Του Νίκου Παντελαίου,
Μια από τις πολλές εικόνες του Πολωνού γραφίστα Pawel Kuczynski με έβαλε σε πολλές σκέψεις όταν την είδα, καθώς αντιμετωπίζω το θέμα που απεικονίζει καθημερινά.
Πόσες φορές έχεις παραπονεθεί ότι οι γονείς δε σε καταλαβαίνουν; Ότι είναι στενόμυαλοι και ότι δε μπορούν να σε καταλάβουν; Αν έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας από εσένα, είμαι σίγουρος ότι έχεις κάνει τέτοιες και παρόμοιες σκέψεις πάνω από μία φορές!
Όπως εσύ λοιπόν, έτσι και εγώ αναρωτιέμαι και δε μπορώ να καταλάβω γιατί οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι άνθρωποι του οικογενειακού μας και μη κύκλου που είναι σε μια προχωρημένη ηλικία δε μπορούν να μας καταλάβουν… Την απάντηση μου την έδωσε αυτή η πανέξυπνη εικόνα…
Όλοι μας όσο μεγαλώνουμε, ανακαλύπτουμε τον κόσμο και σαν σφουγγάρι απορροφάμε τις ιδεολογίες, τους τρόπους ζωής, τα σωστά και τα λάθη, το καλό και το κακό, τον “κόσμο” γενικότερα, όπως αυτά είναι διαμορφωμένα όταν αρχίζουμε να τα αντιλαμβανόμαστε! Μαθαίνουμε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε με βάση την εποχή που διανύουμε. Όσο λοιπόν ο καιρός περνάει, κάποια στιγμή γεμίζουμε και δεν έχουμε κάτι άλλο να απορροφήσουμε. Όταν, λοιπόν, ένα σφουγγάρι έχει γεμίσει νερό και δε μπορεί να απορροφήσει άλλο, πρέπει να το στραγγίξουμε. Μπορούμε, όμως, να στραγγίξουμε έναν άνθρωπο; Μάλλον όχι. Πώς μπορείς να τον κάνεις να σταματήσει να πιστεύει σε όλα όσα του έχει διδάξει η ζωή μέχρι τώρα και να αρχίσει να τη διαβάζει ξανά από την αρχή; Δε νομίζω να γίνεται αυτό!
Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που θα συναντήσεις ή έχεις ήδη κάποιον άνθρωπο στην ζωή σου που παρ’ όλη τη διαφορά της ηλικίας έχει τις ίδιες ή έστω παρόμοιες απόψεις με εσένα. Μπορεί να πιστεύεις και εσύ όπως και εγώ ότι θα είμαστε έτσι όταν μεγαλώσουμε. Η ζωή διδάσκει στον καθένα μας κάτι διαφορετικό. Όσοι βρίσκονται στην ίδια ηλικία έχουνε διαβάσει από το ίδιο βιβλίο απλά διαφορετικό κεφάλαιο ο καθένας. Έχουν την ίδια αντίληψη για τα πράγματα απλά ο καθένας τα βλέπει και τα αντιμετωπίζει διαφορετικά. Αυτός είναι και ο βασικός παράγοντας που μας διαφοροποιεί από όλους τους άλλους.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, δε γινόμαστε οπισθοδρομικοί όταν μεγαλώνουμε, απλά σταματάμε να δεχόμαστε και άλλες πληροφορίες, σταματάμε να βλέπουμε μπροστά, σταματάμε να θέλουμε να προχωρήσουμε, να εξερευνήσουμε όλα όσα έχει να μας δείξει ο δρόμος μπροστά μας και πηγαίνουμε με βάση την όπισθεν, με βάση όλα όσα μάθαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Φυσικά και θα δεχτούμε μερικά καινούργια πράγματα που έχει να μας προσφέρει η ζωή, γιατί άλλωστε δε μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς· όταν όμως οι καταστάσεις αρχίζουν να