Της Έλενας Γεωργίου,
Το τέλος του χρόνου έχει φτάσει και μαζί του, ακολουθεί μια ολόκληρη δεκαετία. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, τα χρόνια έχουν περάσει κι εμείς ακόμη να το συνειδητοποιήσουμε. Βαλτωμένοι στα «αν» που μας κατακλύζουν κάθε φορά που πρέπει να προσαρμοστούμε σε ό,τι μας επιφυλάσσει το αύριο, σε πολύπλοκες καταστάσεις, διαφορετικούς ανθρώπους κι αλλοπρόσαλλα συναισθήματα. Εξαρτημένοι από τα «πρέπει» που παραπέμπουν σε στιγμές βυθισμένες στη ρουτίνα και τον συμβιβασμό. Προσκολλημένοι στα «θέλω» που μετατρέπονται σε αυταπάτες, κάθε φορά που δεν έχουμε το κουράγιο να τα πραγματοποιήσουμε. Και τι θα γίνει, λοιπόν, όταν αποφασίσουμε επιτέλους να ανατρέξουμε στο παρελθόν μας και να βασιστούμε σε αυτό για το μονοπάτι που θα ακολουθήσει το μέλλον μας;
Θ’ αφήσει πίσω της μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας κάθε ανάμνηση στην οποία βασίστηκε η ευτυχία μας –όσο βραχυπρόθεσμη κι αν ήταν- και θα γεμίζει το είναι μας με ό,τι νιώσαμε τη στιγμή που τη ζούσαμε, ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε ποτέ να την περιγράψουμε. Θα μας κατακλύσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευγνωμοσύνης γι’ αυτά που τολμήσαμε, ακόμη κι αν δεν έγιναν ποτέ δικά μας… Ίσως γιατί δεν προσπαθήσαμε αρκετά, ίσως και γιατί η απουσία τους μας επέτρεψε ν’ αναζητήσουμε κάτι καλύτερο, προετοιμάζοντάς μας για το τι θ’ ακολουθούσε. Κι αφού μετανιώσουμε ξανά για τις επιλογές που μας στιγμάτισαν, θα υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι χάρη σε αυτές φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα, στο παρόν μας, έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε ό,τι βρεθεί στο δρόμο μας προς ένα καλύτερο αύριο.
Κι όλες οι φορές που χάσαμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας, θα τριγυρίζουν στο μυαλό μας σαν σκηνές από ένα κακόγουστο αστείο που ακούσαμε τυχαία. Μέχρι να σηκώσουμε ξανά το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε αυτά που χρειάζεται η ψυχή μας, για να καλύψει τις ρωγμές και να γεμίσει τα κενά που άφησαν πίσω τους. Μέχρι να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή του τέλους και να φτάσουμε πάλι στην αφετηρία.
Στην τελική, υπάρχει ο χρόνος που περιμένει, αλλά και ο χρόνος που ελπίζει. Τι είναι καλύτερο; Να περιμένεις να σου προσφέρει η ζωή αυτά που θέλεις απεγνωσμένα να ζήσεις ή να ελπίζεις γι’ αυτά, μέχρι να γίνουν δικά σου; Μήπως πρέπει, επιτέλους, να πάρεις το χρόνο στα χέρια σου και να σταματήσεις να ελπίζεις, να σταματήσεις να περιμένεις για ό,τι σου επιφυλάσσει; Γιατί ο χρόνος σου ανήκει, ακόμη κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Σου ανήκει κάθε στιγμή που έζησες, ακόμη κι αν δε σε οδήγησε στο αποτέλεσμα που ήλπιζες πως θα επιφέρει. Σου ανήκει κάθε λάθος που έκανες στην προσπάθειά σου να κυνηγήσεις το ακατόρθωτο.
Σου ανήκει κάθε λάθος και κάθε σωστό, κάθε απογοήτευση και κάθε αποτυχία, κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα. Ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους, αλλά μόνο αυτοί επιλέγουν τον τρόπο. Εκτός κι αν του επιτρέψεις να γίνει η μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ του ποιος είσαι και του ποιος θα ήθελες να γίνεις. Γι’ αυτό, μάθε να εκτιμάς την αξία του εαυτού σου, να βασίζεσαι σε αυτόν για να αξιοποιήσεις σωστά τα λεπτά που μετατρέπονται σε χρόνια, προτού προλάβεις ν’ ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου. Ο χρόνος που περνάει, ισοδυναμεί με την ελευθερία του να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Μην τον σπαταλάς εναποθέτοντας τις ελπίδες σου στο τέλος. Προετοιμάσου, λοιπόν, για μια καινούργια αρχή. Ό,τι κι αν προϋποθέτει.
«Ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν, αλλά για τους ερωτευμένους, ο χρόνος είναι αιώνιος.»
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
