Της Έλενας Καππέ,
Ο Δημήτριος Χαλκοκονδύλης, ήταν από τους σημαντικότερους Έλληνες λόγιους. Γεννήθηκε, το 1423 στην Αθήνα και καταγόταν από μεγάλη και αρχοντική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Κάποια χρόνια αργότερα, η οικογένειά του διώχθηκε από την Αθήνα όταν ο θείος του ήρθε σε αντιπαράθεση με μια μεγάλη και διάσημη οικογένεια της Φλωρεντίας όπου και έφυγαν για τη Πελοπόννησο και συγκεκριμένα για τον Μυστρά.
Οι σπουδές του, αφορούσαν τη φιλοσοφία. Το 1449, πηγαίνει στη Ρώμη, όπου ολοκληρώνει τις σπουδές του και διδάσκεται 2 χρόνια τη λατινική γλώσσα. Αργότερα, για τρία χρόνια, κάνει μαθήματα ελληνικών στη Περούτζια αλλά επιστρέφει στη Ρώμη όπου γνωρίζεται με αρκετούς ακόμη λόγιους της εποχής και μαζί αντιγράφουν και μεταφράζουν τον κύκλο του Βησσαρίωνα.
Στη συνέχεια, μεταφέρεται στη Πάντοβα όπου και γίνεται καθηγητής στην έδρα ελληνικών του πανεπιστημίου της περιοχής. Μαθαίνει στους σπουδαστές του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Το 1472, μεταφέρεται στη Φλωρεντία, όπου κι εκεί αναλαμβάνει την έδρα των ελληνικών του πανεπιστημίου. Από τα χέρια του, πέρασαν κάποιοι από τους σπουδαιότερους ανθρωπιστές δεδομένου ότι την περίοδο εκείνη η Φλωρεντία ήταν το σπουδαιότερο κέντρο ανθρωπιστικών σπουδών. Η φήμη του ως δάσκαλος γρήγορα εξαπλώθηκε. Το 1484, παντρεύεται και από το γάμο αυτό αποκτά τέσσερα παιδιά.
Παράλληλα με την εξάπλωση της φήμης του ως περίφημος δάσκαλος, δημιουργήθηκε ο φθόνος του νεαρού αντίζηλού του, Άντζελο Πολιτσιάνο. Ο τελευταίος, ξεκίνησε να μεταδίδει ψευδείς πληροφορίες γα τον Χαλκοκονδύλη, γεγονός που απομάκρυνε πολλούς μαθητές από κοντά του. Ο μεγάλος δάσκαλος ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος.
Το 1491, ο άρχοντας του Μιλάνου, τον καλεί για να διδάξει ελληνικά. Το κλίμα ήταν πολύ ευνοϊκό και χωρίς πλέον να υπάρχουν αντιζηλίες από κανέναν, μπόρεσε να αφοσιωθεί σε αυτό που τόσο αγαπούσε, τη διδασκαλία. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Πολιτσιάνο, επιστολές κατέφθασαν στα χέρια του Χαλκοκονδύλη, όπου του ζητούσαν να επιστρέψει πίσω στη Φλωρεντία, σκεπτόμενος έστω τους μαθητές του που έχασαν πολλά παραπάνω από έναν απλό δάσκαλο. Στο Μιλάνο αποκτά ακόμη έξι παιδιά. Το τελευταίο σε ηλικία 78 ετών. Δυστυχώς, τα τρία από τα παιδιά του τα έχασε λίγο πριν πεθάνει και ο ίδιος. Πεθαίνει στο Μιλάνο, στις 9 Γενάρη 1511, αρκετά μεγάλος σε ηλικία, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία φήμη και ένα μεγάλο έργο.
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ο πολύ σημαντικός -για τη μετέπειτα πορεία του- δάσκαλος του, ο Θεόδωρος Γάζης. Ήταν λόγιος και επιστήμονας ανθρωπιστής της περιόδου. Τον δίδαξε και ανέπτυξε μαζί του στενή φιλία αφήνοντας του μετά το θάνατό του, όλα τα χειρόγραφα του αλλά και τα εγχειρίδια της βιβλιοθήκης του.
