Της Έλενας Καππέ,
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας. Γεννημένος στη Σκιάθο το 1851 από πατέρα ιερέα, σε μικρή ηλικία ήταν απόλυτα συμμορφωμένος με την εκκλησιαστική ζωή αλλά και με την ζωή του νησιού. Τελείωσε το σχολείο με μεγάλες δυσκολίες και μετά από πολλά εμπόδια, αφού η οικογένειά του δεν είχε καθόλου καλή οικονομική κατάσταση. Μετά από αυτό, γράφτηκε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δε τελείωσε ποτέ τις σπουδές του πράγμα που στοίχισε πολύ στον πατέρα του.
Ήξερε πολύ καλά τα Αγγλικά και τα Γαλλικά και μάλιστα όσο ήταν στο πανεπιστήμιο, μετέφραζε κείμενα σε αυτές όμως τα χρήματα που έπαιρνε ήταν ελάχιστα, με αποτέλεσμα πάντα να ζει μια φτωχική ζωή. Η ζωή του βελτιώθηκε, όταν ξεκίνησε να δουλεύει στην εφημερίδα «Ακρόπολη». Ο μισθός που του έδιναν, ήταν υπέρ αρκετός, ωστόσο ο Παπαδιαμάντης δεν έκανε καθόλου καλή διαχείριση των χρημάτων του. Τα σπαταλούσε εδώ κι εκεί, έστελνε στη Σκιάθο και τα μοίραζε στους φτωχούς. Ακόμη, ξενυχτούσε πολύ, έπινε και κάπνιζε. Ζούσε στο όριο της φτώχειας, ενώ είχε χρήματα που του επέτρεπαν να έχει ένα πολύ καλό επίπεδο ζωής. Οι καταχρήσεις, σταδιακά, τον οδήγησαν σε πρόωρο θάνατο. Δεν είχε φίλους και δεν έδειχνε την αγάπη του ακόμη και σε ανθρώπους που του είχαν σταθεί σε δύσκολες στιγμές της ζωής του. Ήταν χαμένος στο δικό του κόσμο και ζούσε με προσήλωση στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα. Λόγω της απλοχεριάς του και της κακής διαχείρισης των οικονομικών του, είχε φτάσει να ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, φορώντας κουρέλια αντί για ρούχα. Οι φίλοι του τότε διοργάνωσαν μια εκδήλωση για τα εικοσιπέντε χρόνια του στη λογοτεχνία και κατάφεραν να μαζέψουν ένα ποσό για να τον βγάλουν από το οικονομικό τέλμα στο οποίο βρισκόταν. Πράγματι, ξεχρέωσε και αγόρασε καινούρια ρούχα. Ήταν πλέον έτοιμος να επιστρέψει στη Σκιάθο. Εκεί, συνέχισε να κάνει κάποιες μεταφράσεις για να μπορεί να ζει, ωστόσο η κατάσταση της υγείας του γινόταν όλο και δυσκολότερη. Κατέληξε, τον Ιανουάριο του 1911. Μετά το θάνατό του, πολλά ανέκδοτα έργα του βγήκαν στο φως κάνοντάς τον πασίγνωστο.
Τα διηγήματά του, είχαν σε γενικές γραμμές κοινά χαρακτηριστικά. Έδειχναν τα τοπία της Σκιάθου και είχαν πάντοτε εκκλησιαστικό υπόβαθρο. Θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας πεζογράφος και ο πρώτος που έγραψε διηγήματα. Έγραψε φυσικά και πολλές νουβέλες όπως και ποιήματα, εκκλησιαστικού περιεχομένου. Φαίνεται έντονα η λατρεία που είχε για τη φύση και στα περισσότερα έργα του αναφέρει αναμνήσεις από τη παιδική του ηλικία.
Μετά το θάνατό του, έγινε ευρέως γνωστός στο πανελλήνιο από τα έργα του και ακόμη και σήμερα, διδάσκεται και διαβάζεται από όλους με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