αλλάζουν όλα όσα έχουμε μάθει, απλά δε μπορούμε να το δεχτούμε. Και για να καταλάβεις έστω και στο ελάχιστο τους γονείς σου, σκέψου πόσες φορές είπες ότι τα παιδάκια στο δημοτικό πλέον έχουν ξεσαλώσει και ότι όταν εσύ ήσουν στην ηλικία τους ήσουν πολύ καλύτερος. Απλά μάθαμε πώς πρέπει να είμαστε και τώρα όλα τα διαφορετικά μας κακοφαίνονται… Έτσι λοιπόν και όλοι όσοι σε κρίνουν, το κάνουν με βάση την ζωή τους και το τι διδάχθηκαν. Δε μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό γιατί και εσύ όταν έρθεις στη θέση τους, θα κάνεις τα ίδια ακριβώς.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα πριν κλείσω, σε διαφορετική νότα από το υπόλοιπο κείμενο. Πρόσφατα είχα δει ένα βίντεο στο Youtube από ένα ψυχολόγο που μίλαγε για το τι να κάνουμε ώστε να μην επηρεαζόμαστε από τις απόψεις των γύρω μας. Η απάντηση που έδωσε ήταν εξωφρενικά απλή και μέχρι και τη στιγμή που είδα το βίντεο δε μπορούσα με τίποτα να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση. Για ποιά κατάσταση μιλάω; Μα φυσικά για αυτή που όταν κάποιος γνωστός και μη αναφέρει την άποψή του για εσένα ή για κάτι που έκανες και παράλληλα σε κρίνει, σε επηρεάζει και σε κάνει να αισθάνεσαι σκουπίδι. Αν το έχεις βιώσει αυτό θέλω να σκεφτείς ένα, και μόνο ένα πράγμα. Τον ρώτησες; Αν ζητάμε την άποψη κάποιου, αυτό σημαίνει ότι τον σεβόμαστε και πως πιστεύουμε ότι μπορεί να μας δώσει μία σωστή συμβουλή. Αυτόν θα τον ακούσεις, είτε σου αρέσουν είτε όχι αυτά που έχει να πει. Για όλους τους άλλους που απλά σου λένε τη γνώμη τους σε πράγματα που δεν τους αφορούν και πάνω από όλα δεν τους έχεις ρωτήσει, η λύση είναι πολύ απλή! Κλείσε τα αυτιά σου και (όπως έλεγε και ένας παλιός δάσκαλός μου) γράψε τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. “Μα Νίκο πρέπει να ακούμε τι έχουν να πουν οι γύρω μας γιατί έτσι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι και θέλουν το καλό μας”. Όχι! Αν θέλουν το καλό σου, θα σε συμβουλέψουν χωρίς να σε κρίνουν. Ο κάθε ένας, όμως, όπως είπαμε και πιο πριν βλέπει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Δεν είμαστε καρμπόν. Αν κάτι είναι καλό για εμένα δε σημαίνει ότι είναι και για εσένα. Αν κάτι με βοήθησε δε σημαίνει ότι θα βοηθήσει και εσένα. Δεν είναι όλα για όλους. Γι’ αυτό και όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα πηγαίνουμε σε συγκεκριμένους ανθρώπους και δε ρωτάμε τους πάντες.
Κλείνοντας, θέλω να σου πω να είσαι ανοιχτόμυαλος. Μη βάζεις παρωπίδες, γιατί δε βοηθάς κανέναν και κυρίως τον εαυτό σου. Αν θες να είσαι σαν εκείνον το γνωστό σου που σε καταλαβαίνει, αν θέλεις να έχεις μία καλή σχέση με τα παιδιά σου χωρίς ψέματα τότε θα πρέπει από τώρα να μπορέσεις να ανοίξεις όσο περισσότερο γίνεται το μυαλό σου. Ο κόσμος δε σταματάει, μόνο αλλάζει!
