο δεν θα δούμε την εικόνα του αστυνομικού όταν αυτός με την επαγγελματική του ιδιότητα συνεισφέρει στο κοινό καλό και επεμβαίνει για τη διασφάλιση της δημόσιας ειρήνης. Αναμενόμενο. Δεν πουλάει και δεν αγοράζει «κλικς» μια είδηση σαν αυτή. Τουλάχιστον δεν κεντρίζει με τον ίδιο τρόπο το ενδιαφέρον όσο μια είδηση ή μια φωτογραφία αστυνομικής αυθαιρεσίας και χρήσης αλόγιστης βίας, η οποία σαφώς και πρέπει με κάθε τρόπο να προβάλλεται αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε να μην αμαυρώνει τον συνολικό χαρακτήρα της αστυνομίας. Το κοινό το οποίο έχουν οι δύο περιπτώσεις είναι η παράλληλη ύπαρξή τους στις κοινωνίες μας. Διαφέρουν όμως στην ποσότητα επανάληψης καθώς και στον τρόπο προβολής τους.
Η δεύτερη περίπτωση είναι και εκείνη η οποία μας απασχόλησε τις προηγούμενες εβδομάδες. Φαινόμενα αστυνομικής βίας και καταστολής κατέκλυσαν τα Μέσα Ενημέρωσης. Δεν έχουν ξεθωριάσει στη μνήμη κανενός άλλωστε τα περιστατικά εκγύμνωσης και κακοποίησης προσαχθέντων στα πλαίσια της πορείας για την επέτειο του πολυτεχνείου, ενώ παράλληλα δεν έχει προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στη μερίδα του τύπου, που προέβη σε εκτενέστερες αναφορές σχετικά με την σύλληψη και τη βίαιη προσαγωγή του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, σε μια προσπάθεια εκκένωσης της κατάληψης σε διπλανή πολυκατοικία από εκείνη όπου ο σκηνοθέτης διαμένει. Αυτά, και εφόσον δεν αμφισβητήσουμε την εγκυρότητά τους, αποτελούν σημαντικά ζητήματα, τα οποία πρέπει να απασχολούν τόσο την πολιτεία όσο και τον καθένα μας ξεχωριστά αφού προσβάλλουν και ευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπόσταση.
Η πρώτη περίπτωση αφορά τον κανόνα και για τον λόγο αυτό πολλές φορές τείνουμε να προβάλλουμε τις εξαιρέσεις του, οι οποίες όμως σε ένα τόσο ιδιαίτερό και σημαντικό καθήκον, όπως η αστυνόμευση, έχουν ποικίλες συνέπειες και πλήττουν βαθύτατα τη συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Ο ρόλος της αστυνομίας, τον οποίο ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος του σώματος φαίνεται να ασπάζεται και να κατανοεί είναι η διατήρηση της ασφάλειας και η προστασία των πολιτών χωρίς διακρίσεις. Αν κάνουμε μερικά βήματα προς τα πίσω και κοιτάξουμε και την ευρύτερη εικόνα, θα διαπιστώσουμε πως τίθεται και θέμα διαφύλαξης της ίδιας της δημοκρατίας και των αξιών της. Άλλωστε η ελευθερία του καθενός περιορίζεται από τα όρια στα οποία ξεκινά η ελευθερία του συμπολίτη του. Αν όμως φτάσουμε στα πλαίσια επιβολής των ορίων ελευθερίας από την αστυνομία τότε διαπιστώνουμε εύκολα την αστοχία μας σαν κοινωνία. Η αστυνομία δεν πρέπει να υπάρχει μόνο για να καταστέλλει αλλά για να προστατεύει. Η αστυνομία παρότι εν ονόματι του κράτους διατηρεί το μονοπώλιο άσκησης έννομης βίας, όπου και όποτε κρίνει αναγκαίο οφείλει να το χρησιμοποιεί λελογισμένα και με άξονα το κοινό καλό και τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης.
Σε μια προσπάθεια εξήγησης των αντιδημοκρατικών συμπεριφορών τόσο από τη μεριά της αστυνομίας όσο και από τη μεριά των διαμαρτυρόμενων ανά περίπτωση (φυσικά δεν κάνουμε λόγο για γενίκευση αλλά για εκείνες τις μεμονωμένες περιπτώσεις οι οποίες όμως αρκούν για να πλήξουν τον αθωράκιστο κοινωνικό πυρήνα) ο συλλογισμός σταματά πρωτίστως στην εκπαίδευση την οποία και οι δύο μεριές λαμβάνουν. Στο ίδιο σχολείο δεν διδασκόμαστε τις αρχές της δημοκρατίας και την ανάγκη προστασίας της, αφού αποτελεί και το πιο εύθραυστο πολίτευμα. Στο ίδιο σχολείο δεν διδαχθήκαμε ουσιαστικά την απέχθεια απέναντι στη βία και το πόσο αυτή μπορεί να πλήξει το δημόσιο συμφέρον. Από τα χρόνια στο ίδιο το σχολείο δυστυχώς, οπλίζεται με πέτρες το χέρι του αντιεξουσιαστή και με γκλοπ το χέρι του «μπάτσου». Και κάπου στη μέση βρίσκονται τόσο οι αστυνομικοί που πράττουν ορθά και αξιοπρεπώς το αξίωμά τους με σεβασμό στη κοινωνία, την οποία υπηρετούν όσο και οι υπόλοιποι πολίτες που επιλέγουν τον δρόμο του διαλόγου και της επιχειρηματολογίας μέσω των διεξόδων που το ίδιο το πολίτευμα δίνει για την έκφραση τους. Φυσικά το εκπαιδευτικό σύστημα δεν δύναται να επωμιστεί τις ευθύνες ενός ολόκληρου κοινωνικού προβλήματος ωστόσο όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν στην εκπαίδευση και την παιδεία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
