Της Αγγελικής Καλούδη,
Σήμερα, πολλοί κάνουν λόγο για πολιτική ταπείνωση, για ιδεολογική απάθεια και για αποξένωση από το εν γένει πολιτικό σύστημα. Αυτή η αποστασιοποίηση, ειδομένη εντονότερα στις νεαρές ηλικίες, επαληθεύεται αναμφισβήτητα από τα στατιστικά της αποχής, αλλά και από τα γκάλοπ κατά καιρούς σχετικά με τις απόψεις τους περί πολιτικής. «Γιατί να με ενδιαφέρει;»• είναι μια κοινή φράση, που ακούγεται από το στόμα πολλών νέων. Οι νέοι και η πολιτική μοιάζουν ασύμβατες έννοιες. Είναι, ωστόσο, μύθος ή αλήθεια, ότι οι νέοι έχουν αποστασιοποιηθεί εντελώς από το πολιτικό γίγνεσθαι ή μήπως η μορφή έκφρασης, που επιλέγουν είναι διαφορετική μακριά από τον ξύλινο λόγο, τα φληναφήματα και τις πομφόλυγες, τις κομματικές αγκιστρώσεις; Μήπως πρόκειται για κομματική και όχι πολιτική απάθεια;
Οι νέοι σήμερα χτίζουν τοίχο απέναντι στον κομματικό πυρήνα, στηλιτεύουν τον κομματικό μηχανισμό, που ως επί το πλείστον έχει μεταφραστεί λαθεμένα ως απάθεια στην πολιτική. Τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση συνέβαλε αισθητά στη δημιουργία μιας απολιτίκ γενιάς, που χλευάζει το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα μέσα από αυτήν αναδύθηκε μια γενιά, που επιλέγει, να σχηματίσει και να εκδηλώσει την άποψή της με πράξεις εκτός γραμμής, εκτός της πεπατημένης οδού. Υπάρχουν γεγονότα, που συσπειρώνουν τους νέους, όπως ήταν τα περιστατικά του Δεκέμβρη 2008 και άρα θα ήταν άτοπο, να ισχυριστεί κανείς, ότι οι νέοι κάθονται απαθείς στον καναπέ τους. Αυτό, που πρέπει, να αναλογιστούμε είναι αν οι νέοι δε συγκινούνται από το κομματικό σύστημα ως έχει και γι’ αυτό σε κάθε ευκαιρία το αποδοκιμάζουν χωρίς αυτό, να σημαίνει πως στέκονται αδιάφορα στα πολιτικά δρώμενα.
Πολλοί ακόμα αναρωτιούνται τι φταίει και οι νέοι εξευτελίζουν το κομματικό σύστημα. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, διανύοντας σχεδόν μια δεκαετία σκληρής αποϊδεολογικοποίησης των πολιτικών κομμάτων και των πολιτών, ενός οράματος και μιας ελπίδας υπό αναζήτηση σε συνδυασμό με αμοραλιστικά πρότυπα στην εποχή, που τα πολιτικά ιδεώδη, τα απαραίτητα για ένα κόμμα κλυδωνίζονται. Ο τεχνοκρατισμός και η πολιτική αβελτηρία μετουσιώθηκε σε σκοπό αντίδρασης των νέων σε ένα διεφθαρμένο κομματικό σύστημα. Είδαμε τους νέους, να απέχουν από την κάλπη, αλλά και να εξεγείρονται, να φθάνουν στα άκρα, σε μορφές βίας ή παρανομίας κατά της αδικίας, απεμπολώντας όμως κάθε έννοια δημοκρατίας, δίνοντας έρεισμα σε ιδεολογίες και ομάδες, που υποσκάπτουν το ίδιο το πολίτευμα και την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Απογοητευμένοι αναφανδόν από το πρότυπο του πολιτικού ηγέτη, κλεισμένου στο γυάλινο πύργο, από τις κενολογίες και τις υποσχέσεις αποφάσισαν, να αλλάξουν με το δικό τους τρόπο τη ζωή, που τους είχαν υποβάλει, να ζήσουν. Όλα αυτά δεν είναι δείγμα, ότι οι νέοι έχουν επιστρέψει;
Και φυσικά μιλάμε για επιστροφή των νέων στην πολιτική με το δικό τους τρόπο. Μέσα στο πανεπιστήμιο, με τη δημιουργία ομάδων νέων και νεολαίων ανά την Ελλάδα, με το θάρρος της γνώμης τους και τη δύναμη της νιότης, μέσα από τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία του καλοκαιριού, μέσα από την κριτική, που ασκούν σε αυτό, που ξέρουν τόσο καλά να χειρίζονται, τα social media, μέσα από την αλληλεγγύη, που δείχνουν σε καίρια κοινωνικά προβλήματα της εποχής. Ακόμα και η αποστασιοποίηση των προηγούμενων χρόνων από τα κόμματα, διότι περί τέτοιας αποστασιοποίησης πρόκειται και όχι εν γένει τελικά από την πολιτική είναι μια μορφή πολιτικής ευαισθητοποίησης. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι μόνο καλό μπορεί να φέρει η νέα γενιά στην πολιτική σκηνή. Αντλώντας αποκλειστικά τα θετικά στοιχεία των παλαιών, οι νέοι, η μαγιά για τη ζύμη του «αύριο» έρχονται με φόρα, για να αλλάξουν το παλιό με το καινούριο, με καινοτόμες ιδέες και διεκδικούν μια θέση στην πολιτική της χώρας, αρκεί το «παλιό», να κάνει μια θέση γι’ αυτούς.
Τέλος, είναι φρόνιμο, να καταλήξουμε, πως οι νέοι κατακρίνουν τον κομματικό και όχι τόσο τον πολιτικό μηχανισμό, αντιδρώντας με το δικό τους τρόπο, που ίσως κάποιοι, να περιφρονούν ή να μειώνουν. Μήπως, λοιπόν, να μην κατηγορούμε τους νέους για όλα τα δεινά, που προκάλεσαν οι παλιοί και να τους αφήσουμε, να πράξουν ή ακόμα και να κάνουν τα δικά τους λάθη, ώστε να μάθουν από αυτά; Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε, πως αυτοί, που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής, που τους επιβάλλεται.
